Δεν είναι λίγες οι φορές που στην καθημερινότητά μας οραματιζόμαστε το μέλλον μας, μια καλύτερη δουλειά, έναν μεγάλο έρωτα, ένα ταξίδι σε ένα μέρος που λατρεύουμε να επισκεφτούμε, ένα αμάξι για να μπορούμε να πηγαίνουμε όπου θέλουμε κι όποτε θέλουμε ή ακόμη και το να συνεχίσουμε τις σπουδές μας στο αντικείμενο που πραγματικά μας ενδιαφέρει. Αναπολούμε και σκεφτόμαστε τι θα θέλαμε ιδανικά για να είμαστε εντάξει με την ποιότητα ζωής μας- κάπως να τη στρώσουμε καλύτερα. Τι γίνεται όμως με την υλοποίηση όλων αυτών;
Τόση σκέψη και θεωρία βάζουμε, που εν τέλει η υλοποίηση μοιάζει ακατόρθωτη. Γιατί δεν ξέρουμε πώς να θέτουμε στόχους. Από πού ξεκινάμε και πού βαδίζουμε χωρίς αυτούς; Δεν είναι εύκολη η διαδρομή, σίγουρα. Θα πονέσεις ναι, θα κλάψεις επίσης, θα νιώσεις κάποιες φορές ότι χάνεσαι από τον στόχο σου κι ότι λοξοδρομείς όποτε επανέρχεσαι. Ίσως στερηθείς στιγμές με φίλους, ίσως αναγκαστείς να αφήσεις τον μεγαλύτερό σου έρωτα ξέροντας ήδη ότι δε θα τον ξανά βρεις κι ότι δε θα μπορέσεις να τον ξαναβάλεις στη ζωή σου. Ίσως να χρειαστεί να γυρίσεις στο πατρικό σου μετά από χρόνια που είχες μάθει να δίνεις λογαριασμό μόνο στη μοναξιά σου και σε κανέναν άλλον, ίσως η πόλη που ζεις μοιάζει να μη σου κάνει το χατίρι. Μα εκεί είναι το κλειδί. Πρώτον στην ανακατεύθυνση και δεύτερον στο να μάθουμε να ζούμε χωρίς.
Γιατί δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα τελικά σε αυτή τη ζωή. Χρόνια το ακούμε όλοι από την οικογένειά μας, από φίλους μας, έχει γίνει τσιτάτο που καταφέρνει και μας εκνευρίζει αφάνταστα. Μα ίσως αν τα είχαμε εν τέλει, να μην εκτιμούσαμε τίποτα στη ζωή μας, να μην προσπαθούσαμε περισσότερο, να μη μαθαίναμε τι μπορούμε να καταφέρουμε. Κι ας φάμε και τα μούτρα μας στην τελική και τι έγινε;
Γιατί τελικά έχει να κάνει με τι ορίζεις ως στόχο και πόσο δύνασαι να ελιχθείς ανάμεσα σε αυτό που οραματίστηκες και την πραγματικότητα. Για μια καλύτερη δουλειά, έναν καλύτερο μισθό, μια καλύτερη ποιοτική ζωή, περισσότερες ευκαιρίες, περισσότερα ταξίδια, εμπειρίες, στιγμές. Και συχνά εκεί είναι που το χάνουμε κιόλας. Στην κατάρρευση του οράματος που δεν είναι τίποτα άλλο από τη θεωρία που σπάει σε κομμάτια και περιμένει μια συναρμολόγηση χειροπιαστή. Μα αφού ξεκινήσεις να πιάνεις ένα-ένα τα κομμάτια, τελικά καταλαβαίνεις πως δεν ήταν και τόσο ακατόρθωτο να φτιάξεις ένα σχήμα κι ας μην είναι ένας τέλειος κύκλος. Γιατί όντως δε θα είναι.
Ξεκίνα τώρα και θα δεις πως όλα γίνονται. Χάνεσαι μόνο αν το θελήσεις, αν διώξεις την ευθύνη από πάνω σου και περιμένεις μια κοσμική ή και καρμική τυχερή αλληλουχία στιγμών που θα σου φέρουν την επιτυχία. Δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή ούτε καν στις προσωπικές σχέσεις, ούτε καν στο μήνυμα που σκέφτεσαι ένα μήνα για να στείλεις. Αφού ξεπεράσεις το εγώ σου και καταλάβεις πως το όραμά σου είναι σχεδόν αναγκαίο να σπάσει, τότε θα υπάρξει και το πρώτο βήμα προς την επιτυχία σου.
Αγκαλιάζουμε και βάζουμε στη ζωή μας τον πόνο, τις άτυχες στιγμές και συμβάντα, τα στραπάτσα, τις ευκαιρίες που χάθηκαν, την απογοήτευση, τη θλίψη. Δικά μας είναι κι αυτά, τι να κάνουμε. Τα κρατάμε και τα διαχειριζόμαστε, όμως, με τον καλύτερο τρόπο. Πάμε μια βόλτα στη θάλασσα με ένα καφέ ή ένα τζιν στο χέρι, παίρνουμε βαθιές ανάσες και τα αποβάλουμε σκεπτόμενοι πώς μπορούμε να τα λύσουμε. Πρακτικά. Γιατί λύσεις υπάρχουν. Έτσι είναι η ζωή. Κάποιες φορές θέλει τη θέρμη και γήινη γεύση του καφέ κι άλλες ένα δυνατό κικ από καλό αλκοόλ. Και ξανά από την αρχή κυλά κι εμείς ακολουθούμε.
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
