Η ζωή είναι απρόβλεπτη, τόσο που έχει την τάση να τα ανατρέπει όλα σε μια μόνο στιγμή. Ό,τι έχεις χτίσει με κόπο, έχει τη δύναμη να στο κατεδαφίσει. Ένα λεπτό αρκεί για να αλλάξουν όλα, μα εσύ δυσκολεύεσαι να το αντιληφθείς. Γιατί συμβαίνουν όλα τόσο γρήγορα που δεν προφταίνεις. Αναρωτιέσαι πώς πήγαν τα πράγματα τόσο λάθος, πώς ξέφυγαν ενώ τα είχες δρομολογήσει και σχεδιάσει στο μυαλό σου. Αλήθεια, πού μπορεί να χάθηκε το plan b που είχες φτιάξει σε περίπτωση που κάτι στράβωνε; Και μαζί με όλα όσα χάθηκαν, νιώθεις να χάνεσαι κι εσύ, γιατί είσαι άνθρωπος του προγράμματος.
Απ’ την ώρα που θα σηκωθείς από το κρεβάτι, ξέρεις τι θα ακολουθήσει στη μέρα σου. Ξέρεις ποιον δρόμο θα πάρεις για να μην αργήσεις και να μη βρεις κίνηση στον δρόμο. Έχεις πάντα μια εναλλακτική, γιατί «ποτέ δεν ξέρεις», όπως λες στον εαυτό σου. Έχεις τα πάντα σε κουτάκια, σου αφήνεις σημειώματα, βάζεις υπενθυμίσεις. Βρίσκεσαι πάντα ένα βήμα μπροστά. Πολλές φορές προβλέπεις κιόλας καταστάσεις. Τις αναλύεις στο μυαλό σου και προετοιμάζεσαι για οτιδήποτε μπορεί να ‘ρθει. Είσαι πανέτοιμος και ετοιμοπόλεμος, μέχρι να έρθει η ώρα να χάσεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Και αφού να τα παρατήσεις δεν μπορείς, αρχίζεις να κολυμπάς –είχες προετοιμαστεί και γι’ αυτό το σενάριο, απλώς δεν περίμενες να έρθει. Πιάνεις πάτο και για να ξαναφτάσεις στην επιφάνεια χρειάζεται κόπος.
Όλα μοιάζουν μονόδρομος και ο μόνος που μπορεί να σε βγάλει απ’ αυτό είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Στην αρχή προσπαθείς να καταλάβεις. Μετά ξεσπάς, βάζεις τα κλάματα, απομονώνεσαι χωρίς να δώσεις λόγο σε κανέναν. Απογοητεύεσαι και απελπίζεσαι. Το ξέσπασμα είναι φυσιολογικό και το επόμενο βήμα είναι να αποδεχτείς πως κάτι στράβωσε, αφού πάρεις πρώτα μια βαθιά ανάσα ή μια καλή γουλιά απ’ το μισοτελειωμένο μπουκάλι τζιν. Και τώρα τι; Πάμε πάλι απ’ την αρχή. «Για κάποιο λόγο θα έγινε κι αυτό», λες και προχωράς. Γιατί δεν έχεις την επιλογή να μην το κάνεις. Ίσως όλα αυτά να έγιναν για να μάθεις πως δε γίνεται να πηγαίνουν όλα βάση προγράμματος, όσο κι αν προσπαθείς. Υπάρχουν και τα απρόοπτα για να μην επαναπαυόμαστε. Ας τα καλοδεχτούμε.
Όντως υπάρχουμε κι εμείς που αν μας βγάλεις έστω και λίγο απ’ το πρόγραμμά μας, νιώθουμε σαν ψάρι έξω απ’ τη γυάλα του. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, σχεδόν χάνουμε τη μέρα, δεν μπορούμε να βάλουμε σε τάξη τις σκέψεις στο κεφάλι μας. Είμαστε ικανοί να μην παραδώσουμε το project στην ώρα του, γιατί βγήκαμε εκτός deadline ή να αφήσουμε τον κολλητό να πιει μόνος του καφέ και να μην εμφανιστούμε ποτέ. Τη θέλουμε την ατζέντα μας, την αγαπάμε, είναι το gadgetάκι μας, κι άπαξ και την ξεχάσουμε θα γυρίσουμε σπίτι να την πάρουμε ακόμα κι αν πρόκειται να χάσουμε το λεωφορείο.
Ξέρουμε πως δεν είναι κι ό,τι πιο εύκολο να βάζουμε χρονοδιάγραμμα στη μέρα μας, πως πολλές φορές στερούμαστε πράγματα που θέλουμε να κάνουμε, πως μένει στην άκρη ο αυθορμητισμός μας. Μπορούμε να το διαπραγματευτούμε, να σας δώσουμε κάτι άλλο, όμως το πρόγραμμά μας μη μας το πάρετε! Γιατί μας ταιριάζει, μας βοηθά να λειτουργούμε καλύτερα και δε θέλουμε να το αποχωριστούμε! Άντε, στην καλύτερη, να το αφήσουμε πίσω μας κάποιες μέρες στις διακοπές!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
