Καταρχήν, δε θα έγραφα για τον καρμικό έρωτα, αν πρώτα δεν τον είχα βιώσει η ίδια.
Τώρα θα μου πείτε, πώς είσαι σίγουρη ότι αυτό που έζησες ήταν όντως karma love κι όχι ένα επινόημα του μίζερου μυαλού σου για να ζήσεις κάτι εκπληκτικό; Κι όμως είμαι! Γιατί το ένιωσα, σοκαρίστηκα, το έψαξα και στο τέλος ταυτίστηκα με όλες αυτές τις βουδιστικές και ινδουιστικές φιλοσοφίες που μιλούν για το κάρμα και τα πάρε – δώσε της ζωής.
Σεπτέμβριος, 2009, Λεμεσός. Ένα ακόμη βαρετό βράδυ σαν όλα τ’ άλλα, βγήκαμε για ν’ ακούσουμε λίγη καλή μουσική. Κρατούσα το ποτό και το τσιγάρο μ’ ένα μη μου άπτου στυλ, χωρίς καν να κοιτάζω δεξιά κι αριστερά. Είχα ξενερώσει τόσο πολύ με τον ανδρικό πληθυσμό που θα μπορούσατε άνετα να με πείτε και σνομπ.
Κι εκεί βυθισμένη στη βαρεμάρα, ακούω μία μπάσα γλυκιά φωνή που μ’ εξίταρε. Δε γύρισα καν να δω αρχικά. Περνάει από κοντά μου και συνειδητοποιώ πως η μυρωδιά του είναι εθιστική και η φυσιογνωμία του γνωστή. Δεν μπορούσα να θυμηθώ από πού. Πάντως μέχρι να τον ξαναδώ είχα πιάσει τον εαυτό μου να τον σκέφτεται πολλάκις.
Λίγο καιρό μετά, και καθόλου τυχαία, τον πετυγχαίνω ξανά σε μια μουσική σκηνή. Τον κοίταζα τρομαγμένη, με κοίταζε ορεξάτος, μέχρι που πιάσαμε κουβέντα. Κοιταχτήκαμε, γελάσαμε, ήπιαμε, πηδηχτήκαμε και, σήμερα, μετά από 5 χρόνια ακόμη βασανίζουμε ο ένας τον άλλο.
Δεν είχαμε πει σχεδόν τίποτα εκείνο το βράδυ. Δεν χρειάστηκε. Ήταν όλα γνώριμα. Τα σώματά μας έδεσαν μεμιας. Ο οργασμός ήταν εύκολη υπόθεση κι αυτά τα φίλια μ’ έκαναν να ξεχνώ την ύπαρξη του κόσμου. Η μυρωδιά του το ίδιο εθιστική, η απουσία του το ίδιο οδυνηρή.
Έτσι, λοιπόν, αναγνωρίζουμε το καρμικό μας ταίρι. Έχουμε μία ανεξήγητη ένωση και χημεία μαζί του. Ο ένας διαβάζει τη σκέψη του άλλου, χωρίς να μπορούμε να κρυφτούμε πίσω ασφαλή ψέματα. Είμαστε ξαφνικά γυμνοί μπροστά στην αλήθεια μας, χωρίς εγωισμό. Ο ένας είναι ο καθρέφτης του άλλου, παρ’ όλο που δεν επιβάλλεται να είμαστε ακριβώς οι ίδιοι. Και μαζί καταργούμε την υπαρξιακή μας μοναξιά.
Όταν τσακωνόμαστε, τσακωνόμαστε το ίδιο έντονα όπως όταν κάνουμε έρωτα. Όμως είμαστε πάντα εκεί, ξάγρυπνοι φύλακες ο ένας του άλλου.
Και προτού με πείτε ονειροπόλα, δεν καταλήγουν όλα τα καρμικά ζευγάρια να γερνάνε μαζί. Αντίθετα, πολλές φορές χωρίζουν και κοιμούνται σε διαφορετικά κρεβάτια γιατί κάτι τόσο δυνατό και έντονο, είναι πολύ δύσκολο να αντέξει την τριβή του κάθε μέρα.
Αυτός είναι λοιπόν ο καρμικός ερωτάς. Όταν οι ψυχές δύο ανθρώπων, που υπήρξαν «μαζί» σε προηγούμενες ζωές, συναντιούνται ξανά, κάτω από συνθήκες καθόλου τυχαίες. Λες και όλος ο κόσμος φτιάχτηκε για να συναντηθούν.
Είναι «αδελφές ψυχές» που δυνάμωσαν μαζί από τις συνεχείς συναντήσεις τους στο χώρο και στο χρόνο και ίσως συναντηθούν ξανά κάποτε για να κλείσουν ανοιχτούς λογαριασμούς. Όπως είπε κι ο σαμουράι Keanu Reeves στο 47 Ronin στον one and only έρωτα της ζωής του, λίγο πριν χώσει το μαχαίρι βαθιά στο στήθος του «θα ψάχνω για σένα σε χίλιους κόσμους και για δέκα χιλιάδες ζωής μέχρι να σε βρω».
Και αναμενόμενο είναι οι δήθεν πραγματιστές και στην ουσία ψυχροί εκτελεστές του ρομαντισμού, να πιστεύουν ότι το κάρμα και η όλη φιλοσοφία γύρω απ’ αυτό, φτιάχτηκε -αν είναι δυνατόν- για να καθηλώνει απελπισμένες νοικοκυρούλες μπροστά στην tv. Να ξέρετε αυτοί οι ‘μάτσο’ άνδρες πάντα την παθαίνουν πρώτοι.
Και τώρα σας ρωτώ; Μήπως δεν έχετε νιώσει ποτέ βαθιά οικειότητα με κάποιον που μόλις γνωρίσατε; Δεν τρομάξατε ποτέ, βλέποντας τον εαυτό σας στα μάτια κάποιου που αγαπήσατε, δε νιώσατε ένα πνευματικό δέσιμο κρατώντας το χέρι του, δε μιλήσατε πότε στον ύπνο σας μαζί του; Δεν είπατε: «αυτός είναι έρωτας με την πρώτη ματιά» ή «θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί του;»
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
