Σχέση εξ αποστάσεως

Οι σχέσεις για να ανθίσουν απαιτούν θυσίες.

Αυτό όμως που για να διατηρήσεις μια σχέση χρειάζεται να θυσιάσεις την ίδια τη σχέση, δεν το κατάλαβα ποτέ. Γιατί στις σχέσεις εξ αποστάσεως αυτό συμβαίνει και θα σας εξηγήσω αμέσως το γιατί.

Ετυμολογικά μιλώντας, η «σχέση» είναι παράγωγο της λέξης «σχειν», που σημαίνει έχω. Επομένως η σχέση είναι στην πραγματικότητα κάτι που έχεις.

Όταν όμως ανάμεσα σε σένα και τον Άλλο μπαίνει η απόσταση, τότε αυτόν που επιθυμείς, στην κυριολεξία δεν τον έχεις. Λείπει, κυριολεκτικά, το μισό συστατικό της σχέσης δηλαδή.

Στη σχέση εξ αποστάσεως,  τα μόνα που έχεις είναι ένα τηλέφωνο και ένας υπολογιστής.

Όλα τα υπόλοιπα είναι αέρας κοπανιστός. Σκέψεις, δεσμεύσεις, υποσχέσεις και αναμονές. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να είναι η αύρα του που σε ακολουθεί, αλλά πόσο καλά μπορεί μια αύρα να φιλά; Να σε αγκαλιάζει τρυφερά μετά τη δουλειά; Ή να σε γαργαλάει κάτω από το πάπλωμα μεσημέρι Κυριακής;

Η σχέση βλέπεις δεν είναι η ανάμνηση, ούτε η προσμονή.

Είναι χρόνος, στο τώρα, που ξοδεύουμε μαζί.

Σαν οδοντόβουρτσες στο ίδιο ποτηράκι ολημερίς.

Να στραγγίζεις τη μέρα με τον άλλον και όχι να μιλάς σε μια οθόνη για αυτήν.

Σχέση είναι να σου αφήνει τον ήλιο στα χέρια κάθε αυγή. Η ομελέτα που σου ψήνει το πρωί. Η ένοχη συνομωσία του «μην πάμε σήμερα στη δουλειά».

Σχέση είναι να μη χορταίνουν οι αισθήσεις. Το άγγιγμα, που σε διαπερνά. Η γλύκα του φιλιού στο στόμα. Η γεύσης της κολόνιας του, όταν σκύβεις στο βαθούλωμα του λαιμού.

Σχέση είναι να μοιράζεσαι τον έρωτα κρυμμένος σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Το χάδι στα μαλλιά πριν κοιμηθείς. Οι ψίθυροι, τα βλέμματα, οι σιωπές. Η ζεστασιά του κορμιού του. Η αλμύρα απ τον ιδρώτα του.

Να μετράς με φιλιά κάθε δική του σπιθαμή. Να λιώνεις τις νύχτες μαζί του αγκαλιά.

Σχέση είναι κάτι απολύτως χειροπιαστό. Η παρουσία του, που σε γεμίζει ενέργεια και την ίδια στιγμή σε εξαντλεί.

Έτσι γίνεται όταν ζεις με τον άλλο αληθινά κι όχι μέσα από το πολωτικό φίλτρο του «από μακριά».

Κι ας σπαταλάς τη μέρα σας στον πιο αρχέγονο καυγά. Κι ας ανοίγουν οι εκρήξεις σας κρατήρες στα πατώματα.

Τότε μαθαίνεις τον άλλο πραγματικά, όταν τον έχεις δίπλα σου με σάρκα κι οστά κι όχι απέναντι σου ως περσόνα ψηφιακή και μάλιστα με λήψη βελτιωτική.

Σχέση δεν είναι οι στιγμές που ο άλλος σου γράφει στην οθόνη «σ’αγαπώ», αλλά οι φορές που σου το δείχνει με πράξεις.

Σχέση δεν είναι να ονειροπολείς για ό,τι περιμένεις να συμβεί. Ούτε η ανάγκη που γίνεται φιλότιμο, προκειμένου κάπου να ανήκεις κι εσύ.

Σχέση είναι μικρές στιγμές καθημερινές, όχι απαραίτητα τέλειες αλλά τουλάχιστον αληθινές.

Που δεν χρειάζεται να αυτό-κυρηχθείς Μεγάλος Ευεργέτης της κάθε αεροπορικής, για τις απολαύσεις σαν άνθρωπος κι εσύ. Και που αν δεν έχεις να ξηλωθείς, η σχέση παραμένει κάτι σα φάντασμα, που για εκείνο διαρκώς με τους άλλους μιλάς, αλλά σπανίως κατ΄ιδίαν το συναντάς.

Σχέση δεν είναι να συναντιέσαι με τον άλλο μετά από καιρό και τίποτα να μην έχει αλλάξει – γιατί όλα αλλάζουν στο μεταξύ, απλά εσύ δε συμμετέχεις στην αλλαγή.

Και σα μην έφτανε αυτό, συχνά πυκνά λείπεις κι από τη δική σου ζωή, αφού τα περισσότερα που συμβαίνουν τα χάνεις πάνω από τον υπολογιστή.

Άσε που διστάζεις τέτοιες αλήθειες στο τηλέφωνο να πεις, από φόβο μη χαλάσει η ατμόσφαιρα κι άντε μετά να πρέπει απ΄την αρχή να εξηγείς.

Σχέση δεν είναι του αποχωρισμού οι υποσχέσεις, ούτε τα βράδια που δεν κοιμάσαι με τη μοναξιά σου.

Αυτά που θα έπρεπε να είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας, δηλαδή.

Όλα τούτα είναι συμβιβασμοί.

Και παραδέξου το, πως βρίσκεις καταφύγιο στους φαντασιώσεις, από απελπισία για την αγάπη που ονειρεύτηκες. Όμως, με πόσα ξεγυμνώματα στην οθόνη μπορείς τη νοσταλγία να γλυκάνεις; Πόσο χορταίνουν το κορμί σου οι λέξεις , όταν, σα λύκος που βρυχάται, τη σάρκα λαχταράς;

Λένε πως αν η εικόνα αντικαθιστούσε την επαφή, τότε και η πείνα στον κόσμο θα είχε εξαλειφτεί με τους τσελεμεντέδες.

Και δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όταν πεινάω θέλω να με ταϊσουν στο στόμα μια ολάκερη κατσαρόλα φαί.