Αν γουστάρετε να το δείχνετε απ' την αρχή

Το άγχος των πρώτων ραντεβού είναι κάτι που όλοι μας βιώσαμε, βιώνουμε και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε μέχρι να βρούμε αυτό που πραγματικά ψάχνουμε. Ξεκινάει απ’ το προηγούμενο βράδυ, όπου αντί να κοιμηθείς ώστε να ξεκουραστείς και να πας φρεσκαδούρα την επόμενη μέρα στον άνθρωπο, κάθεσαι και σκέφτεσαι πώς θα είναι, πού θα πάτε, αν θα σου αρέσει, πώς θα κάνεις τα μαλλιά σου, τι θα βάλεις, αν στον καφέ σου θα βάλεις καστανή ζάχαρη ή λευκή. Το αποτέλεσμα, λοιπόν, είναι να στριφογυρνάς όλο το βράδυ, μην μπορώντας να βολευτείς και μάλιστα, να αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς να κοιμηθείς.

Ήρθε, λοιπόν, η μεγάλη μέρα. Λίγες τελευταίες ματιές στο καθρέφτη κι έφυγες, ό,τι έκανες, έκανες. Αν συνεχίσεις να κοιτιέσαι, προσπαθώντας να βρεις το παραμικρό ψεγάδι στην εμφάνισή σου –το οποίο ο άλλος ούτε με μεγεθυντικό φακό δε θα διέκρινε–, θα αργήσεις κι αυτό ποτέ δεν κάνει καλή εντύπωση. Είναι που είναι η πρώτη σας έξοδος, μην τη χαλάσεις πριν καν αρχίσει.

Φτάνεις, λοιπόν, στην ώρα σου, και βρίσκεις τον άλλον ήδη να σε περιμένει. Πέφτει κλασική ατάκα τύπου «δεν άργησα, περίμενες πολύ;». Λες και δεν ξέρεις ότι ζήτημα να έχεις αργήσει πέντε λεπτά, κι ότι ο άλλος ακόμη και μισή ώρα πιο νωρίς να έφτανε, θα σου πει «Όχι, καθόλου κι εγώ μόλις έφτασα!».

Αφού μετά από πολύ κόπο βρίσκετε μαγαζί να καθίσετε, εφόσον έχει προηγηθεί ο διάλογος τύπου «Πού θες να πάμε;», «Όπου θες εσύ, δεν έχω θέμα», «Καλά ας προχωρήσουμε κι όπου μας αρέσει ας κάτσουμε εκεί», κάθεστε αντίκρυ ο ένας στον άλλον και προσπαθείς να φορέσεις το πιο γοητευτικό, αισθησιακό, σαγηνευτικό και σεξουλιάρικο πρόσωπό σου. Εντάξει, ίσως είναι λίγο νωρίς για το τελευταίο, αλλά ό,τι σου βγει, βρε παιδί μου.

Η ώρα περνάει κι ενώ οι συζητήσεις σας είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου έχεις το πότε θα φύγετε, καθώς τότε είναι που θα γίνει ό,τι είναι να γίνει. Προσπαθείς να μιλάτε όσο το δυνατόν λιγότερο, να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και γενικότερα να τον κάνεις με έμμεσο τρόπο να πάρει το μήνυμα ώστε να προτείνει να φύγετε και να έρθει η στιγμή που τόσο πολύ περιμένεις.

Ευτυχώς, λίγη ώρα αργότερα προτείνει να πληρώσετε και να φύγετε. Προσπαθείς να συγκρατήσεις τον ενθουσιασμό σου, αλλά πριν το κάνεις, τη θέση του ήδη έχει πάρει η νευρικότητα. Γιατί ξέρεις πως από εδώ και πέρα, έστω και μια λάθος κίνηση είναι ικανή να καταστρέψει όχι μόνο το ραντεβού σας, αλλά και τη συνέχεια του ειδυλλίου σας.

Αποφασίζετε, λοιπόν, να πάτε μια βόλτα πριν γυρίσετε σπίτια σας κι οι ταχυκαρδίες μέσα σου δίνουν και παίρνουν. Είναι μια ιδιαίτερη φάση αυτή, επειδή ναι μεν αισθάνεστε περισσότερο οικεία καθώς έχετε ήδη μιλήσει και γνωριστεί, ωστόσο δεν αισθάνεστε ακόμη τόσο άνετα ώστε να κάνετε ακριβώς αυτό που θέλετε και που κι οι δύο έχετε στο μυαλό σας τόση ώρα. Δε γίνεται κάτι στη βόλτα, παρά να μιλάτε, να πετάτε αστεία, υπονοούμενα και να υπάρχουν αυτές οι αμήχανες αλλά πού και πού λυτρωτικές παύσεις.

Βρίσκεστε πλέον στο δρόμο για το σπίτι και σημασία δεν έχει αν θα γυρίσετε με αυτοκίνητο, λεωφορείο ή με τα πόδια. Γιατί κατά αυτή τη διάρκεια είναι δύσκολο να γίνει το οτιδήποτε. Εδώ στη βόλτα που πήγατε, βρε ντουγάνια, δεν κάνατε τίποτα, περιμένεις να κάνετε στη διαδρομή για τα σπίτια σας; No.

