Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκινάς μία σχέση, στην αρχή ευελπιστείς να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή διάρκεια. Είναι η στιγμή που εφόσον έχεις περάσει τις φάσεις στη ζωή σου τύπου «δε θέλω σχέση», «δεν είμαι εγώ για δεσμεύσεις», έχεις πια συνειδητοποιήσει ότι θέλεις έναν άνθρωπο στο πλευρό σου, να σου δώσει και να του δώσεις, να μοιραστείς, να ερωτευτείς.
Στην αρχή είναι τα ωραία, τα πολύ ωραία. Τα πρώτα ραντεβού, βόλτες, φιλιά, αγκαλιές και σεξ. Πολύ σεξ. Μπορεί να έρθουν και άλλα, όπως η συγκατοίκηση, ή απλά να μείνεις στα προηγούμενα.
Και από ένα χρονικό διάστημα και μετά, αρχίζουν τα δύσκολα. Καυγάδες, μούτρα, κλάματα, ξεσπάσματα, χωρισμός, επανασύνδεση, χωρισμός.
Ο χωρισμός είναι μία απόφαση δύσκολη, και για αυτόν που την ανακοινώνει, και για αυτόν που του ανακοινώνεται. Κάνε ένα flashback στις πρώτες σας μέρες μαζί, στα πρώτα φιλιά, στο πρώτο βράδυ που κοιμηθήκατε μαζί. Πίστευες ότι θα ερχόταν η μέρα που δε θα καρδιοχτυπούσες πια γι’ αυτόν τον άνθρωπο; Που δε θα ήταν όλα όπως τότε; Όχι, και είναι λογικό. Σου περνούσε από το μυαλό, αλλά το θεωρούσες τρελό, απίστευτο. Να όμως που τα πιο τρελά και τα πιο απίστευτα, γίνονται οι μεγαλύτερες και οι πιο ρεαλιστικές αλήθειες.
Θυμήσου λοιπόν, εκείνη τη μέρα που είπες «τέρμα». Πόσο αναπάντεχα, απρόσμενα είπες αυτή τη λέξη, λες και οι σκέψεις σου βγήκαν κατευθείαν σε λόγια. Πρόλογοι και άλλες επισημάνσεις είναι τουλάχιστον περιττά σε αυτές τις περιπτώσεις, γιατί τίποτα δεν αλλάζει, δε γλυκαίνει τον πόνο μίας τέτοιας ανακοίνωσης. Ο χωρισμός είναι χωρισμός.
Τότε λοιπόν που λες, σε παραδέχτηκα. Αλήθεια. Γιατί τόλμησες, γιατί ήσουν ειλικρινής, έδειξες ότι σέβεσαι το άτομο με το οποίο περάσατε τόσα μαζί, δεν κορόιδεψες. Δεν πήγες σε άλλες αγκαλιές εφήμερες, ήθελες πρώτα να το τελειώσεις, να είναι τα πράγματα ξεκάθαρα. Και εδώ, κανείς δεν μπορεί να σου πάρει το δίκιο σου.
Στο μετά μου το χάλασες, και πολύ μάλιστα. Αν θυμάσαι καλά λοιπόν, εκείνο το βράδυ κάποιος έριξε τον εγωισμό του, και αυτός δεν ήσουν εσύ. Έκλαψε, χτυπιόταν στα πατώματα, σε έπαιρνε τηλέφωνα, έβλεπε check in σου και έτρεχε να σε συναντήσει «τυχαία», ή έστω να σε δει από μακριά, να δει ότι είσαι καλά. Εσύ όμως, σκληρός και αδέκαστος χαρακτήρας, δεν ανταπέδωσες τίποτα, αδιαφόρησες παντελώς. Δεν ήθελες να πληγώσεις περισσότερο, είπες. Ήθελες να το πάρει απόφαση για τα καλά, γιατί δε γουστάρεις τα πισωγυρίσματα -έτσι είπες. Δικό σου κεφάλι, δική σου ζωή, δε θα κάτσω να σε κρίνω.
Όμως γιατί ξαφνικά όλη αυτή η τόσο σταθερά χτισμένη ιδιοσυγκρασία σου γκρεμίστηκε, όταν είδες το πρόσωπο που κάποτε αποκαλούσες «αγάπη σου», αγκαλιά με το νέο και ωραίο υποψήφιο έτερον ήμισυ;
Έγινε αυτό που ήθελες. Το πήρε απόφαση και προχώρησε, όπως έκανες κι εσύ άλλωστε τόσα βράδια. Τώρα που είναι καλά και δε χαλάει πια καμία νύχτα για σένα, τώρα χαλάς εσύ τις νύχτες σου για την παλιά σου «αγάπη»;
Κάτσε, γιατί κάπου σε έχασα λίγο. Κάποτε είπες ότι αυτό το πρόσωπο το αγάπησες, ότι το είχες μέσα στην καρδιά σου. Πώς ακριβώς λοιπόν, ορίζεις εσύ την αγάπη; Η πραγματική αγάπη, συναίσθημα που όλοι οι άνθρωποι νιώσαμε, νιώθουμε, και θα νιώθουμε όσο αναπνέουμε, δε συμπίπτει με το συμφέρον του εγωισμού και της επιβεβαίωσής μας. Ίσα-ίσα, είναι τα άκρως αντίθετα. Δε θα σου ‘ρχονται όλα βολικά όσον αφορά την αγάπη και τον έρωτα, και εκεί είναι που έρχονται οι θυσίες, τις οποίες έχεις πάντα την επιλογή είτε να πράξεις, είτε όχι.
Θέλω να καταλήξω στο εξής: μην αφήνεις τον εγωισμό σου να σε εξουσιάζει τόσο, να σε αλλάζει, και να σου θολώνει τα νερά. Όλες οι σχέσεις κάποια στιγμή, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, τελειώνουν. Έτσι και η δική σου. Γιατί να θέλεις να είναι κάποιος χάλια για πάρτη σου; Να χτυπιέται, να κλαίει; Τι είδους ευχαρίστηση μπορεί να εκλάβεις από κάτι τέτοιο; Θα στο θέσω αλλιώς. Όταν ήσασταν ακόμα μαζί, τον παλιό καλό καιρό, και δεν ήταν καλά, σου άρεσε; Σε ευχαριστούσε; Ή μήπως εσύ ήσουν που άνοιγες διάπλατα τη ζεστή αγκαλιά σου και μοιραζόσασταν μία ακόμα στιγμή ευτυχίας; Ναι, αυτό έκανες.
Γι’ αυτό σου λέω. Άσε τους εγωισμούς και τα κομπλεξικά αισθήματα επιβεβαίωσης στην άκρη, και ζήσε τη ζωή σου, όπως τη διαμόρφωσες με τις επιλογές σου. Δε σου πάει να κλαίγεσαι για έναν παλιό έρωτα, που δεν είναι πια δίπλα σου. Γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση, δύο είναι τα πιθανά σενάρια: Πρώτον, το κυνήγησες, δε σε ήθελε, σε έδιωξε, δεν μπορείς να το αποδεχτείς. Δεύτερον, κατάλαβες ότι όσα είχες να δώσεις έδωσες, όσα είχες να πάρεις πήρες, και αποφάσισες να προχωρήσεις.
Είσαι το δεύτερο. Και εδώ δε χωράνε σκαμπανεβάσματα, γιατί μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές. Άσε την κλάψα γιατί δε σου πάει και προχώρα.
Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
