Η 14η μέρα του Φεβρουαρίου είναι εδώ και χρόνια μια φοβερή γιορτή. Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα τη γιορτάζουν, ανυπομονούν σε όλο τον κόσμο να έρθει.
Πόσοι άνθρωποι ανα τον κόσμο καταστρώνουν ολόκληρα σχέδια, προγραμματίζουν μήνες πριν το τι θα κάνουν εκείνη τη μέρα.
Και δεν μιλώ εννοείται για κανέναν άλλον παρά για όλους τους ανθοπώληδες, ζαχαροπλάστες και πωλητές ερωτικών βοηθημάτων και μπιχλιμπιδίων.
Η πιο εμπορική γιορτή του χρόνου χτυπά και πάλι την πόρτα μας και εμείς σαν χάπατα εννοείται πως θα της ανοίξουμε!
Θα ορμήξουν όλοι να αγοράσουν μπουκέτα με τριαντάφυλλα, αρκουδάκια με τον φτερωτό απατεώνα πάνω, τούρτες με καρδούλες και ροζ συννεφάκια. Δε θα πω άλλα γιατί ανακατεύομαι.
Τον ερωτευμένο άνθρωπο δεν τον προσδιορίζει, δεν του δίνει ταυτότητα μία μέρα του χρόνου.
Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων εκείνη τη μέρα. Οι ερωτευμένοι και όσοι θα ‘θελαν πολύ να είναι.Όχι γιατί θέλουν να ζήσουν τον έρωτα.Αλλά γιατί η συγκεκριμένη μέρα επιτάσσει όλος ο κόσμος να είναι ερωτευμένος.
Επιτάσσει να είσαι ρομαντικός,στολισμένος με όλη σου τη γλύκα, λες και κάποιος αόρατος πράκτορας σε κρυφοκοιτάζει και γράφει αναφορά για σένα, αν ήσουν καλός αυτήν την ημέρα ή όχι.
Μία λέξη περιγράφει την όλη ατμόσφαιρα σήμερα: Υποκρισία.
Αν είσαι ερωτευμένος δεν χρειάζεται μία μέρα του χρόνου για να το δείξεις, δεν χρειάζεται να συσσωρεύσεις όλη σου την καλή διάθεση και ενέργεια για εκείνη τη ρουφιάνα μέρα για να εκπληρώσεις τις προσδοκίες του συντρόφου σου.
Αν είσαι ερωτευμένος, κάθε σου ημέρα θα είναι μία γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου.
Και δεν εννοώ τα δώρα, τα μπιχλιμπίδια, τις αηδίες, τον υλισμό.
Το να εκφράζεις την αγάπη σου, όμως, ναι.
Η μέρα εκείνη είναι αφιερωμένη στις υψηλές προσδοκίες που δεν επαληθεύονται ποτέ.
Έρευνες έχουν δείξει πως υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ζευγαριών που χωρίζουν εκείνη την ημέρα, ακριβώς επειδή ένας από τους δυο περίμενε πολλά και δεν πήρε αυτό που ήθελε.
Πάντα κάτι θέλεις, κάτι ζητάς και κάτι περιμένεις. Πιστεύεις πως θα γίνει κάτι που θα σου αλλάξει τη ζωή, θα ζήσεις την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σου.
Είναι δυνατόν ο έρωτας να μπαίνει σε προγραμματισμό και σε καλούπια;
Αν οι απαντήσεις σου σε όλα αυτά είναι ναι,τότε για ξανασκέψου πώς ορίζεις τον ίδιο τον έρωτα.
Δεν είναι ο,τι πιο αυθόρμητο, απροσδόκητο, αναπάντεχο υπάρχει;
Οι ομορφότερές σου νύχτες ήταν προγραμματισμένες;
Τα ξενύχτια, το σεξ στα πιο περίεργα μέρη, το «σ’αγαπώ» που ξεστόμισες, μια μεγάλη αγκαλιά, ένα «θέλω να σε δω εδώ και τώρα», οι ηλιθιότητες που κάνετε μαζί, οι καβγάδες που οδηγούν σε σεξ.
Κάτι απο όλα αυτά, έγινε κατόπιν προγραμματισμού;
Δε νομίζω πως υπήρξε κανείς ποτέ, που να περίμενε να εκφράσει τα συναισθήματά του, μόλις φτάσει αυτή η αποφράδα ημέρα.
Εκτός βέβαια από τους ανθοπώληδες και τους ζαχαροπλάστες οι οποίοι σίγουρα θα νιώθουν μια αγάπη και μια αγαλλίαση για όλους μας σήμερα.
Και υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι τα βάφουν μαύρα γιατί δεν έχουν σύντροφο. Τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου μπορεί να μη σε νοιάζει τίποτα, να είσαι free από επιλογή, είτε απλώς να μην έχει κάτσει κάτι βρε αδερφέ, αλλά όλα είναι καλά.
Και ακούω τέτοια πράγματα και τα ήδη λίγα εγκεφαλικά μου κύτταρα ελαττώνονται κι άλλο.
Θα σας τη δώσω όμως τη λύση. Να νοικιάζετε κάποιον. Νοικιάστε έναν φίλο ή κάποιον άγνωστο από το δρόμο.
Για να καλύψετε το κενό μέσα σας.
Να σκεφτείτε όμως καλά αν αυτό το κενό υπάρχει λόγω ημέρας ή λόγω ρηχότητας.
Κενό δεν είναι να νιώθεις μόνος μία μέρα του χρόνου.
Κενό είναι να νομίζεις πως εαν έχεις κάποιον για αυτή τη μία μέρα, όλα είναι καλά στον κόσμο σου.
Να είστε ερωτευμένοι όλο το χρόνο.
Να είναι η 14η Φεβρουαρίου για εσάς άλλη μια μέρα γεμάτη πάθος, ενθουσιασμό και συναίσθημα.
Το θέμα είναι να σας ζηλεύουν (με την καλή έννοια) 365 μέρες του χρόνου.
Εαν είναι να σας ζηλεύουν μονάχα αυτή τη «λατρεμένη» ημέρα, ίσως δε σας αξίζει να είστε ερωτευμένοι.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
