Κάποια στιγμή, εντελώς αναπάντεχα, η ζωή μάς φέρνει έναν άνθρωπο που υπόσχεται να ταράξει την κοσμοθεωρία μας. Στην αρχή της γνωριμίας πλημμυριζόμαστε από ενθουσιασμό και από έντονα συναισθήματα, ενώ στη συνέχεια αναρωτιόμαστε τι έχουμε, αν έχουμε, πού πατάμε και πού βρισκόμαστε. Βέβαια και να μη μάθουμε δε μας καίει και τόσο, γιατί ζούμε τη στιγμή στο έπακρο. Ούτε που αναλογιζόμαστε για σωστά, λάθη, πάθη, δεινά ή οτιδήποτε άλλο έρθει. Εν γνώση μας, λοιπόν, αφηνόμαστε σε ένα ταξίδι που μας συναρπάζει λέγοντας στον εαυτό μας «Πάμε κι όπου βγει».
Ο καιρός περνάει, ο κόμπος στο στομάχι δε λύνεται, τα κοινά που βρίσκουμε είναι αρκετά και δημιουργείται μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού και αγάπης. Αφού δούμε τι πραγματικά θέλουμε, συμβαίνει αυτό που δε θα έπρεπε να συμβεί. Το βάζουμε στα πόδια. Δεν το κάνουμε από φόβο δέσμευσης, όχι, αυτά τα έχουμε λύσει από καιρό, μιας και τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας. Αυτό που μας φέρνει ταραχή και πανικό είναι το τι θα κάνουμε σε περίπτωση που η σχέση αποτύχει. Θα αντέξουμε να χάσουμε τον άλλο μια για πάντα απ’ τη ζωή μας;
Έτσι, ξεκινάει κι επίσημα η υπερανάλυση και τα «αν». Βάζουμε φρένο στο συναίσθημα προκειμένου να αποτρέψουμε το αναπάντεχο και μετά αναρωτιόμαστε γιατί μας μένουν απωθημένα. Κανένας δε σώθηκε με ασπίδα προστασίας στον έρωτα. Στην προσπάθειά μας για το καλύτερο, τα κάνουμε χειρότερα. Επιλέγουμε να κρατήσουμε απόσταση ασφαλείας για να μη χάσουμε τον άνθρωπο αυτό απ’ τη ζωή μας. Κάποιες φορές μάλιστα του εξηγούμε και τον πείθουμε πως είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε. Κι ας νοσταλγούμε στιγμές πάθους σε κάθε μεθύσι μας.
Τα περιθώρια που αφήνουμε δεν είναι πολλά. Τα έχουμε επεξεργαστεί στο κεφάλι μας, ώστε και να θέλει κάποιος να μας αλλάξει γνώμη να μην τα καταφέρει. Επιλέγουμε να κρατήσουμε μια φιλικές επαφές, αρκεί να υπάρχει το πρόσωπο με κάποιον τρόπο στη ζωή μας. Στην αρχή μιλάμε μόνο για τα νέα μας, για το πώς περνάμε, για τα της ρουτίνας γενικότερα, φιλτράροντας τα πάντα μην τυχόν και ξεφύγουμε απ’ την κόκκινη γραμμή, απ’ τα όρια που έχουμε θέσει.
Μέχρι που κάποια στιγμή η επικοινωνία αρχίζει να περιορίζεται. Έρχεται η ώρα που το μοτίβο αυτό κουράζει και κάποιος απ’ τους δύο παίρνει την απόφαση να προχωρήσει. Μάλλον όμως δεν είχαμε κάνει τον κόπο να το σκεφτούμε κι αυτό στην υπερανάλυσή μας. Τώρα έφτασε η στιγμή να ταρακουνηθούμε, καταρρίπτοντας την ψευδαίσθηση του «για πάντα».
Κι έρχεται το τέλος και αρχίζεις να αναρωτιέσαι, να κάνεις σενάρια για την εκδοχή που απέρριψες και δεν τόλμησες καν να σκεφτείς. Από φόβο μην αποτύχει μια σχέση, απέτυχες να το ζήσεις όπως του άξιζε. Κι ας γινόταν ό,τι ήθελε στο φινάλε. Τουλάχιστον θα είχε περισσότερες πιθανότητες να κρατήσει, αλλά αφού δε θα το μάθουμε ποτέ, ας πιούμε σε αυτό. Καλό θα ήταν να αφηνόμαστε πού και πού. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Να μην αποφεύγουμε τα έντονα συναισθήματα, αλλά να τα ζούμε. Κάποιες φορές χρειάζεται να σκεφτόμαστε λιγότερο, μπας και γλιτώσουμε κάνα απωθημένο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
