Όλα τα τραγούδια που σε ταξιδεύουν κάπου μακριά, γυρίζουν γύρω από αυτόν τον άνθρωπο που πόθησες όσο τίποτε άλλο στη ζωή σου και παρ’ όλα αυτά δεν καταφέρατε από κοινού να δημιουργήσετε μια σχέση, αφού έμεινε μόνο η φλόγα. Κι αυτή η φλόγα ξέρεις, δεν έσβησε ποτέ και ούτε πρόκειται να σβήσει, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κι εσύ μένεις ν’ αναρωτιέσαι «Γιατί άραγε;», μα δεν το πολύ ψάχνεις, γιατί σου αρκεί που το άλλο άτομο θα είναι πάντα εκεί για σένα.
Γιατί η διαίσθησή σου βγαίνει πάντα σωστή και σε προλαβαίνει. Γιατί όταν νιώσεις νοσταλγία ή την ανάγκη να μιλήσεις σε κάποιον, τότε εκείνος ο άνθρωπος θα σε ψάξει πρώτος. Επειδή για όλα τα «γιατί» του κόσμου, πάντα θα υπάρχει μια απάντηση και κάποια λύση για να σου δώσει και να σε ηρεμήσει, να σε επαναφέρει και πάλι στην αρχική σου μορφή. Κι αφού τελικά συμβαίνουν όλα αυτά, η μόνη αναπάντητη ερώτηση πλέον, είναι «γιατί δεν είμαστε μαζί;». Μα αλήθεια, πόση σημασία έχει τελικά;
Ξεκαθαρίζοντας λιγάκι τις χιλιάδες σκέψεις που κάνουμε, ψάχνουμε να βρούμε τελικά τους λόγους για τους οποίους αυτή η χημεία δεν έγινε μια κάποιου είδους σχέση. Και τελικά ναι, βρίσκουμε κάποια μικρά ασήμαντα εμπόδια που μπορεί να έγιναν αιτία και αφορμή ώστε να μην ευδοκιμήσει, αλλά παρόλα αυτά δε μας αρκούν. Κυρίως, οι λόγοι αυτοί σχετίζονται με το λάθος timing, την απόσταση, τις διαφορετικές προτεραιότητες, τη συζήτηση εκείνη που δεν έγινε ποτέ, με αποτέλεσμα να μην πούμε στον άλλον πόσο τον αγαπάμε. Πολλές είναι άλλωστε οι φορές που θεωρούμε τα πάντα γύρω μας δεδομένα κι εκεί ακριβώς είναι που χάνουμε το παιχνίδι.
Έχουμε πάντα σαν κτήμα μας την ψευδαίσθηση πως ότι ποθούμε πολύ, τότε αυτό είναι και η καταστροφή μας. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι μια τόσο ξεχωριστή χημεία κι ένα τόσο έντονο πάθος, θα εισβάλλουν στην καθημερινότητά μας ώστε να μας αποσυντονίσουν από τις υποχρεώσεις και τις συνήθειές μας. Κι αυτό συνεπώς έχει ως αποτέλεσμα, τόσο το αίσθημα του φόβου όσο και της ανασφάλειας. Με’ αυτόν τον τρόπο βάζουμε φραγμούς στον άλλον με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε και δεν είμαστε σχεδόν ποτέ ξεκάθαροι για τα θέλω μας. Γιατί θεωρούμε πως θα βγούμε από τα νερά μας, γιατί πιστεύουμε σε μια καταστροφή και τίποτε παραπάνω, βλέποντας μονάχα συντρίμμια τριγύρω μας.
Η αλήθεια είναι πως για να κρατηθεί μια σχεδόν σχέση -και να γίνει στην πορεία σχέση-, χρειάζονται και κάποιες υποχωρήσεις προκειμένου να μπορέσουν να υπάρξουν και οι αντίστοιχες ισορροπίες. Όμως, στην ανάγκη να κατοχυρώσεις κάποιον στην καρδιά σου εξολοκλήρου, οι κινήσεις που κάνεις είναι τις περισσότερες φορές λιγάκι παρακινδυνευμένες. Και οι πιθανότητες να τον χάσεις πολλαπλασιάζονται. Γι’ αυτό και χρειάζεται η αντίστοιχη προσοχή. Άλλωστε, το κάθε τι θέλει το χρόνο του μέχρις ότου να ολοκληρωθεί και να γίνει κάτι το ξεχωριστό που θα αντέξει στο χρόνο.
Και κάπως έτσι καταλαβαίνεις πλέον, πως μια σχέση ζωής δε στηρίζεται στο κομμάτι του «φαίνεσθαι», αλλά στον σεβασμό που έχετε ο ένας για τον άλλον και την κατανόηση. Στηρίζεται στο γεγονός ότι έχετε διαχωρίσει τα εμπόδια από τη μεταξύ σας χημεία, κρατώντας πλέον αυτή τη δύναμη της συνήθειας, η όποια όμως είναι τόσο ισχυρή με τέτοιο τρόπο που μπορεί να σας ενώσει παντοτινά.
Γιατί καμιά φορά, αρκεί μονάχα αυτή η φλόγα για να μπορέσει να καλύψει όλα τα κενά που έχετε. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία λοιπόν, αν δεν μπήκε η ταμπέλα για να ορίσει μια σχέση ζωής, αλλά πρωτίστως το μοναδικό πράγμα που έχει σημασία είναι αυτή η ανεξήγητη χημεία μεταξύ σας, αυτό το κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια και που ποτέ κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει σε βάθος.
Να αφήνετε το κάθε τι ως έχει, για όσο αντέξει, δίχως περισπασμούς. Να κρατάτε μονάχα όλα αυτά που σας δένουν. Σίγουρα ξέρετε πλέον να διαχωρίζετε τους λόγους. Τόσο-όσο λοιπόν κι όπου σας βγάλει. Η πορεία άλλωστε, είναι πάντα απρόβλεπτη.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
