Οι ανθρώπινες σχέσεις φαντάζουν περίπλοκες. Μήπως όμως τις περιπλέκουμε κι εμείς ακόμα παραπάνω, ώστε να κάνουμε τους εαυτούς μας να πιστεύουν πως το ενδιαφέρον δεν είναι σχεδόν ποτέ αμοιβαίο; Αλήθεια, πόσο ξεκάθαροι είμαστε; Γιατί απαιτούμε απ’ τους άλλους να είναι ειλικρινείς απέναντί μας, εκφράζοντας συναισθήματα, αγάπη κι έρωτα, ενώ εμείς από την άλλη το παίζουμε ψυχροί κι αδιάφοροι; Έχουμε μάθει να μην εκδηλωνόμαστε και να κρατάμε μικρό καλαθάκι, μιας και δεν έχουμε πέσει λίγες φορές στα πατώματα.
Ένα πελώριο σύννεφο φόβου σκεπάζει την επιθυμία μας να δείξουμε πόσο πολύ θέλουμε κάποιον κι εκεί ακριβώς είναι που το χάνουμε. Απογοήτευση και ξενέρωμα είναι οι λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν το πώς νιώθουμε. Τα βάζουμε με τον εαυτό μας, γιατί δώσαμε χωρίς να πάρουμε, αφού αποδείχθηκε τελικά μονόπλευρο το ενδιαφέρον. Και αναρωτιόμαστε βράδια αξημέρωτα τι λάθος μπορεί να κάναμε και είχαμε την ψευδαίσθηση ότι υπήρχε όντως κάτι ανάμεσά μας. Μα ποτέ δεν κάτσαμε να σκεφτούμε αν δώσαμε όντως στον άλλο να καταλάβει ότι γουστάρουμε.
Δε φταίνε πάντα οι άλλοι. Φταίμε κι εμείς. Η ζωή είναι μικρή για να υπεραναλύουμε γεγονότα και καταστάσεις. Είμαστε ενήλικες και αυτό υποδηλώνει ότι ξέρουμε τι θέλουμε ή τουλάχιστον θα έπρεπε. Όταν παραμερίσεις την ανασφάλεια που αισθάνεσαι και που σε κάνει σε να πιστεύεις πως δεν είσαι αρκετά καλός για το πρόσωπο που σ’ ενδιαφέρει, τότε θα σταματήσεις και να δείχνεις μισά τα θέλω σου. Όταν πάψεις επιτέλους να γράφεις και να σβήνεις με τις ώρες εκείνο το μήνυμα προκειμένου να κρύψεις το καρδιοχτύπι και τον έρωτα που σε λούζει, τότε και μόνο θα καταλάβει το πρόσωπο πραγματικά πόσο πολύ το θέλεις και θα ‘χει την ευκαιρία να ανταποδώσει.
Αν θέλεις να το ζήσεις, μη βάζεις φρένο. Βγάλε από το μυαλό σου κάθε τι που σε παιδεύει και απόλαυσε το. Κάθε άνθρωπος σαφώς και λειτουργεί διαφορετικά και θέλει τον χρόνο του για να πράξει ανάλογα, αλλά σκέψου πως η διαίσθησή μας δύσκολα πέφτει έξω. Καταλαβαίνουμε από την πρώτη κιόλας στιγμή πότε κάτι είναι αμοιβαίο και πότε όχι. Μας το φωνάζουν οι παλμοί της καρδιάς και οι πεταλούδες στο στομάχι. Αυτά ξέρουμε να τα ξεχωρίζουμε καλά (ευτυχώς).
Γι’ αυτόν, πριν ξεστομίσουμε πως δεν ήταν αμοιβαίο, πρέπει να σκεφτούμε αν ο άνθρωπος αυτός έχει καταλάβει ότι τρέφουμε συναισθήματα. Μπορεί να νιώθει τα ίδια τόσο καιρό, αλλά η στάση μας να είναι ψυχρή και απόμακρη, με αποτέλεσμα να τον αποθαρρύνει. Μπορεί υποσυνείδητα ο τρόπος που τον πλησιάζουμε να είναι φιλικός, μιας και έχουμε στο μυαλό μας πως μόνο έτσι μπορούμε να τον προσεγγίσουμε.
Να εκδηλώνεστε, γιατί χανόμαστε Και μαζί με μας χάνονται κι όμορφες στιγμές, σχέσεις, σχεδόν σχέσεις και ό,τι άλλο αποφασίσει να έχει κάποιος. Δε θα βάλουμε και ταμπέλα στο συναίσθημα. Το για πάντα δεν είναι ποτέ για πάντα, μπορεί όμως να είναι κάλλιστα για όσο θέλουμε εμείς. Μπορούμε να καταφέρουμε όμορφα πράγματα, αν βρούμε το θάρρος να δείξουμε πώς νιώθουμε. Μπορούμε κόσμο ολόκληρο να φτιάξουμε με την αμοιβαιότητα. Αφήστε που αν είμαστε ξεκάθαροι και εκδηλωτικοί εξαρχής, θα έχουμε και λιγότερα απωθημένα. Αλήθεια, πόσα έχουμε ονομάσει απωθημένα, νομίζοντας πως δε το θέλαμε κι οι δυο;
Στο «όλα ή τίποτα». Στο «θα ζήσω τη στιγμή». Στο «πάμε κι όπου βγει». Στο αμοιβαίο. Σε όσα μας συμπληρώνουν.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
