Πολλά πράγματα μπορούν να ενώσουν τους ανθρώπους. Το μέσο, όμως, που εμπεριέχει τα πιο βασικά ερεθίσματα που θα σε δέσουν μ’ έναν άνθρωπο ή αργότερα, θα σε κάνουν να τον σκεφτείς, είναι αναμφισβήτητα η μουσική.
Πάρε το πιο απλό παράδειγμα. Πόσες φορές ένιωθες κάτι για κάποιον κι ενώ δεν μπορούσες να το εκφράσεις με λόγια –πόσο μάλλον να του το εξομολογηθείς–, ακούγοντας ένα τραγούδι, ταυτίστηκες απ’ τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στίχο; Κι άλλες πόσες φορές σκέφτηκες «μα καλά, για μένα το ‘γραψε»;
Η επίδραση που μπορεί να ασκήσει η μουσική επάνω μας είναι τεράστια και συχνά-πυκνά επηρεάζει απόλυτα την ψυχολογία μας ή διογκώνει ακόμα περισσότερο τα συναισθήματά μας. Ξέρουμε πολύ καλά τα κομμάτια που θα επιλέξουμε ν’ ακούσουμε όταν είμαστε στο τσακίρ κέφι ή όταν θέλουμε να βυθιστούμε στην κατάθλιψη, στη μοναξιά, στην κυκλοθυμία μας.
Δεν είναι μόνο οι στίχοι, οι οποίοι πάνω-κάτω θα επαναλαμβάνονται από ένα σημείο και μετά στα περισσότερα τραγούδια, αλλά οι νότες, ο ρυθμός. Αυτά τα δύο είναι ικανά να σου προκαλέσουν απίστευτες ανατριχίλες, καθώς όμως κι η ίδια η φωνή του ερμηνευτή.
Ουσιαστικά, αν το καλοσκεφτείς, τα τραγούδια είναι όλα εκείνα τα λόγια που δεν είπαμε ποτέ και που κάποιος, που βρέθηκε σε παρόμοια θέση με τη δική μας, κατάφερε να τα βάλει κάτω και να δημιουργήσει τέχνη.
Να ‘σαι σίγουρος πως δεν είσαι ο μόνος που ήθελε να πει εκείνο το «μου αρέσεις» ή το «σ’ αγαπώ» και τελευταία στιγμή το μετάνιωσες, περνώντας πόσα βράδια μετανιωμένος που στάθηκες δειλός και που έχασες μία ευκαιρία. Είμαστε πολλοί στο κλαμπ, οπότε άραξε. Και τρανή απόδειξη αυτού που σου λέω είναι οι τραγουδιστές και τα κομμάτια τους. Γιατί στο κάτω-κάτω, αν δε γράψεις για τον πόνο σου, αν δεν τραγουδήσεις γι’ αυτόν, πώς θα τα βγάλεις όλα αυτά από μέσα σου;
Όμως η μουσική δεν αφορά μόνο τα λυπηρά σου συναισθήματα, αλλά και τα πιο ευχάριστα, όπως είναι ο ενθουσιασμός, η αρχή κάτι νέου.
Αρχικά, όταν αναγνωρίζεις ότι έχεις αισθήματα για κάποιον, θέλεις να ‘χεις μαζί του όσα περισσότερα κοινά γίνεται. Δηλαδή, κάτι σαν μικρές ενδείξεις επιβεβαίωσης ότι όντως ταιριάζετε κι ότι όντως πρέπει να ‘στε μαζί. Έστω να δοκιμάσετε κι όσο πάει. Κι ας έχει ημερομηνία λήξης. Όλοι κι όλα έχουν αν το δεις λίγο πιο ρεαλιστικά. Δεν είναι και πάντα κακό.
Αν, λοιπόν, ακούτε την ίδια μουσική, ενημερωτικά, την πάτησες. Δεν υπάρχει γυρισμός και μην προσπαθήσεις καν να το κρύψεις. Η καψούρα θα ‘ναι μεγάλη, αναπόφευκτη και σε καμία περίπτωση μονόπλευρη. Την έχετε ήδη πατήσει κι οι δύο, όσο κι αν το αρνείστε.
Δε σου λέω ούτε ότι θα ‘ναι ό,τι πιο δυνατό θα ζήσεις, γιατί αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ούτε μπορώ να σου εγγυηθώ ότι, επειδή ακούει την ίδια μουσική με ‘σένα, είναι τ’ άλλο σου μισό. Το να περιέχεται, όμως, στη λίστα με τα κοινά σας γούστα η μουσική, είναι κάτι πολύ περισσότερο απ’ το να σας αρέσει η ίδια γεύση παγωτού ή το ίδιο χρώμα ή κι εγώ δεν ξέρω τι.
Ακριβώς επειδή η επίδραση της μουσικής πάνω μας είναι πια τόσο μεγάλη και καταφέρνει να ταυτίζεται με τα αισθήματά μας, το παιχνίδι πάει σε άλλα επίπεδα. Γίνεται εγκεφαλικό.
Γιατί σίγουρα, όταν νιώθεις πράγματα για κάποιον, υπάρχουν τραγούδια που σου το θυμίζουν, που ταυτίζεσαι πλήρως. Όταν, λοιπόν, κι ο άλλος ακούει τα ίδια τραγούδια και του αρέσουν εξίσου το ίδιο με ‘σένα, νιώθεις σαν να επικοινωνείς κατά κάποιον τρόπο μαζί του.
Είτε όταν τ’ ακούς όταν είστε μαζί είτε όταν τ’ ακούς ξαπλωμένος στο κρεβάτι πριν κοιμηθείς, το ίδιο κάνει. Νιώθεις πως ό,τι σου προξενεί το συγκεκριμένο τραγούδι για τον άλλον, τα ίδια ακριβώς προξενεί και στον άλλο για ‘σένα. Και κάπου εδώ είναι που αρχίζει το εγκεφαλικό του πράγματος.
Πραγματικά, ούτε να υποτιμάς ούτε να προσπερνάς το εγκεφαλικό παιχνίδι ανάμεσα σε δύο. Γιατί όλα από εκεί ξεκινάνε. Στην αρχή είναι που οφείλεις να δώσεις τη μεγαλύτερη βάση σ’ αυτό. Γιατί όσο καλό θα ‘ναι το εγκεφαλικό παιχνίδι που θα παίξεις με τον άλλον, τόσο καλύτερα θα ‘ναι αυτά που μετέπειτα θα προκύψουν μαζί του.
Εξάλλου, είναι απίστευτο πόσες μπηχτές, πόσα υπονοούμενα μπορείς να περάσεις στον άλλο από ένα τραγούδι και μόνο.
Κατά κάποιον τρόπο, λοιπόν, ακούγοντας την ίδια μουσική με κάποιον, είτε είναι ένα συγκεκριμένο συγκρότημα είτε γενικά ένα είδος μουσικής, αρχίζετε σιγά-σιγά να σκέφτεστε και με τον ίδιο τρόπο. Από τη χημεία και την επικοινωνία που μπορούν να αναπτυχθούν μεταξύ σας, μπορεί να προκύψει κάτι που ποτέ σας δε θα περιμένατε.
Γι’ αυτό ας ξυπνήσουμε, παιδιά, στα χέρια μας είναι όλα.
Επιμέλεια κειμένου Ειρήνης Μανουσαρίδου: Κατερίνα Καλή
Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
