Τακτοποιημένο και φοιτητόσπιτο δεν πάνε μαζί

Πολλοί πιστεύουν ότι πηγαίνοντας να ζήσεις κάπου μόνος και πολλά χιλιόμετρα μακριά απ’ την οικογένειά σου, δε θα δυσκολευτείς και πολύ στα περισσότερα θέματα. Κάτι που, όμως, δεν ισχύει εντελώς. Μία απ’ τις πρώτες προκλήσεις που θα συναντήσει ο νέος φοιτητής είναι το νοικοκυριό. Ναι, δε θα είναι πάντα παρούσα η μανούλα. Αν μένεις μόνος σου έχεις πλέον να αντιμετωπίσεις ένα σπίτι με πολλές ανάγκες. Πλύσιμο πιάτων, πλυντήριο, σκούπισμα, ξεσκόνισμα.

Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, πάντα μας έλεγαν «να είμαστε οργανωμένοι», κάτι που προσπαθούμε να επιτύχουμε ακόμα περισσότερο όταν είμαστε φοιτητές. Ίσως μάλλον από πείσμα απέναντι στην πιθανή κριτική των γονέων. Η οργάνωση, όμως, θεωρείται ως το απαραίτητο στοιχείο για την επιτυχία. Τα ακατάστατα δωμάτια προβάλλονται μεταξύ άλλων ως παράδειγμα προς αποφυγή. Έκπληξη, βέβαια, προκαλούν πρόσφατες έρευνες του Πανεπιστημίου της Μινεσότα. Οι άνθρωποι με ακατάστατα θρανία είναι δημιουργικοί και μπορούν να επιβιώσουν εκτός των ορίων της οργάνωσης.

Ο υπολογιστής και τα συγγράμματα πεταμένα σε μία γωνία. Οι σημειώσεις άλλες από εδώ κι άλλες από εκεί. Μια σελίδα περιοδικού του προηγούμενου μήνα σκισμένη και πεταμένη κάπου εκεί γύρω. Άδεια κουτάκια μπίρας κι εναπομείναντα κομμάτια πίτσας παρελαύνουν ελεύθερα. Ένα πεδίο μάχης. Το γραφείο είναι ένα αχούρι. Μα, είναι το δικό μας αχούρι, οπότε είναι όλα ήδη υπό έλεγχο. Μπορεί, πράγματι, να κυριαρχεί μια ακαταστασία, αλλά όλη αυτή η κατάσταση προσδίδει έναν τύπο.

Είσαι φοιτητής. Ζεις τη ζωή σου ανέμελα, ελεύθερα -κι αυτό αντανακλάται! Δε σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Είσαι ακατάστατος από κούνια κι έχεις συμβιβαστεί με τη φύση σου. Οι άλλοι πρέπει να σε αποδεχτούν όπως είσαι. Ίσως είναι καλύτερα έτσι από ένα σπίτι όπου όλα μέχρι την τελική λεπτομέρεια είναι φροντισμένα. Λες και μπαίνεις σε μουσείο ή νοσοκομειακή κλινική. Βέβαια, δεν υποστηρίζω την προοπτική της εγκαθίδρυσης καθεστώτος αρρωστημένου χάους, αλλά, πού ξέρεις, μέσα σε αυτό το χάος ίσως ξεπροβάλλει ο καλλιτέχνης αυτού, εσύ.

Μόνο όσο λείπεις, μην ξεχνάς την οικογένειά σου. Τους λείπεις. Κι εσύ, όμως, όπως βλέπω δε θα έλεγες όχι σε εκείνο το παστίτσιο που λέγαμε ούτε και στα καθαρά και καλοσιδερωμένα ρούχα, έτσι;

Και πού είσαι, μην ξεχάσεις τα ταπεράκια της Ελληνίδας μάνας, που θα αποτελέσουν βάλσαμο για την ψυχή σου εκείνες τις ώρες που θα παλεύεις να τα βγάλεις πέρα με το νοικοκυριό!