Οι ανθρώπινες σχέσεις κρέμονται από μια κλωστή. Είναι τόσο εύθραυστες και ταυτόχρονα τόσο απλές, ασχέτως αν εμείς τις περιπλέκουμε στο κεφάλι μας. Πριν γνωρίσουμε έναν άνθρωπο, πριν ακόμη βγούμε πρώτο ραντεβού, αναλύουμε -άλλοτε μόνοι κι άλλοτε με τη συμβουλευτική υποστήριξη φίλων- τι πρόκειται να συμβεί. Κάνουμε σενάρια για το αν θα βγει ή όχι αυτό που δεν ξεκίνησε καν. Φαντάζει τρέλα, έτσι; Δε γίνεται να βάζουμε ταμπέλες σε όλα, πόσο μάλλον να ξέρουμε και να προσχεδιάζουμε την εξέλιξη μιας γνωριμίας που είναι ακόμα στα σκαριά.
Κάνουμε συλλογισμούς προσπαθώντας να καταλάβουμε τι μας ελκύει πραγματικά σε έναν άνθρωπο, πόσο μας εμπνέει, αν ταιριάζουν τα θέλω μας, αν το timing είναι ιδανικό για να εξελιχθεί η όλη φάση σε κάτι παραπάνω. Άραγε είναι τα συναισθήματα αμοιβαία; Αρέσουμε στον άλλον όσο αρέσει σε μας; Και τελικά πόσο μας ψήνει η όλη ιστορία; Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας σκεφτούμε ψύχραιμα αφήνοντας για λίγο στην άκρη την παράνοια ερωτημάτων.
Από τη στιγμή που μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε την πρώτη συνάντηση με το άλλο πρόσωπο σημαίνει ότι μας αρέσει και μας ενδιαφέρει. Φυσικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από την αρχή πώς θα εξελιχθεί. Αν δε δώσουμε την ευκαιρία στον άλλον να μας πλησιάσει, να μας γνωρίσει και να τον γνωρίσουμε, δε θα αντιληφθούμε πόσο τον θέλουμε. Όσο μαθαίνουμε τα γούστα, τις ιδιοτροπίες, τις τελειότητες και τις ατέλειές του, το πώς του αρέσει να πίνει τον καφέ, το τι κάνει στην καθημερινότητά του, για να δούμε αν συγκλίνει κάπου με τη δική μας και να βεβαιωθούμε ότι έχουμε κοινά σημεία, τα συναισθήματα έχουν την τάση να γίνονται πιο έντονα.
Ώρες, μέρες, βδομάδες, περνάνε με τέτοια ταχύτητα που δεν καταλαβαίνουμε πόσο όμορφα περνάμε με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Αυτό που νιώθουμε είναι αμοιβαίο και μας εξιτάρει. Μόλις φτιάξαμε τη σχέση που θέλαμε, με πρόσωπο που μας νοιάζεται, μας καταλαβαίνει και νιώθουμε κι εμείς το ίδιο. Μπορούμε να μοιραστούμε την καθημερινότητά μας, τις έγνοιες μας, το κρεβάτι μας. Και τώρα τι; Αλήθεια, τι είναι αυτό που μας συμβαίνει πραγματικά; Είμαστε ερωτευμένοι ή όχι; Αν δε νιώθουμε 100% ερωτευμένοι στην αρχή μιας σχέσης, γιατί την ξεκινήσαμε και γιατί είμαστε σ’ αυτή; Μωρέ μήπως δεν το θέλουμε και τόσο;
Βασικό για να πετύχει μια σχέση είναι να αποδεχτούμε πως δεν μπορούμε να είμαστε ερωτευμένοι ολοκληρωτικά με κάποιον. Μπορούμε να δώσουμε σώμα και ψυχή μέχρι το σημείο που δεν κολλάμε, που δε μας γίνεται εξάρτηση. Μπορούμε να αναπνέουμε και χωρίς αυτόν και οφείλουμε να τον αφήνουμε να αναπνεύσει κι εκείνος. Είμαστε μαζί αλλά και χώρια. Δε μας ελέγχει και δεν τον ελέγχουμε, γιατί για να είμαστε παρέα πρέπει να υπάρχει αμοιβαιότητα και εμπιστοσύνη. Είμαστε ερωτευμένοι, όχι μόνο μαζί του, αλλά και με την καριέρα μας, τις σπουδές μας, τα χόμπι μας, την προσωπική μας εξέλιξη.
Η απόλυτη ευτυχία στη σχέση είναι να νιώθουμε πρώτα απ’ όλα καλά με τον εαυτό μας. Ζούμε τη στιγμή και δεν προτρέχουμε. Τώρα είμαστε, το αύριο δεν το ξέρουμε. Η συναισθηματική εξάρτηση δεν έχει θετικά αποτελέσματα για κανέναν από τους δύο. Η αυθεντική αγάπη μένει ανεξίτηλη, καθώς αποτελείται από μοίρασμα και σεβασμό. Γι’ αυτό αν θέλεις μια επιτυχημένη σχέση, αποδέξου πρώτα το γεγονός ότι δεν μπορείς να είσαι 100% ερωτευμένος. Να αγαπάτε, να μοιράζεστε, να κάνετε όνειρα και να πετάτε παρέα, αλλά όχι δεμένοι.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
