Καλώς ή κακώς, η ζωή δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι μια περιπέτεια γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, αρχίζει ένας αγώνας. Ακόμη και το ποιοι είναι οι γονείς μας και το περιβάλλον μας διαμορφώνουν τις συνθήκες και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή.
Ακούμε πολλά για το τι είναι ευτυχία και την αναζητούμε –την μπαμπέσα– με κάθε τρόπο. Τρέχουμε να τη φτάσουμε κι εκεί που σκαρφαλώνουμε στον «θρόνο» της, μας δίνει μια σπρωξιά και να ’μαστε πάλι στους πρόποδες του βουνού της. Υπάρχουν, όμως, και ευτυχισμένοι άνθρωποι. Ολιγαρκείς; θα ρωτήσει κάποιος. Ντελούλου; θα συμπληρώσει ο δεύτερος.
Τα πάντα είναι θέμα οπτικής και θάρρους. Στο θέμα της οπτικής, μου έρχεται στο μυαλό μια αμερικανική σειρά βιβλίων: η Πολυάννα και το «παιχνίδι της χαράς». Τι ήταν αυτό το παιχνίδι; Να σου έρχονται δεκανίκια για δώρο και να χαίρεσαι που δεν τα χρειάζεσαι για να βαδίσεις. Το θάρρος, πάλι, παίζει καθοριστικό ρόλο στην κατεύθυνση που θα πάρει η ζωή μας. Είναι αυτό που καθορίζει τις διαστάσεις της. Όταν αντιμετωπίζουμε φόβους και ανασφάλειες, η ζωή μας μπορεί να συρρικνωθεί.
Οι άνθρωποι αποφεύγουν να βγουν από τη ζώνη άνεσής τους, φοβούμενοι την αποτυχία, την απόρριψη ή την κριτική. Αυτό οδηγεί σε μια περιορισμένη καθημερινότητα και σε ανθρώπους του «αν»:
Αν πήγαινα…
Αν έλεγα…
Αν έτρεχα…
Οι ευκαιρίες περνούν απαρατήρητες και η ζωή μένει στάσιμη.
Το θάρρος, από την άλλη πλευρά, μας δίνει άλλη ώθηση. Επιλέγουμε να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας, να ανακαλύψουμε πτυχές του εαυτού μας, να αποκτήσουμε δεξιότητες που ποτέ δε φανταζόμασταν ότι θα αποκτούσαμε.
Κάθε φορά που κάνουμε ένα βήμα για να ξεπεράσουμε έναν φόβο μας, γεμίζουμε με ένα αίσθημα ικανοποίησης και περηφάνιας, που μας πηγαίνει σε άλλο επίπεδο, ενισχύοντας την αυτοεκτίμησή μας. Αυτό, από μόνο του, γίνεται πόλος έλξης για τα καλύτερα και για μια ζωή με βάθος και νόημα. Είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε και να διανθίσουμε την καθημερινότητά μας με όμορφες στιγμές.
Εκείνο το μήνυμα που διστάσαμε να στείλουμε, τα συναισθήματα που αποσιωπήσαμε από τον φόβο της απόρριψης, η δουλειά των ονείρων μας που φοβηθήκαμε να διεκδικήσουμε γιατί πιστέψαμε πως δε θα τα καταφέρναμε– όλα αυτά ήταν πέντε δευτερόλεπτα θάρρους που ίσως μας άλλαζαν τη ζωή. Η σχέση θάρρους και ζωής είναι αμφίδρομη. Όσο περισσότερο θάρρος δείχνουμε, τόσο περισσότεροι δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας – από τα επαγγελματικά μέχρι τα προσωπικά.
Μπορεί να μοιάζει πραγματικά απίστευτο να επιλέξουμε να μη συμβιβαστούμε, ωστόσο μπορεί να συμβεί. Όλη η ζωή είναι μια ακολουθία από επιλογές. Αν επιλέξουμε να ζούμε με θάρρος, τότε οι δυνατότητες είναι ατελείωτες. Βέβαια, αυτός που έχει θάρρος δε σημαίνει ότι δε φοβάται. Φοβάται, όπως όλοι μας, ακόμα και τη στιγμή που το επιδεικνύει. Αλλά τολμάει να διεκδικήσει και είναι έτοιμος να σηκώσει το βάρος των επιλογών του.
Αν παραμείνουμε παγιδευμένοι στους φόβους μας, αναλωνόμαστε σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα καθημερινότητας που απομυζούν τη χαρά από μέσα μας και μας σκοτεινιάζουν. Και ναι, μπορούμε να ζήσουμε έτσι. Αλλά μπορούμε και να αναζητήσουμε το θάρρος μέσα μας- να επιτρέψουμε στη ζωή μας να μεγαλώσει.
Συντάκτης: Χριστίνα Ευτυχίδου
