Εννοείται πως τάσσομαι υπέρ του γάμου. Απόλυτα, ξεκάθαρα, αδιαμφισβήτητα ναι.
Για να ξεκινήσω με τα πολύ πρακτικά, καλώς ή κακώς οι άγραφοι νόμοι της ελληνικής πολιτείας και της ορθόδοξης εκκλησίας δε διευκολύνουν τα ζευγάρια που δεν έχουν παντρευτεί. Συγκεκριμένα, πολλοί παπάδες αρνούνται να βαφτίσουν παιδί αν οι γονείς δεν έχουν κάνει θρησκευτικό ή πολιτικό γάμο.
Επίσης αν δεν έχεις παντρευτεί θέλει μεγάλη γραφειοκρατία για να αναγνωρίσεις το παιδί. Οπισθοδρομικό ή όχι, έτσι είναι τα πράγματα.
Και φτάνει πια με το δήθεν φιλελεύθερο κίνημα της μοδός «Δεν παντρεύομαι».
Κάψτε τα σουτιέν και τα σώβρακά σας στο σύνταγμα κορίτσια και αγόρια αντίστοιχα, μπας και γίνετε περισσότερο πιστευτοί. Από όσους το έχω ακούσει, είναι γιατί θέλουν να το παίξουν κάποιου είδους επαναστάτες ή και καλά ανοιχτόμυαλοι. Κι εδώ δηθενιά.
Πριν βιαστείτε να κρίνετε, όχι δεν ήμουν ποτέ από τα κοριτσάκια (γιατί περί κοριτσακίων πρόκειται) που ονειρεύονταν από τα πέντε τους το νυφικό.
Γιατί όταν μιλώ για γάμο, δεν εννοώ προφανώς την υπερπαραγωγή που λαμβάνει χώρα στην εκκλησία. Και δώσ’ του να ρέει το ροδοπέταλο μόλις μπει η νύφη και βάλε και λουλουδικό μέσα στην εκκλησία και να το νυφικό που μοιάζει περισσότερο με ένδυμα της Lady Gaga σε συναυλία.
Ποιος τη χέζει αυτήν την τελετή, είναι ένα μεγάλο πανηγύρι για να χαίρονται οι θείες από την Αυστραλία που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ αλλά έπρεπε να τις καλέσεις (μην παρεξηγηθεί και το σοι).
Για την ουσία του γάμου μιλώ, για το εσωτερικό του και όχι για το αστραφτερό περιτύλιγμα.
Μιλώ για την αληθινή, υπεύθυνη δέσμευση δυο ανθρώπων μπροστά σε αγαπημένα τους πρόσωπα. Μια δέσμευση που δηλώνει αφοσίωση και πίστη και ειλικρίνεια.
Μια δέσμευση που γίνεται μπροστά σε αγαπημένους όχι γιατί η κοινωνία το επιτάσσει, αλλά γιατί το ζευγάρι το θέλει.
Θέλει να ενωθεί με κάποιον τρόπο μπροστά σε άλλα σημαντικά γι’ αυτό πρόσωπα. Θέλει να μοιραστεί τη χαρά του και να γιορτάσει παρέα με γονείς, αδέλφια και φίλους.
Κι ας μην περιλαμβάνει τίποτα η τελετή, κι ας δοθούν οι όρκοι σε κάποιο ξεχασμένο ερημοκλήσι.
Γιατί για να σας προλάβω, γνωρίζω ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και σχεδόν κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να σπαταλήσει χρήματα σε φρου φρου κι αρώματα.
Η ιεροτελεστία αυτή ωστόσο, μπορεί να γίνει με τζιν, πουκάμισα, έναν παπά και μάρτυρες σε μικρό εκκλησάκι στη μέση του πουθενά. Χωρίς ταρατατζουμ και φανφάρες που κοστίζουν. Απλά, λιτά και ίσως πιο ουσιαστικά.
Φυσικά για όσους σκέφτονται ακόμα το οικονομικό, υπάρχει και ο πολιτικός γάμος ο οποίος δεν κοστίζει τόσο και προσφέρει στο ζευγάρι τα ίδια πρακτικά οφέλη με τον εκκλησιαστικό. Πιο συγκεκριμένα και για τους παντρεμένους με πολιτικό γάμο ισχύουν οι ελαφρύνσεις στη φορολογία και η βάπτιση του παιδιού.
Αυτό το τελευταίο μάλιστα αναφέρεται και στην επίσημη σελίδα της εκκλησίας της Ελλάδος – ναι υπάρχει και αυτό.
Γιατί τελικά το νόημα της τελετής δε βρίσκεται ούτε στα κουφετάκια με το ροζ τούλι, ούτε στα κοψίδια μετά την εκκλησία.
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και στην προκειμένη ο χρυσός δε βρίσκεται στα δαχτυλίδια του ζευγαριού αλλά στα βλέμματα που ρίχνουν μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της τελετής.
Το νόημα και την ουσία του γάμου θα τη βρεις σ’ εκείνα που δεν κάνουν μπαμ. Θα τη βρεις στο «μαζί μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος», στη λάμψη των προσώπων, στη γυαλάδα των ματιών.
Στη χαρά του ζευγαριού που όλα τα αγαπημένα τους πρόσωπα είναι μαζεμένα εκεί και γίνονται μάρτυρες σε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στη ζωή του.
Στη στιγμή που οι δυο γίνονται ένα.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
