Αμέτρητες φορές θα ‘χεις ακούσει ότι σπάνια κάποιος άνθρωπος θα εισπράξει συμπεριφορές που του αξίζουν. Μάλιστα, ζούμε σε μια εποχή, της οποίας οι συνθήκες και τα μέλη της προσπαθούν συνεχώς να σε πείσουν ότι καλύτερα να ‘σαι ο θύτης, παρά το θύμα. Καλύτερα να πληγώσεις, παρά να πληγωθείς. Χίλιες φορές να ‘σαι κενός και άδειος, παρά να πονέσεις.
Το αν θα επιλέξει κάποιος ν’ ανήκει στην πρώτη κατηγορία ή στη δεύτερη είναι καθαρά και μόνο δικό του θέμα. Κάθε πλευρά έχει τα καλά και τ’ άσχημά της. Απλώς, ας προσθέσω ότι στην πρώτη κατηγορία δε ρισκάρεις να χάσεις τίποτα, γιατί δεν έχεις να χάσεις και κάτι. Στη δεύτερη όμως, τα παίζεις όλα για όλα, κι είτε τα χάσεις είτε όχι, πάντα μαθαίνεις. Εσύ λοιπόν θα διαλέξεις το πώς θες να ζήσεις.
Όποια κι αν είναι η επιλογή σου, εσύ ξέρεις τι κουβαλάς μέσα σου. Το τι επικρατεί στο κεφάλι σου και στην ψυχή σου είσαι ο μόνος που το ξέρει πραγματικά ή που έστω παλεύει καθημερινά με τους δικούς του δαίμονες μέχρι να καταλάβει τι του γίνεται.
Κάτι που επίσης τείνουμε αρκετά συχνά να ξεχνάμε, είναι ότι τις επιλογές μας, ναι μεν, τις κάνουμε εμείς, αλλά στην τελική δεν τις διαμορφώνουμε απαραίτητα πάντα εμείς οι ίδιοι. Υπάρχουν κάποιοι παράγοντες, όπως οι συνθήκες κι οι καταστάσεις, που όσο γενικό, αόριστο κι άδικο κι αν ακούγεται, παίζουν καταλυτικό ρόλο στο τι θα επιλέξουμε.
Ανάμεσα λοιπόν σ’ αυτούς τους καταλυτικούς παράγοντες εντάσσονται κι οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν. Πραγματικά, είναι τουλάχιστον περίεργο το πόσο αμφίδρομες επιρροές μπορεί ν’ ασκήσει κάποιος πάνω μας. Μπορεί να μας ξυπνήσει συναισθήματα όπως είναι ο ενθουσιασμός, ο έρωτας, ο πόνος ή η απογοήτευση. Μπορεί όμως να μας προκαλέσει και πιο περίπλοκα αισθήματα, ψυχολογικής φύσεως, όπως είναι οι ανασφάλειες.
Οι ανασφάλειες που θα ‘χεις ως άνθρωπος αποτελούν κομμάτι του εαυτού σου και σκοπός δεν είναι να προσποιείσαι ότι δεν τις έχεις, αλλά να τις αντιμετωπίσεις κατάμουτρα και να τις σκοτώσεις, να τις αποβάλεις.
Τις ανασφάλειες θα σου τις δημιουργήσουν οι άλλοι, τις περισσότερες φορές επιτηδευμένα. Και το λάθος σου δε βρίσκεται στ’ ότι σου τις δημιούργησαν, αλλά στο πόσο θα επιτρέψεις εσύ ο ίδιος να σ’ επηρεάσουν από ‘δω και πέρα στη ζωή σου.
Ξέρεις, υπάρχουν εκεί έξω δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που έχουν ανασφάλειες και κόμπλεξ επειδή, για παράδειγμα, δεν έχουν τις τέλειες αναλογίες σώματος κι αυτοί που η μεγαλύτερή τους ανασφάλεια είναι να νιώσουν βάρος, ότι δηλαδή περισσεύουν. Δε λέω ότι αυτός που νιώθει το πρώτο δεν μπορεί να νιώσει το δεύτερο ή αντίστροφα, απλώς θέλω να τονίσω ότι η ανασφάλεια κάποιων αφορά το εξωτερικό και το επιφανειακό, ενώ άλλων το πιο συναισθηματικό και ψυχικό κομμάτι.
