Το babysitting δεν είναι απλά μια δουλεία. Το να περνάς χρόνο με ένα παιδί και να μοιράζεσαι μαζί του ένα κομμάτι της καθημερινότητάς σου δημιουργεί ένα δεσμό. Γίνεσαι και εσύ παιδί, δένεσαι, λυπάσαι με τη λύπη του, χαίρεσαι με τη χαρά του, νιώθεις περηφάνεια σε κάθε του μικρό κατόρθωμα και νιώθεις και το δικό σου γόνατο να πονάει μαζί με το δικό του κάθε φορά που το βλέπεις να πέφτει από την κούνια. Το ίδιο συμβαίνει βέβαια και απ’ την πλευρά του. Αποτελείς για εκείνο κομμάτι της ζωής του που θα θυμάται για πάντα.
Αυτός είναι ο λόγος που μπορεί να ανατρέψει και τη δική μας ζωή, ως ενήλικες πλέον. Λίγος καιρός babysitting είναι ικανός να φέρει τούμπα τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε ή διαχειριζόμαστε τις διάφορες καταστάσεις, αλλά και να μας επηρεάσει με εντελώς διαφορετικούς και αναπάντεχους τρόπους. Ξαφνικά μάς πιάνουμε να λειτουργούμε περισσότερο με την καρδιά παρά με τη λογική. Πράττουμε μικρές κι αθώες κινήσεις μα το σημαντικότερο απ’ όλα είναι πως συνειδητοποιούμε πως η ζωή είναι τόση δα μικρή, πλημμυρισμένη από στιγμές. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο από αυτό.
«Μεγαλώνοντας» ένα παιδί, αλλάζεις. Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος εσωτερικά κι εξωτερικά. Λίγη σημασία έχει αν είναι ή όχι δικό σου. Μέσα από τα μάτια του αποκτάς κι εσύ μια πιο παιδική ματιά. Βγαίνεις ξαφνικά για βόλτα και χαμογελάς κάθε φορά που βλέπεις στο δρόμο ένα γατάκι να νιαουρίζει. Γυρνάς το βλέμμα σου στο «δεντράκι που είναι πράσινο» κι αποφεύγεις ασυναίσθητα τη γκρίζα πολυκατοικία παραδίπλα. Στην προσπάθειά σου να είσαι ήρεμος, ψύχραιμος αλλά και υπομονετικός απέναντί του, καταλαβαίνεις πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν ήσουν και στη δουλειά σου έτσι ή στις προσωπικές σου σχέσεις. Υιοθετείς τις αξίες αυτές και ούτε που το καταλαβαίνεις, μέχρι που κάποια στιγμή εκπλήττεις και τον εαυτό σου ακόμη με την ανοχή και την αντοχή που δείχνεις. Σκέφτεσαι πριν μιλήσεις και να που τελικά σου βγαίνει σε καλό. Έχεις ανοδική εξέλιξη, το αντιλαμβάνεσαι και σε χαροποιεί.
Όπως και με την ειλικρίνεια, τα παιδιά έχουν κι όμορφο θράσος. Αν κάτι δεν τους αρέσει ή τους ενόχλησε, θα στο πουν. Αν πάλι έκαναν σκανταλιά και προσπάθησαν στην αρχή να το κρύψουν για να μην τα μαλώσεις, στο τέλος πάλι θα ομολογήσουν. Μέσα από αυτές τις μικρές αλλά μεγάλης αξίας δόσεις ειλικρίνειας, αντιλαμβάνεσαι πόσα αυτή μπορεί να πετύχει. Κι όσο κι αν λέμε πως τα παιδιά καθρεφτίζουν όσα κάνουμε, έχει φοβερό ενδιαφέρον το πώς τελικά καθρεφτίζουμε κι εμείς αυτά. Ακολουθείς τα βήματά του στην καθημερινότητά σου, δεν κρύβεσαι πίσω από ωραιοποιημένα ψέματα. Πλέον τσαλακώνεσαι. Και δε σε νοιάζει. Το ίδιο απαιτείς κι από τους γύρω σου. Αποτέλεσμα; Να συναναστρέφεσαι λίγους και καλούς. Όσο για τους άλλους, ας περισσεύουν.
Το σημαντικότερο όλων είναι η ανάγκη να μοιράζεσαι. Η ένδειξη καλών τρόπων του μικρού μας φίλου ή της μικρής μας φίλης με την απλή κίνηση του να δώσει ένα από τα πατατάκια του, ή να μοιραστεί για λίγο το παιχνίδι του κι ας είναι το πιο αγαπημένο που έχει. Κι αν είναι κάτι που δεν το έχει μάθει ενστικτωδώς, του δείχνουμε εμείς τον τρόπο. Μας δίνει το προβάδισμα καθώς τον καθοδηγούμε, να προσπαθούμε και εμείς να φερόμαστε αλλιώς. Γιατί πολλές φορές -μιας κι έχουμε μάθει να τα καταφέρνουμε μόνοι μας- αδυνατούμε να απελευθερωθούμε, να μοιραστούμε μια εργασία, έναν προβληματισμό, καμιά φορά και το ίδιο το κρεβάτι μας από φόβο μη δεθούμε. Επομένως, το μοίρασμα και οι πτυχές απ’ τις οποίες το βλέπουμε αυτήν τη φορά, μπορεί να μας επουλώσει πληγές, να μας ελαφρύνει όταν το κάνουμε πράξη και να μας φέρει πιο κοντά με τους ανθρώπους.
Η αφιέρωση χρόνου για babysitting και για δημιουργία αυτού του δεσμού με μια αθώα ψυχή μπορεί να επουλώσει αρκετές πληγές και να ανοίξει όσο το δυνατόν λιγότερες. Όταν μαθαίνεις να συγχωράς, να ευχαριστείς, να ζητάς αυτό που θέλεις, να είσαι ειλικρινής, να μοιράζεσαι, βάζεις κι εσύ το πετραδάκι σου για τον καλύτερο κόσμο που όλο συζητάμε. Εκμεταλλεύσου το και κάνε εσύ την αρχή.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη