Όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, όλοι έχουμε κάνει σε κάποια φάση της ζωής μας σκέψεις κάπως πιο σκοτεινές, σκέψεις που τρομάζουν και μόνο στην ιδέα. Για θυμήσου εκείνες τις φορές που προσποιήθηκες πως όλα ήταν τέλεια, πως ήσουν καλύτερα από ποτέ. Στην πραγματικότητα, όμως, ήσουν καλά; Το «φαίνεσθαι» αντιπροσώπευε το «είναι» ή μήπως όχι; Μήπως ήρθε ο καιρός να αντιμετωπίσεις την άλλη εκδοχή του εαυτού σου που παλεύεις μανιωδώς να κρύψεις; Άλλωστε, το να σκέφτεσαι ορισμένες φορές αρνητικά ή απαισιόδοξα είναι απολύτως φυσιολογικό. Παντού υπάρχουν αμφίγραφες επιφάνειες. Εσύ γιατί να είσαι η εξαίρεση και να έχεις μονάχα μια εσωτερική όψη;
Μιλάω για τις στιγμές που καλείσαι να σε κοιτάξεις, που πρέπει να αντικρίσεις αυτό που οι άλλοι δε βλέπουν ή δεν τους αφήνεις να δουν. Η σκιά που αντανακλά τον εαυτό σου δεν είναι ένα μελανό χρώμα που εμφανίζεται για να σε σκουριάσει. Εν τούτοις, έρχεται για να σε βοηθήσει να δεις την πραγματικότητα, για να σε προβληματίσει. Έρχεται να σου πει: «αν δεν έρθει τελικά το αύριο, έχεις αξιοποιήσει το σήμερα, όπως πραγματικά θα ήθελες; Έζησες την κάθε στιγμή;». Οι σκοτεινές σκέψεις σου προκύπτουν από την καθημερινή ανησυχία να τα προλάβεις όλα. Νιώθεις πως χάνεσαι μέσα τους, μα μη φοβάσαι. Όσο κι αν βυθιστείς σ’ αυτές, εσύ ο ίδιος θα σε σώσεις. Εσύ θα φορέσεις το σωσίβιο στο σώμα, στον νοητικό και ψυχικό σου κόσμο. Γι’ αυτό, χρειάζεται να περνάς πού και πού κι από το στάδιο του σκότους, γιατί όπως συμβαίνει και με το μπάνιο στη θάλασσα, μόνο όταν αισθανθείς πως κινδυνεύεις θα πάρεις την απόφαση να βάλεις σωσίβιο. Αλληγορικά, τα προβλήματα που καλείσαι να αντιμετωπίσεις είναι τα κύματα που σε ταρακουνούν και χάρη σ’ αυτά μπορείς να οδηγηθείς στη στεριά.
Εσύ θα επιλέξεις πότε θα διώξεις το σκοτάδι και πότε θα επιτρέψεις στο φως να εισχωρήσει και πάλι στη ζωή σου. Το όλο ζήτημα έγκειται στο πότε θα εντοπίσεις το κουμπί που θα αντιστρέψει την κατάσταση. Μόλις το βρεις, θα κυριαρχήσει η θετική σκέψη, θα ερμηνεύσεις πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Όταν τα φωτά, λοιπόν, κλείσουν κι εσύ έρθεις αντιμέτωπος με το πιο σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής σου, θα αισθανθείς πως χρειάζεσαι περισσότερη αγάπη, περισσότερη φροντίδα, πιο σφιχτές αγκαλιές. Σκέψου, ωστόσο, εκείνη τη φορά που περνούσες με το αυτοκίνητο από ένα τούνελ και ήθελες να βρεθείς πάλι στο φως. Κάποιες φορές το μυαλό όταν καταλαβαίνει πως κολυμπά πόνος και θλίψη, θα ανατρέξει στη χρήση της λογικής, αφού αντιληφθεί πως δεν μπορεί να διώξει και να αντιμετωπίσει τα αρνητικά συναισθήματα. Ξέρεις πως ο δρόμος που θα χρειαστεί να ανέβεις θα είναι δύσκολος και η όλη συνειδητοποίηση πως πρόκειται να βρεθείς σε ακόμα πιο δυσμενή θέση σε στοιχειώνει σε τέτοιο σημείο που σε κάνει να απελπίζεσαι. Η απόγνωση, όμως, δεν έχει πάντοτε αρνητικό πρόσημο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δε θα σε μπλοκάρει κι άλλο, αλλά θα λειτουργήσει ως κλειδί που θα σου ανοίξει δρόμους με λύσεις κι όχι αδιέξοδα.