Το να νιώσεις, λοιπόν, εσύ σαν άνθρωπος ότι περισσεύεις στη ζωή κάποιου, δεν είναι συναίσθημα που προκύπτει απ’ τη μία μέρα στην άλλη. Είναι κάτι που μεγαλώνει μέσα σου καιρό, αλλά κάποιες σκέψεις σου όπως «ιδέα μου είναι» ή λόγια τρίτων, του τύπου «μήπως υπερβάλλεις λίγο;», το καταπίεσαν και σ’ έκαναν να ξεχαστείς, χωρίς να σημαίνει ότι έπαψε να υπάρχει στο υποσυνείδητό σου αυτή η ιδέα.
Λίγο πολύ όλοι μας φοβόμαστε πως από ‘κει που ‘χουμε μια όμορφη και σημαντική θέση στη ζωή κάποιου, μπορεί ξαφνικά να νιώσουμε ότι του είμαστε «βάρος». Το να διογκωθεί όμως αυτό το συναίσθημα, σε τέτοιο σημείο ώστε να τ’ αποκαλείς ανασφάλεια, είναι άλλο πράγμα και μάλιστα πολύ σοβαρό.
Συνήθως θα σου ‘χει συμβεί παραπάνω από μια φορά να σου συμπεριφερθούν σκάρτα, γι’ αυτό και σου δημιουργήθηκε αυτή η ανασφάλεια. Υπήρξαν άνθρωποι, λοιπόν, στη ζωή σου που δεν εκτίμησαν την αξία σου, δε σ’ ήθελαν πια στη δική τους ζωή, για τους δικούς τους –εγωιστικούς και μη– λόγους κι απ’ τη μια στιγμή στην άλλη άρχισαν ν’ απομακρύνονται από σένα, κάτι που εσύ δεν ήθελες.
Μάντεψε. Ούτε ο πρώτος είσαι, ούτε ο τελευταίος που ‘χασε ανθρώπους που δεν ήθελε να τους χάσει ποτέ και που όταν τους έχασε, ένιωσε να χάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του. Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο μπορεί να σου συμβεί, ίσα-ίσα. Αλλά όλα περνούν και το ξέρεις κι εσύ ο ίδιος πολύ καλά. Φτάνει μόνο να κάνεις μια μικρή αναδρομή σε κάποια φάση της ζωής σου, που ενώ τότε πίστευες ότι οι στιγμές που ζούσες ήταν οι πιο δύσκολες κι ότι ποτέ δε θα τις ξεπερνούσες, τώρα τις θυμάσαι και χαμογελάς, έστω και λίγο πικρά.
Άνθρωποι στη ζωή σου πάντα θα ‘ρχονται και πάντα θα φεύγουν και το ποιοι θα μείνουν και ποιοι όχι είναι πάντα πολύ νωρίς για να το υπολογίσεις και πάντα πολύ αργά όταν θα το καταλάβεις.
Το σημαντικό είναι να καταλάβεις πως αν κάποιοι, κάποτε, σου συμπεριφέρθηκαν άσχημα, η στάση τους σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται με το ποιος πραγματικά είσαι. Και να μην το αφήσεις αυτό να συμβεί. Επειδή η αξία σου μέχρι τώρα δεν εκτιμήθηκε όπως κι όσο θα ‘πρεπε, ούτε μειώνεται ούτε και σημαίνει πως δε θα εκτιμηθεί ποτέ.
Ο πιο σημαντικός άνθρωπος που πρέπει να εκτιμήσει την αξία σου είσαι εσύ ο ίδιος. Πώς άλλωστε θα την εκτιμήσουν κι οι υπόλοιποι, αν εσύ ο ίδιος δε σε σέβεσαι και δεν αναγνωρίζεις την αξία σου;
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Μανουσαρίδου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