Φτάνει λοιπόν η πιο κρίσιμη στιγμή από όλες, καθώς τώρα είναι η φάση που αποχωρίζεστε. Κοιτιέστε, χαμογελάτε ο ένας στον άλλον, λέτε τα τυπικά, ότι δηλαδή περάσατε πολύ όμορφα και πως πρέπει να κανονίσετε οπωσδήποτε να ξαναβρεθείτε. Και από εκεί και πέρα, τι; Φιλιά σταυρωτά κι αυτό ήταν. Ώσπου να το συνειδητοποιήσεις, έχετε ήδη χαράξει δρόμους χωριστούς.

Δεν ξέρεις με ποιον να τα πρωτοβάλεις. Με τον εαυτό σου, που ήταν δειλός μέχρι και την τελευταία στιγμή, που δεν έδωσε στον άλλον τα σωστά σημάδια ή που ίσως, στην τελική, δεν του άρεσες καν; Ή στον άλλον, τον κοιμισμένο, που κι εκείνος δεν έκανε τίποτα και πιθανώς να βρίσκεται στην ίδια φάση με σένα;

Καταρχάς, δεν τίθεται καν η πιθανότητα να μην άρεσες στον άλλον, καθώς και μήνυμα σου έστειλε κι ενδιαφέρον δείχνει κι ήδη κανονίσατε να ξαναβρεθείτε. Αυτά δεν τα κάνει κάποιος που δεν ενδιαφέρεται, σωστά; Σωστά. Προσπαθείς, λοιπόν, να μην ξενερώσεις και να δικαιολογήσεις το πρώτο σας ραντεβού. Σκέφτεσαι πως ίσως θέλει να το πάτε σιγά-σιγά, θέλει να αισθάνεται σιγουριά και να μην είναι απλώς μια παρόρμηση της στιγμής. Έτσι, έχεις βάλει ως στόχο να είσαι πιο εκδηλωτικός την επόμενη φορά που θα βρεθείτε και, στην τελική, αν χρειαστεί να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα. Στη χειρότερη θα φας χι. Ούτε ο πρώτος θα ‘σαι ούτε ο τελευταίος.

Έλα, όμως, που και το δεύτερο ραντεβού καταλήγει όπως το πρώτο. Προσπάθησες ειλικρινά να βρεις ευκαιρία να κάνεις κίνηση, αλλά όποτε το επιχειρούσες είτε δε σε κοιτούσε είτε δε σου έδωσε το έναυσμα να το κάνεις, οπότε το άφησες. Εσύ, όμως, μια χαρά σημάδια έδωσες, ό,τι δεν έκανες την προηγούμενη φορά, το έκανες τώρα. Δυστυχώς, όμως, χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Από εδώ και πέρα τα πράγματα δυσκολεύουν αρκετά και το αν θα συνεχίσετε καν να μιλάτε ή όχι εξαρτάται απ’ το πώς θα δείτε όλο αυτό που σας συμβαίνει. Όπως και να ‘χει, αν δεν παιχτεί κάτι ανάμεσα σε δυο ανθρώπους εξαρχής, μετά τα πράγματα είναι χειρότερα και για τους δύο. Ανασφάλειες, ερωτήματα και κυρίως άγχος θα επικρατεί κάθε φορά που θα βρίσκονται, καθιστώντας φυσικά αδύνατον να συμβεί κάτι τόσο φυσικό κι αυθόρμητο, όπως είναι το φιλί. Γιατί αν δε χαλαρώσεις και δεν πεις από μέσα σου ένα «δε γαμιέται», πώς θα βρεις το θάρρος να αρπάξεις τον άλλον και να τον φιλήσεις;

Καταλαβαίνω ότι μπορεί να είσαι κλειστός χαρακτήρας, να ντρέπεσαι και να φοβάσαι πολύ την απόρριψη. Ωστόσο, χαζός δεν είσαι. Απ’ τη στιγμή που μιλάτε, βγαίνετε και σου δείχνει ενδιαφέρον, μια χαρά γουστάρετε κι οι δύο. Απλώς, φαίνεται πως έπεσες σε περίπτωση ίδια με τη δική σου: κι εκείνος είναι κλειστός χαρακτήρας, ντρέπεται και φοβάται.

Για αυτό το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μην αφήσεις αυτόν τον άνθρωπο να φύγει επειδή δε βρήκες τα κότσια να κάνεις αυτό που πραγματικά θες. Κανόνισε να βρεθείτε άμεσα και αν σου φαίνεται τόσο αδιανόητο να κάνεις κίνηση απ’ το πουθενά, κάνε συζήτηση και μίλα ανοιχτά. Δε θα χρειαστούν πολλά λόγια. Συγκεκριμένα, τέσσερις λέξεις: «εγώ θέλω, εσύ θέλεις;».

Και κάπως έτσι, το τοπίο θα ξεκαθαρίσει για σένα, το άγχος θα πάει από εκεί που ήρθε και, κατά πάσα πιθανότητα, συγχαρητήρια ! Μόλις χτύπησες γκομενάκι.