Χαμογέλα κι όλος ο κόσμος είναι δικός σου

Είναι γεγονός πως η σύγχρονη ζωή κινείται με ρυθμούς γοργούς και το ίδιο κάνεις κι εσύ προκειμένου να συντονιστείς μαζί της. Ένας αέναος τρελός κύκλος η καθημερινότητα. Να πας στη σχολή, στο γυμναστήριο για πιλάτες, να βγεις με την παρέα σου, να εκπληρώσεις τις τυχόν υποχρεώσεις σου και μην ξεχάσεις τα μαθήματα οδήγησης και το ραντεβού με τον Χρηστάκη!

Παρ’ όλα αυτά, το Σάββατο απουσιάζεις απ’ τη νυχτερινή ζωή. Οι φίλοι σου ανησυχούν, διότι οι μαύροι κύκλοι είναι ακόμη πιο black. Κάνει μπαμ η κούραση πάνω σου. Έχεις νεύρα. Τάσεις δολοφονίας του υπόλοιπου ανθρώπινου πληθυσμού. Αυτά ή μήπως θες και κάτι άλλο;

Παρασκευή, ώρα: 10:30 μ.μ. Ο ήλιος έχει εδώ κι ώρες δύσει και μαζί με αυτόν κι εμείς. Σαββατοκύριακο προ των πυλών. Έχει γενέθλια το φιλαράκι αύριο! Όμως και πάλι κάτι μας φταίει. Η κίνηση είναι αφόρητη, η μέρα με μία λέξη κουραστική, ο σύντροφος αργεί να μας στείλει μήνυμα, για μια ακόμα φορά το ίδιο θα φάμε, το καλοκαίρι αργεί, η τηλεόραση παίζει τη μια επανάληψη μετά την άλλη κι εμείς αναρωτιόμαστε για την άπονη ζωή μας. Δεν τα βγάζουμε απ’ το μυαλό μας. Ναι, φίλε, αυτή είναι η πραγματικότητά μας, η δική μου, η δική σου.

Βέβαια, παρ’ όλο που η ζωή μας συνεχίζει να λειτουργεί σαν ένας στρόβιλος, είμαστε τυχεροί, επειδή ακριβώς κατέχουμε κάποια απ’ τα πιο σημαντικά αγαθά. Έχουμε την υγεία μας, το συνοδοιπόρο, την οικογένεια και τους φίλους μας, που ενδιαφέρονται πραγματικά για εμάς. Μέσα στην καθόλου κατά τα άλλα ατάραχη ημέρα μας, συχνά τα ξεχνάμε, παρά τη σημαίνουσα αξία τους και στρέφουμε την προσοχή μας αποκλειστικά και μόνο στα αρνητικά που λαμβάνουν χώρα τριγύρω.

Μόνο, όμως, σε περίπτωση που έτσι ξαφνικά η υγεία μας βρεθεί σε κίνδυνο, γίνεται και πάλι σημαντική. Μόνο όταν αρρωστήσουμε, την εκτιμούμε κι όταν συνέλθουμε, νιώθουμε κύματα χαράς να εκπέμπονται προς όλες τις διευθύνσεις. Μόνο όταν χάσουμε το ταίρι μας –εξαιτίας δικής μας υπαιτιότητας– συνειδητοποιούμε την αξία του, αλλά και την ιδιαίτερη πινελιά που έδινε στη ζωή μας, μόνο τότε εκτιμούμε αυτά που μας προσέφερε, όταν ήμασταν μαζί. Δε φταίμε, όμως, εμείς. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία μας.

Ακόμα κι αν είμαστε έτσι απ’ τη φύση μας, κάτι πρέπει να γίνει προκειμένου να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στη γεμάτη προκλήσεις καθημερινή ζωή και να μη ζούμε σκηνές πανικού. Μα πραγματικά τώρα, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι, αν δεν προσπαθήσεις.

Ξυπνάς το πρωί κατσουφιασμένος μέσα στην γκρίνια, τη λύπηση και τη μιζέρια. Μια νέα μέρα ανοίγεται μπροστά σου, νέες ευκαιρίες, άγνωστες εμπειρίες και διαδρομές. Χαμογέλα και μετά όλος ο κόσμος είναι δικός σου. Όλους θα τους κερδίσεις με το χαμόγελό σου, ακόμα κι εσένα τον ίδιο.

Μπορεί να σε βοηθήσουν προτάσεις τρόπων για να ζήσεις ήρεμα μέσα στο χάος σου, αλλά εσύ είσαι το πρόσωπο που θα έχει τον τελευταίο λόγο, εσύ που θα κινάς τα νήματα και θα ξέρεις εκ των προτέρων τι θες απ’ τη ζωή σου και πώς θες να την περάσεις. Ηρέμησε, λοιπόν, σταμάτα πλέον να σε νοιάζουν οι πρώην κι οι απέναντι και ζήσε το όνειρό σου, ζήσε εσένα!

Εγώ θα συνεχίσω να απολαμβάνω τη ζωή, γιατί πολύ απλά μου ανήκει, όσο κι αν ώρες-ώρες με πιλατεύει. Θα ευχαριστώ κάθε μέρα που έχω την υγεία μου. Θα στεναχωριέμαι όταν θα αποτυγχάνω, θα προσπαθώ για τις φιλοδοξίες μου κι όταν θα νικώ, θα χαμογελώ -όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και μέσα μου βαθιά. Η ζωή μου δεν ήταν, δεν είναι ούτε και θα γίνει εύκολη. Ο δρόμος με τα στρωμένα ροδοπέταλα μόνο στη σφαίρα της φαντασίας υπάρχει. Αλλά, ναι, μέσα στη χαώδη καθημερινότητα –τώρα που το αναλογίζομαι–, παρά ταύτα, είμαι χαρούμενη. Εκτιμάω εμένα και το πού έχω φτάσει, εκτιμάω τη ζωή κι ό,τι αυτή μου δίνει, μ’ αγαπάω, μ’ αποδέχομαι για τα καλά και τα άσχημά μου, γιατί αυτή είμαι και δε θα αλλάξω για κανέναν και για τίποτα.

Και τώρα θα σας αφήσω γιατί έχω να μιλήσω και με κάποιον που με κάνει να χαμογελώ και μπορεί να με αποφορτίζει. Άντε, πηγαίνετε κι εσείς στον δικό σας κι αν δεν τον έχετε, βγείτε έξω κι όντας αισιόδοξοι θα τον βρείτε να σας περιμένει, με ένα μεγάλο χαμόγελο απλωμένο στα χείλη του.

Καλημέρα, κόσμε. Σάββατο, ώρα 12:00 π.μ.

Αφιερωμένο στο πρόσωπο αυτό που τον τελευταίο καιρό μ’ έχει εμπνεύσει και μ’ έχει υποστηρίξει και που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, αφού καταφέρνει να ζει μέσα σε ένα κινούμενο «μπιγκ-μπάνγκ» και να επιβιώνει.