Σίγουρα θ’ άκουσες άπειρες φορές πως ο χρόνος έχει τη δύναμη να γιατρέψει τα πάντα. Τα σωματικά τραύματα αργά ή γρήγορα το πιο πιθανόν θα θεραπευθούν, όντως. Τι γίνεται, όμως, με τις ψυχικές πληγές, που όσα «τσιρότα» κι αν τοποθετήσεις πάνω σ’ αυτές πάντα δε θα τους φτάνει; Κι όχι απλώς στέκουν ορθάνοιχτες, όμως όσο κυλά ο χρόνος αναγνωρίζεις πως το εσωτερικό ψυχικό τραύμα επεκτείνεται ολοένα και περισσότερο και κυριεύεσαι από φόβο πως δε δύνασαι να κάνεις τίποτα, για να σταματήσει.
Η εσωτερική αναστάτωση παραμένει στον χρόνο πιο στυγερή, γιατί δεν προκαλείται πάντοτε από εμφανείς λόγους. Συνήθως ο εσωτερικός κόσμος τραυματίζεται έμμεσα, αθόρυβα, δίχως προειδοποίηση. Σκέψεις κι άνθρωποι εισβάλλουν με ύπουλο τρόπο στη ροή των σκέψεών σου κι εν τέλει σε κατατρώνε, σε κατασπαράζουν. Μια αγκαλιά, ένα άγγιγμα που περίμενες και δεν έλαβες ποτέ σε οδήγησαν να κλειστείς στον εαυτό σου, να απομονωθείς. Ένα «θα σε πάρω τηλέφωνο να τα πούμε» που δεν εκτυλίχθηκε ποτέ σε πραγματική κλήση. Λόγια που ειπώθηκαν και σ’ άλλαξαν, σ’ έκαναν πιο σκληρό. Η μακροχρόνια σχέση που είχες και τελείωσε άδοξα. Οι όμορφες στιγμές με το πρώην ταίρι σου που κατέληξαν σε άσχημες, ταραχώδεις κτηνωδίες. Η απώλεια ενός αγαπημένου σου προσώπου σου προξένησε νέες φοβίες που δεν ήξερες καν πως υπήρχαν.
Πότε θα πάψεις να δρας με γνώμονα τον φόβο, μήπως πληγωθείς ξανά; Δε βυθίζεσαι από τις πληγές που έχεις μέσα σου, αλλά αντίθετα εσύ ο ίδιος βυθίζεις τον εαυτό σου. Ο τρόπος σκέψης σου είναι αυτός που θα σε σώσει, όμως αντί να επιλέξεις να σκεφτείς πώς θα σε βοηθήσεις και πώς θα μπορέσεις να σε στηρίξεις, επιλέγεις να σε σπρώξεις στον πάτο, με το ν’ αποφασίζεις πως απλώς δεν μπορείς να συνεχίσεις- λες κι έχεις επιλογή. Γιατί πάντα συνεχίζεις, ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβάνεσαι.
Θες να πνιγείς ή να επιπλεύσεις; Θες να κολυμπάς για πάντα στα ξέβαθα με μπρατσάκια ή να βρεις το θάρρος και να κολυμπήσεις μακριά από την ακτή που σταθμεύεις εδώ και καιρό; Δεν υπάρχει λόγος να αγκυροβολείς σε σταθμούς που ξέρεις πως δε θα σε ωφελήσουν, πως θα σε βλάψουν, πως θα κάνουν το παρελθόν να επιστρέψει στο παρόν. Επίσης, δε θα σε πληγώσουν όλοι. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την πρόθεση να σε δουν να πονάς, ούτε θα τυχαίνει πάντα να μην πετυχαίνει. Είναι κρίμα να χάνεις από τη ζωή σου ανθρώπους που αγαπάς και σ’ αγαπούν, επειδή τρέμεις στην ιδέα πως θα σε πονέσουν.
Στην Ιαπωνία τείνουν να ενώνουν τα σπασμένα κομμάτια διαφόρων αντικειμένων με μείγμα χρυσού ή ασημιού (τεχνική Kintsugi). Συνεπώς, όσο κι αν σπάσει το μέσα σου, θα γίνει πιο λαμπερό από ποτέ αν απλώς αναθεωρήσεις το σχήμα σου εσωτερικά και πάρεις τη νέα σου μορφή. Κι αυτό θα συμβεί, διότι όσο πιο πολλή αγάπη προσθέσεις κι όσο πιο πολλούς ανθρώπους γνωρίσεις που θα σ’ αγαπήσουν, θα έρχονται να συνθέτουν ένα ολοκαίνουριο κολάζ μέσα σου.
Αποδέξου πως ό,τι συνέβη συνέβη. Δεν μπορεί να αλλάξει κάτι που έχει ήδη γίνει. Μπορεί, όμως, να διαφοροποιηθεί το παρόν σου. Για να επουλωθεί η πληγή που προσπαθείς ακατάπαυστα να κλείσεις, χρειάζεται να δεις τον εαυτό σου με καλοσύνη κι ίσως να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου, πως δεν πειράζει αν καμιά φορά πληγωνόμαστε, γιατί αρκεί που προχωράμε παρακάτω. Όλα όσα σε πόνεσαν, πρόκειται να αποτελέσουν και το σωσίβιο σου. Τι λες λοιπόν; Θα σε σώσεις;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρίνα Αργυρού
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
