Ο γάμος είναι μία ξεχωριστή στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου. Όλοι παντρεύονται με την ελπίδα μίας ευτυχισμένης ζωής, γεμάτης αφοσίωση και στοργή. Δυστυχώς, όμως, τα παραμύθια δε λένε πάντα αλήθεια και κανένας δε μας είπε τι έγινε με τη Σταχτοπούτα και τον πρίγκιπα μετά τον γάμο τους. Έτσι, πολλές φορές, στην πραγματική ζωή, ο γάμος καταλήγει σε διαζύγιο. Συνηθισμένα πράγματα, θα πει κανείς, στην εποχή μας. Οι χωρισμοί και οι απογοητεύσεις είναι, δυστυχώς, μια πραγματικότητα για πολλούς ανθρώπους.
Τι γίνεται όμως μετά;
Οι διαζευγμένοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που δε θέλουν με τίποτα να το επαναλάβουν και σε εκείνους που θεωρούν τον δεύτερο γάμο σαν δεύτερη ευκαιρία και νέα αρχή. Ας μπούμε για λίγο στα παπούτσια των πρώτων. Μετά από ένα διαζύγιο, έχουν δημιουργηθεί αρκετά προβλήματα. Πρώτα απ’ όλα, μια γενικότερη απογοήτευση, συχνά θυμός και οδυνηρές αναμνήσεις της εν λόγω αποτυχημένης συμβίωσης. Αυτό αποτελεί τροχοπέδη στη δημιουργία εμπιστοσύνης και σε μια τόσο στενή σχέση που θα οδηγούσε ξανά σε γάμο.
Προστίθενται και πιθανά οικονομικά προβλήματα που έχουν ανακύψει από το διαζύγιο. Αν, δε, υπάρχουν και παιδιά, το βάρος της ανατροφής και της κάλυψης των αναγκών δεν αφήνει περιθώριο για ροζ συννεφάκια. Επιπλέον, τείνει ο μονογονέας να αφοσιωθεί αποκλειστικά στα παιδιά, από ενοχές για την αναστάτωση της ζωής τους. Αποφεύγει κάθε τι που θα μπορούσε να του στερήσει χρόνο από τα παιδιά του.
Θα πει κανείς: «Και μετά τι; Τέλος η προσωπική ζωή;» Προφανώς και όχι. Απλά επιλέγει σχέσεις που δε θα προχωρήσουν ή δε θα παρεισφρήσουν στο στενό κύτταρο της μονογονεϊκής οικογένειας. Κι όταν μεγαλώσουν τα παιδιά, τι θα γίνει; Θα μείνει μόνος ή μόνη; Ενδεχομένως να μένει σε σχέσεις κρατώντας πάντα αποστάσεις, καλύπτοντας την αίσθηση της μοναξιάς χωρίς να επενδύει στη συντροφικότητα· χωρίς βέβαια να αποκλείεται να βρει σύντροφο που να πληροί τις προϋποθέσεις για συμβίωση και συντροφική σχέση.
Ας πάμε να δούμε όμως και την άλλη κατηγορία. Για πολλούς, ο δεύτερος γάμος μπορεί να είναι πιο ώριμος και συνειδητός. Οι εμπειρίες του παρελθόντος, οι αποτυχίες, διαμορφώνουν τη στάση των ανθρώπων και τους βοηθούν να κατανοήσουν καλύτερα τι θέλουν και τι χρειάζονται από μία σχέση. Οι άνθρωποι αλλάζουν και εξελίσσονται, κι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια πιο υγιή σχέση.
Ωστόσο, δεν είναι πάντα όλα ρόδινα. Υπάρχουν ταμπού και κοινωνικές προκαταλήψεις γύρω από τους δεύτερους γάμους που μπορεί να επηρεάσουν τη νέα σχέση. Υπάρχει μεγάλη καχυποψία, ειδικά αν υπάρχουν παιδιά από τον πρώτο γάμο. Η προσαρμογή των παιδιών στη νέα οικογενειακή κατάσταση απαιτεί λεπτούς χειρισμούς και ιωβεια υπομονή. Αυτό επιβεβαιώνεται κι από έρευνες που δείχνουν ότι οι δεύτεροι γάμοι έχουν υψηλότερα ποσοστά αποτυχίας σε σύγκριση με τους πρώτους. Συγκεκριμένα, το ποσοστό διαζυγίων στους δεύτερους γάμους είναι σημαντικά υψηλότερο πιθανότατα γιατί ακριβώς, οι άνθρωποι στέκονται πιο κυνικά και αποστασιοποιημένα απέναντι στη δεύτερη αυτή ευκαιρία.
Είναι φυσικό, βέβαια, να αντιδρούν τα παιδιά στη συμβίωση με κάποιον που δεν είναι ο φυσικός γονιός τους, ενώ ταυτόχρονα στερούνται τον φυσικό γονιό λόγω του διαζυγίου. Ταυτόχρονα, βλέπουν ανταγωνιστικά τον νέο σύντροφο, νιώθοντας πως κάτι θα χάσουν από την προσοχή και την αγάπη του γονιού τους. Η δε αντίδραση και συμπεριφορά του καινούργιου συντρόφου στις δυσκολίες που θα προκύψουν από τη στάση των παιδιών, είναι καθοριστική για την επιτυχία του γάμου.
Βασική προϋπόθεση: η ανοιχτή επικοινωνία του ζευγαριού και η ειλικρινής έκφραση συναισθημάτων και προσδοκιών.
Συνοψίζοντας, ο δεύτερος γάμος μπορεί να είναι μια όμορφη ευκαιρία για νέα ξεκινήματα, νέες προκλήσεις και προσωπική ανάπτυξη. Μπορεί όμως, όπως όλα τα νέα εγχειρήματα, να οδηγήσει σε δεύτερη απογοήτευση. Όπως λέει η λαϊκή παροιμία: «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», αλλά ο άνθρωπος, από τη φύση του, πάντα αναζητά τον έρωτα, τη στοργή και τη συντροφικότητα.
Μπορεί λοιπόν μια δεύτερη ευκαιρία να οδηγήσει στην αληθινή ευτυχία. Κι αν όχι, η ζωή συνεχίζεται και πάντα μας δείχνει τον δρόμο.
Συντάκτης: Χριστίνα Ευτυχίδου
