Εκτίμηση είναι εκείνη η περίεργη έννοια που σου συμβαίνει όταν για κάτι πονέσεις, σε τσούξει που λέμε, όταν το χάσεις ή όταν αλλάξει. Πολλές φορές δε δίνουμε ιδιαίτερη βαρύτητα σε πρόσωπα, αντικείμενα, καταστάσεις που διασταυρώνονται με μας, είτε γιατί δε συμβαίνουν αποκλειστικά σε εμάς, είτε γιατί δεν αποδόθηκε σε μας η ευθύνη για το αποτέλεσμα, τις συνέπειές τους, στη συνάντησή μας αυτή.
Χιλιάδες αποφθέγματα έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη για να μας υπενθυμίζουν πάντα πως ό,τι δεν εκτιμάμε δεν το αξίζουμε ή πως αν δεν ζήσουμε για λίγο στην κόλαση δε θα καταλάβουμε πόσο σημαντικά είναι όλα εκείνα που θεωρούμε ασήμαντα. Πράγματι, αν σκεφτούμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους προβληματισμούς μας, τον τρόπο που αντιδρούμε, τη βαρύτητα που δίνουμε σ’ αυτά που μας συμβαίνουν καθώς και τη συμπεριφορά μας μεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων που δημιουργούμε φιλικές ή μη, θα συνειδητοποιήσουμε ότι ποτέ δεν έχουμε αναλογιστεί τι θα γινόταν αν όλα αυτά που μας περιτριγυρίζουν δεν υπήρχαν.
Δεν έχουμε σκεφτεί τι θα γινόταν αν ξυπνούσαμε μια μέρα και δεν είχαμε δύναμη, στόχο, σκοπό να παλέψουμε για κάτι. Θεωρούμε τα πάντα δεδομένα πιστεύοντας πως τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει άπαξ και κατοχυρώσουμε μια συνθήκη στη ζωή μας. Ταυτόχρονα, γαντζωνόμαστε περισσότερο σε αρνητικά συμβάντα, σκέψεις και συναισθήματα παρά σε ό,τι θετικό προκύψει, γιατί στο μυαλό μας το θετικό είναι εύκολο ή λίγο. Μέχρι και την ίδια τη ζωή θεωρούμε δεδομένη –αυτή κι αν δεν είναι-.
Όταν όμως κάτι από το ροζ σύννεφο αρχίσει να χαλάει, να στραβώνει, να παύει πλέον να υπάρχει, να σταματήσει να επαναλαμβάνεται ή ακόμα και να καταστραφεί εντελώς, τότε μονάχα αρχίζει η κατάρρευση του πύργου από γυαλί, σαν εκείνα τα ποτήρια που μπαίνουν σε στοίβα και τραβάς το κάτω-κάτω, μόνο για το εφέ της θραύσης όλης της κατασκευής, που καταλήγει θρύψαλα στο πάτωμα.
Γιατί αυτά που μας δίνονται εύκολα κι απλόχερα, δύσκολα τελικά τα εκτιμάμε, έτσι είναι η φύση μας. Αντιμετωπίζουμε τη ζωή με μια μορφή αχαριστίας. Την κακομεταχειριζόμαστε. Δεν εμβαθύνουμε στην αξία της και στο γεγονός ότι είναι το πολυτιμότερο δώρο, όπως και οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας. Όταν τους χάνουμε καταλαβαίνουμε την αξία τους και πόσο πολύ θέλουμε να τους έχουμε κοντά μας. Πληρώνοντας το τίμημα όμως και μπαίνοντας στη διαδικασία να τους ξανά κερδίσουμε ζητώντας συγγνώμη, ρωτώντας γιατί εξαφανίστηκαν ψάχνοντας να βρούμε τα λάθη μας, γνωρίζουμε πλέον ότι ναι, αν δε χανόντουσαν από προσώπου γης δε θα αντιλαμβανόμασταν όλα όσα εκείνα μας προσφέρουν με τον δικό τους τρόπο.
Αυτή είναι η αλήθεια κι αν δεν περάσεις σαράντα κύματα, δεν πρόκειται ούτε τον εαυτό σου να εκτιμήσεις. Όλα από εκεί ξεκινάνε άλλωστε. Τρέχεις, κουράζεσαι, κάποιες φορές προλαβαίνεις και κάποιες άλλες όχι, τρως τα μούτρα σου, κάνεις λάθη, μετανιώνεις, αγαπάς, μισείς κι αναρωτιέσαι αν αξίζει να κάνεις ό,τι κάνεις. Αλλά όταν πατάς παύση και βλέπεις την πορεία σου, τι έχεις καταφέρει, αναζητώντας το δρόμο του δικού σου πλατύσκαλου, γνωρίζεις πως τελικά ο κόπος σου δεν έχει πάει χαμένος. Γιατί αυτά που έχεις καταφέρει είναι ακόμη περισσότερα. Και τα εκτιμάς αφού πρωτίστως στερήθηκες, εξάντλησες τις δυνάμεις σου, μετατοπίστηκες από την ακαμψία σου, άλλαξες γιατί αφέθηκες στην αλλαγή κι έδωσες στους ανθρώπους τη δυνατότητα να σε εκπλήξουν με την καλοσύνη και την αγάπη τους.
Ίσως και να ισχύει πως αν δεν αισθανθείς λίγη κόλαση, δεν πρόκειται ποτέ να εκτιμήσεις τον παράδεισο. Απλώς θα ήταν ωραίο κάποτε, να μη χρειάζεται να ισχύει.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
