Όταν το «λίγο ακόμη» γίνεται «δεν αντέχω λεπτό»

Αδιαμφισβήτητα, όλοι τείνουν να βλέπουν την κάθε δυσκολία που ξεπηδά στον δρόμο της ζωής τους ως το μεγαλύτερο εμπόδιο που θα μπορούσε να αναδυθεί. Ξεδιπλώνονται διάφορα προβλήματα, τα οποία ο καθένας κοιτάζει με μεγεθυντικό φακό, θεωρώντας πως όλα τα δυσβάσταχτα νέα συμβαίνουν μόνο σ’ αυτόν. Πολλές φορές καταλήγεις να παγιδεύεσαι εσύ ο ίδιος από τις σκέψεις σου, καταλήγοντας να νιώθεις αδικημένος και παραμένοντας σιωπηλός γιατί «κανείς δε σε καταλαβαίνει».

Δίνεις καμία πιθανότητα να επιλέγεις να επιτρέψεις στην απαισιοδοξία να κολυμπά στα νερά του μυαλού σου; Χαράζεις τόσο βαθιά τις αρνητικές σκέψεις μέσα σου, ούτως ώστε να βυθιστεί και να ριζωθεί μέσα σου ο σκοταδισμός. Το να υιοθετείς τέτοιου είδους αρνητική στάση υποδηλώνει πως εκούσια παραδίνεσαι στους πυροβολισμούς που δέχεσαι χωρίς να παλέψεις, χωρίς καμία προσπάθεια αντεπίθεσης κι επανάστασης. Μεγαλοποιείς το κάθε εμπόδιο που προκύπτει, σκεπτόμενος πως κανένας άλλος δεν είναι δέκτης τέτοιων κτυπημάτων και πληγμάτων στη ζωή του παραδίνοντας όλα τα όπλα.

Είναι άκρως φυσιολογικό κι ανθρώπινο να έχεις κουραστεί και να αισθάνεσαι πως δεν αντέχεις άλλο, όμως αυτή η τακτική σ’ εγκλωβίζει και σου στερεί την απόλαυση της ζωής. Τίποτα δε μένει άλυτο, εκτός κι αν του επιτρέψεις να μείνει. Ψάξε στα πιο απλά μέρη, μην απομακρύνεσαι, διάβασε το ίδιο το μυαλό σου που προσπαθεί εδώ κι αρκετό καιρό να σε καθοδηγήσει.

Δες με μια αλλιώτικη ματιά την κάθε δυσχέρεια, παρατήρησέ την καλύτερα. Μήπως η πόρτα που έκλεισε και σε κατέστρεψε εσωτερικά, εν τέλει ήταν κλειστή για κάτι καλύτερο; Μήπως είναι μια ευκαιρία να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα; Μήπως τώρα αισθάνεσαι πιο δυνατός να προχωρήσεις μπροστά; Το όλο ζήτημα έγκειται στο να μην προσπερνάς ένα πρόβλημα, διότι αργά ή γρήγορα θα επανέρχεται μπροστά σου. Εν τούτοις, αν με την άφιξη ενός ζητήματος έβρισκες κατευθείαν λύσεις, απαντήσεις κι ο δικός σου τρόπος σκέψης σου επέτρεπε να δεις πιο θετικά το εμπόδιο, τότε θα αποδεχόσουν τα δεδομένα και η κατάσταση θα έμοιαζε πιο ομαλή.

Φοβούμενος, λοιπόν, μήπως γίνει αντιληπτό πως τριβελίζεται το μυαλό και το σώμα σου από θηριώδεις προβληματισμούς, επιλέγεις να είσαι σιωπηλός και να μη συζητάς με κανέναν για ό, τι δε σε αφήνει να κοιμηθείς ήσυχος τα βράδια. Πιστεύεις πως μόνο εσύ κλήθηκες να ξεπεράσεις διάφορα εμπόδια, ενώ όλοι οι άλλοι βιώνουν την «τέλεια» ζωή, αν υπάρχει. Τα χέρια, δεμένα προσπαθούν επίμονα να απελευθερωθούν από τα δεσμά της σιωπής και να μιλήσουν έστω χωρίς λόγια, αφού το στόμα δε λέει να ανοίξει καν για τέτοιου είδους θέματα. Μέχρι πότε όμως πιστεύεις ότι μπορείς να μείνεις ακίνητος;

Για μια πλειάδα λόγων, μη σε ταλαιπωρείς, ασπαζόμενος μια στάση ζωής που αντιλαμβάνεσαι ασυνείδητα πως δε σου αρμόζει. Να θυμάσαι πως όλοι περνούν από διάφορες δοκιμασίες και μέσα απ’ αυτές, γίνονται πιο δυνατοί και εν αγνοία τους, ο ένας γίνεται συμπολεμιστής με τον άλλον, πολεμώντας τα ίδια τέρατα σκέψεων που αναγεννιούνται. Η μόνη διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ο καθένας βιώνει το καθετί σε διαφορετική κλίμακα. Εν κατακλείδι, ο τρόπος που σκέφτεσαι είναι αυτός ο οποίος είτε θα μετατρέψει τον ανώμαλο δρόμο της ζωής σε ομαλό, είτε θα διογκώσει τις λακκούβες και θα τις κάνει πιο ορατές από ποτέ, χρησιμοποιώντας τον μεγεθυντικό φακό. Η επιλογή δική σου, με ποιο όπλο τελικά  θα πας στη μάχη.