Πολλές ήταν οι φορές που προσπάθησες να σε κρύψεις, να κρατήσεις μόνο για σένα όσα ταλάνιζαν το μυαλό σου, μήπως και δεχόσουν επικριτικά σχόλια. Ντρεπόσουν να δείξεις πώς αισθανόσουν και ως εκ τούτου αντί να λυτρωθείς και να απαλλαγείς από συλλογισμούς που σε παίδευαν, οι αρνητικές σκέψεις διογκώνονταν και η όλη κατάσταση χειροτέρευε. Ίσως κάποιες φάσεις να ‘ναι στη φύση του ανθρώπου η μελαγχολική διάθεση, γι’ αυτό και πρέπει να επιβραβεύεις τον εαυτό σου κάθε φορά που βρίσκεις τη δύναμη, το θάρρος ή ακόμα και το θράσος, να κάνεις θετικές σκέψεις. Κάθε φορά που δίνεις μάχη με σένα, τις σκέψεις και τους φόβους σου, να σε χειροκροτείς, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Παρ’ όλο που πλειάδα ανθρώπων τείνουν να προβάλλουν μόνο τις σκέψεις που φωτίζουν τη ζωή τους, δε συνεπάγεται ότι μπορεί να υπάρχει μόνιμα ένα φως αναμμένο. Απαιτείται να δοθούν μάχες, στις οποίες αντίπαλός σου θα είσαι εσύ. Κι αυτές οι μάχες είθισται να είναι σιωπηλές, σπάνια τις μαθαίνουν οι άλλοι, όμως απ’ τις πιο ισχυρές και ηχηρές που καλείσαι να δώσεις.
Μη ξεχνάς, λοιπόν, ότι το σκοτάδι δεν είναι τόσο τρομακτικό όταν έχεις παρέα, μα ούτε κι όταν δεν έχεις. Κάποιες φορές θες να κυριαρχήσει για λίγο. Άλλωστε, αν δεν υπήρχε, πώς θα μπορούσες να κοιμηθείς με όλα τα φώτα αναμμένα; Αν αφήσεις στην άκρη τον εγωισμό σου και αποκαλύψεις και τις πιο απαισιόδοξες νότες της μελωδίας σου, θα αισθανθείς τη λύτρωση που εδώ και καιρό αποζητάς. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσει κανείς -και παράλληλα να αποδεχτεί- την ύπαρξη του σκοτεινού εαυτού. Μόνο έτσι θα συμφιλιωθεί με τον φωτεινό. Κάποτε ένας καθηγητής μου στο σχολείο είπε πως αν δεν υπήρχε μέτρο σύγκρισης δε θα μπορούσε κανείς να δηλώσει πως αγαπά κάτι περισσότερο από κάτι άλλο. Είπε πως αν δεν υπήρχε το καλοκαίρι και υπήρχε μόνο ο χειμώνας, κανείς δε θα μπορούσε να πει πως είναι η αγαπημένη του εποχή, μιας και δε θα ‘χε με κάτι να το συγκρίνει.
Θέλεις να είσαι αυτός που γελά, που απολαμβάνει τη ζωή, που αποζητά διαρκώς νέες εμπειρίες ή εκείνος που εκπέμπει αρνητικότητα, μουντή ενέργεια και βαριέται να ζήσει; Όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι μ’ αυτό το δίλημμα καθημερινά. Ανάλογα με την απάντηση που θα δώσεις, θα καθοριστεί και ο τρόπος που θα αξιοποιήσεις τη ζωή που έχει απομείνει. Απαραίτητη προϋπόθεση για να απαντήσεις, είναι να έχεις μιλήσει και με τους δύο εαυτούς σου, να σ’ έχεις δει και στα πατώματα και στην κορυφή. Να θυμάσαι πως κάθε φορά που χτίζεις τείχη προστασίας με θεμέλιο λίθο τους αγώνες σου σημειώνεις μια νίκη.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρίνα Αργυρού
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
