Κι οι δυο ή κανένας

Η ώρα είναι πλέον 5 το πρωί. Ξημερώνει. Από ό,τι φαίνεται μάλλον βρέχει έξω. Παγωνιά, κρύο, χειμώνας. Βάζω να παίζει χαλαρά στο βάθος το νέο τραγούδι των Πυξ Λαξ «Απ’ την αρχή».Με συντροφιά το τζιν και τη μοναξιά μου, πήρα την απόφαση ότι σήμερα, τώρα, θα γράψω για όσα τόσο καιρό θέλω να πω. Πρέπει, άραγε, να κοιτάμε τον ίδιο ήλιο;

«Κράτησέ μου το χέρι και πάμε», έτσι λοιπόν, θα ξεκινήσω. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει ανθρώπους γερασμένους να είναι πιασμένοι χέρι-χέρι. Ήδη στη μνήμη μου έρχονται εικόνες απ’ τα παιδικά μου καλοκαίρια  στο Λουτράκι. Πολλά ηλικιωμένα ζευγαράκια να περπατούν άλλοτε αγκαλιασμένα κι άλλοτε χέρι-χέρι, δίπλα στην προκυμαία και ξάφνου να σταματούν και να απολαμβάνουν το ηλιοβασίλεμα κι εμείς απ’ την άλλη να γελάμε πονηρά, αλλά και να αναρωτιόμαστε μετά ποιο μπορεί να είναι το μυστικό της επιτυχίας αυτών των μακροχρόνιων σχέσεων.

Θεωρώ τουλάχιστον ότι, λίγο-πολύ, όλοι έστω και σε θεωρητικό επίπεδο γνωρίζουμε την απάντηση: Η αγάπη! Όσο όμως και να θέλουμε να αγαπάμε, αλλά και να αγαπιόμαστε, πολλές φορές δυσκολευόμαστε να το εκφράσουμε στην πράξη.

Τι σημαίνει, όμως, ουσιαστικά η έννοια του «αγαπώ τον συνοδοιπόρο μου». Να του δείχνεις κατ’ αρχάς εμπιστοσύνη και κατανόηση για τα καθημερινά ζητήματα, να τον φροντίζεις με όλη σου την καρδιά. Να σέβεσαι την προσωπικότητά του, να τον θαυμάζεις γι’ αυτό που είναι και για τα επιτεύγματά του. Να είσαι δίπλα του, σύμμαχος, στα εύκολα και τα δύσκολα. Να μην το φέρνεις ποτέ σε δύσκολη θέση, αλλά ούτε να του προξενείς λύπες και στεναχώριες. Κάθε μέρα να τον ερωτεύεσαι απ’ την αρχή, ξανά και ξανά…

Όλα αυτά καθίσταται αναγκαίο να είναι αμοιβαία. Κι οι δυο ή κανένας. «It takes two to tango!» Για να δημιουργηθεί κάτι όμορφο χρειάζονται δύο. Βέβαια, δε χρειάζεται μόνο να υπάρχει αμοιβαιότητα, αλλά και θέληση κι απ’ τις δύο πλευρές, για να γεννηθεί και να εδραιωθεί κάτι το πραγματικά όμορφο, που θα αποτελεί ένα ξεχωριστό δημιούργημα της ένωσης αυτής.

Σε μια σχέση, σημαίνουσα θέση επιβάλλεται να έχουν τόσο η υπομονή όσο κι η επιμονή. Να αγκαλιάζουμε το άλλο μας μισό, όχι λίγο, αλλά πολύ. Να τον κοιτάζουμε στα μάτια και να διαγράφεται ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μας. Να είμαστε ευτυχισμένοι κι αυτό να το εκπέμπουμε παντού. Όλα αυτά είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν τα άτομα μιας ένωσης στην απόλυτη ευτυχία.

«Αγάπη δεν είναι μόνο να κοιτάμε ο ένας τον άλλο στα μάτια, αγάπη είναι να κοιτάζουμε κι οι δυο μαζί στην ίδια κατεύθυνση, να κοιτάζουμε προς τον ίδιο ήλιο, τον δικό μας ήλιο», όποιος κι αν είναι αυτός -τον οποίο, όμως, ο καθένας από εμάς θα τον ορίσει. Σημασία έχει ο δρόμος προς τον κοινό μας στόχο να είναι ήρεμος και γλυκός. Να υπάρχει αφοσίωση και να διέπεται από πολλές σταγόνες χαράς.

Σίγουρα, προκειμένου όλα αυτά να γίνουν πραγματικότητα χρειάζεται να πούμε «ναι» στην περιπέτεια που ανοίγεται μπροστά μας. Και μην ξεχνάτε, το καλοκαίρι καταφτάνει. Πηγαίνετε διακοπές, διασκεδάστε, κάντε τρέλες, χαθείτε μέσα στο πλήθος και πού ξέρετε, κάπου εκεί μπορεί να είναι κάποιος που θα σας περιμένει, που θα είναι έτοιμος για εσάς, έτοιμος για τη δική σας μακρά περιπέτεια που μόλις θα ξεκινά.