Αν περνάς πραγματικά καλά δε σε νοιάζει να το δείξεις

Βγαίνεις έξω βράδυ για ποτό κι ανάλογα με το φύλο σου θα ακολουθήσει κι η αντίστοιχη προετοιμασία. Αν είσαι άντρας, καλείς δυο-τρεις κολλητούς στο σπίτι, βάζετε τέρμα τη μουσική που σας αρέσει, κάνετε κι ένα ζέσταμα με λίγες μπιρίτσες, διαλέγετε ρουχαλάκια, ζελέ στο μαλλί, κολόνια κι είστε πανέτοιμοι. Αν πάλι είσαι γυναίκα, κι ανήκεις στην πλειοψηφία, θα ξεκινήσεις να ετοιμάζεσαι τουλάχιστον δύο ώρες πριν. Μαλλιά; Βάψιμο; Ειδικά αν πεις να πετύχεις και το περίφημο τόξο του eyeliner μη σου πω θα ετοιμάζεσαι απ’ το απόγευμα κιόλας. Πιθανώς κι εσύ να καλέσεις στο σπίτι κάποια φίλη σου, τέρμα η μουσική κι εσείς και βοηθάτε η μία την άλλη στο τι θα φορέσει.

Κι αφού λοιπόν είστε όλοι πανέτοιμοι, βγάζετε και μια σέλφι για το καλό. Φτάνετε στο μαγαζί, το ένα ποτό φέρνει το άλλο, ανεβάζετε και κάνα-δυο βίντεο στα social media με τα καψουροτράγουδα στο τέρμα και σας κρατάνε οι φίλοι σας απ’ το να γράψετε «Μαρία γύρνα πίσω» ή «όχι, Τάκη, δεν πάει για σένα αν κι ήσουν μαλάκας» για λεζάντα.

Όλα καλά μέχρι εδώ κι όλα ωραία. Όμως πραγματικά, έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί πρέπει ντε και καλά να κοινοποιήσεις σε ποιο μαγαζί είσαι, με ποιους είσαι, πόσο ωραίος είσαι και πόσο τέλεια περνάς; Θέλεις κάποιος να το δει. Όλοι μας το έχουμε κάνει και σίγουρα κανείς δεν είναι σε θέση να κρίνει κανέναν. Όμως γιατί να δείξεις στο πρώην μωρό ή στο απωθημένο ότι είσαι καλά κι ότι περνάς ακόμα καλύτερα; Γιατί να σε νοιάζει να το μάθει, και γιατί να προσπαθείς να πείσεις τον οποιοδήποτε για το τι κάνεις στη δική σου ζωή;

Αυτός ο άνθρωπος, για κάποιο λόγο, δεν είναι πια στη ζωή σου. Κράτησέ τον λοιπόν έξω από αυτήν! Θες να του πεις με ένα τραγούδι ότι δεν τον ξεπέρασες πια, ότι τον θες πίσω; Παρ’ τον τηλέφωνο και πες του το, ή άσε να παίζει το τραγούδι και κλείσ’ το. Το μήνυμα ελήφθη, πίστεψέ με.

Άσε που τέτοιες κινήσεις δεν είναι ποτέ αξιόπιστες. Γιατί όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται κι άπαξ και κάνει πως ανεβάζει το αντικείμενο του πόθου σου κάτι αντίστοιχο, αρχίζεις να μου καπνίζεις τα τσιγάρα δύο-δύο, πίνεις τη βότκα σου σαν να ήταν χυμός και γίνεσαι χώμα επειδή πιστεύεις ότι το έβαλε για σένα. Και σε ρωτάω εγώ: αν όλα αυτά τα κάνει για να σε παίξει; Για να σε έχει σε ετοιμότητα, σε ένα μόνιμο «περίμενε», ή πιο ντόμπρα, σε καβάτζα;

Ή ακόμη, αν πηγαίνει για ένα παλιό ή καινούριο πρόσωπο στη ζωή του; Μπορείς να το ξέρεις εσύ αυτό; Όχι. Για αυτό μην ψάχνεις απαντήσεις σε δημοσιεύσεις-σπόντες, στην καλύτερη θα σου επιφέρουν πονοκέφαλο.

Δε θα σου κάνω υποδείξεις για το τι θα κάνεις, ούτε θα σου πω να μην ανεβάζεις το πόσο καλά περνάς αν όντως το κάνεις για σένα και για κανέναν άλλον. Ίσα-ίσα, εκεί θα σου βγάλω το καπέλο και θα σου ζητήσω να μου πεις μάλιστα πώς το κάνεις, γιατί σκάω να μάθω, ειλικρινά.

Κακά τα ψέματα όμως, πάντα θα θυμάσαι εκείνη τη φορά που πέρασες πραγματικά καλά και δεν το κοινοποίησες πουθενά. Ίσως και να μην το ‘πες σε κανέναν. Εκεί λοιπόν βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά: στη λέξη «πραγματικά». Καλά μπορεί να περνάς και στο λεωφορείο επειδή βρήκες να κάτσεις και δε σου έφαγε τη θέση καμιά γριά. Θυμάσαι όμως πότε ήταν η τελευταία φορά που πέρασες πραγματικά καλά;

Το point δεν είναι να βγούμε όλοι στους δρόμους και να διαμαρτυρηθούμε με μεγάλα πανό και ταμπέλες, όπου πάνω τους θα αναγράφονται «κάτω τα social media, κάτω τα check-in». Ειλικρινά όχι. Απλώς, ρε παιδιά, δεν ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να περνάμε καλά με την ψυχή μας; Να γράφουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι όσους δεν είναι πια εδώ για εμάς και να κοιτάξουμε να περνάμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε με αυτούς που είναι ακόμη στη ζωή μας επειδή γουστάρουν να είναι; Να αποδεχτούμε επιτέλους ότι κάποιοι μας έχουν εν τέλει ξεγράψει και να κάνουμε κι εμείς το ίδιο;

Είναι παράλογο να θες στη ζωή σου κάποιον που λείπει από αυτήν οικειοθελώς κι ακόμη πιο παράλογο είναι να θες να τον κάνεις να γυρίσει πίσω, ανεβάζοντας από Τσαλιγοπούλου και Χαρούλη μέχρι Οικονομόπουλο και Παντελίδη. Δε σε θέλει; Καλώς. Η δύναμή σου κι η εγγύτητα της προσωπικότητάς σου εδώ θα φανεί. Είναι η στιγμή που πρέπει να δώσεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην αξιοπρέπειά σου, να ρίξεις όλα τα φώτα πάνω της και να την αφήσεις να παίξει στη σκηνή, εκτοπίζοντας όλους τους κομπάρσους.

Το πιο μεγάλο, πιο δύσκολο και ταυτόχρονα πιο καθοριστικό βήμα για να προχωρήσεις, είναι να αποδεχτείς την απόρριψη. Όχι την ήττα. Ποια ήττα; Δόθηκε κάποια μάχη για να πεις ότι έχασες κιόλας; Όταν ο ένας φεύγει και σε αφήνει πίσω, ξεκρέμαστο με χίλια δυο ερωτηματικά στο κεφάλι σου, σημαίνει ότι παραιτήθηκε. Συνεπώς, ο αγώνας ακυρώθηκε. Πάμε για άλλον αγώνα τώρα.