Αυτός που ενδιαφέρεται, φαίνεται

Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές ισχυριζόμαστε ότι είμαστε συμβιβασμένοι την απόρριψη. Προσπαθούμε να σκεφτούμε λογικά, καθώς δε γίνεται να αρέσουμε σε όλους. Άλλωστε, σίγουρα θα βρεθεί κάποιος καλύτερος να αναγνωρίσει την αξία μας και να μας εκτιμήσει στο βαθμό που πρέπει. Έτσι σκεφτόμαστε, ή έστω, έτσι επιβάλλουμε τον εαυτό μας να σκεφτεί.

Όμως, όταν όντως μας απορρίπτουν, αρνούμαστε κατηγορηματικά να το αποδεχτούμε. Βέβαια, αυτό συνήθως συμβαίνει όταν αυτός που μας ενδιαφέρει δεν το λέει άμεσα κι έμπρακτα, αλλά έμμεσα και διπλωματικά. Δε μας λέει ξεκάθαρα δηλαδή, στα μούτρα «δε σε θέλω», «είμαι αλλού», και τα συναφή. Το αποτέλεσμα; Να πιστεύουμε πως κάτι του έτυχε, πως κάποια πρώην σχέση του τού έκανε μάγια να φύγει από το πλάι μας, ή πως είναι μπερδεμένος κι ενώ μας θέλει, δεν μπορεί να το διαχειριστεί.

Μάντεψε. Τίποτα από όλα αυτά δε συμβαίνει, κι αν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να ισχύει ένα από τα παραπάνω σενάρια, στείλε το σενάριο για να γυριστεί καμία καινούρια ρομαντική κομεντί στο Hollywood. Γιατί τέτοια σενάρια ταιριάζουν γάντι στο συγκεκριμένο είδος.

Σκέψου το πιο απλό. Όταν σε ελκύει ένας άνθρωπος και σου αρέσει, το πρώτο πράγμα που θα κάνεις θα είναι να τον πλησιάσεις, σωστά; Κι αν δείξει το ανάλογο ενδιαφέρον, προφανώς και θα το συνεχίσεις. Θα κάθεσαι να ψάχνεις μέχρι και την πιο ηλίθια αφορμή για να του στείλεις, θα προτείνεις να πάτε για καφέ, για ποτό, και γενικά οπουδήποτε αρκεί να περνάτε χρόνο ο ένας με τον άλλον.

Με λίγα λόγια, λοιπόν, θα δείχνεις το ενδιαφέρον σου έμπρακτα και σχεδόν σε καθημερινή βάση. Δε θα μπεις καν στη διαδικασία να «ψήσεις» τον άλλον με το να μην απαντήσεις για παράδειγμα μία μέρα σε ένα μήνυμά του, γιατί πολύ απλά δε θα αντέξεις εσύ ο ίδιος να μη μιλήσετε για μία ολόκληρη μέρα.

Εδώ λοιπόν ξεχωρίζεις αυτόν που γουστάρει αληθινά με αυτόν που παίζει και απλώς περνάει την ώρα του. Όταν θέλεις κάποιον, δε θα τον κάνεις ποτέ να αμφιβάλλει για αυτό. Δε θα προλαβαίνει καν να φτιάχνει σενάρια και να αναρωτιέται αν όντως τον θες ή όχι, πολύ απλά επειδή πάντα θα κάνεις αισθητή την παρουσία σου και το ενδιαφέρον σου απέναντι του. Δε θες να τον βασανίσεις, αλλά να τον κάνεις δικό σου, να είστε μαζί. Δε θα αντέξεις να τον κάνεις να αμφιβάλλει, γιατί έτσι ρισκάρεις να τον χάσεις. Ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται που λένε; Αυτό.

Πότε λοιπόν κάνεις τη ζωή του άλλου δύσκολη, τον κάνεις να αμφιβάλλει ακόμη και για την ίδια του την ύπαρξη και τον αφήνεις να κάθεται συνεχώς σε αναμμένα κάρβουνα; Όταν δεν τον θέλεις τόσο και απλώς περνάς την ώρα σου, μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο στο δρόμο σου. Και τότε είναι που θα αλλάξετε ρόλους με αυτόν που τρέχει τώρα από πίσω σου, γιατί μην ξεχνάς ότι από το κάρμα δεν ξεφεύγει κανείς. Δεν είναι απειλή, μα ενημέρωση ή και υπενθύμιση αν θες.

Έτσι λοιπόν, καλό είναι να ξεχωρίζεις αυτόν που ενδιαφέρεται πραγματικά από αυτόν που ενδιαφέρεται ευκαιριακά.

Δικαίωμα σου να μπλεχτείς στην πιο περίπλοκη συναισθηματική κατάσταση, με τον πιο αναποφάσιστο άνθρωπο, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Να περιμένεις όμως τις ανάλογες συνέπειες, κι ακόμη περισσότερο την ανάλογη κατάληξη.

Βέβαια, κανείς δε σου εγγυάται πως όπως θα ξεκινήσει μία σχέση με τις καλύτερες προδιαγραφές, έτσι θα καταλήξει κιόλας. Τουλάχιστον όμως, θα έχεις να θυμάσαι την όμορφη αρχή της, και θα κουβαλάς αυτές τις όμορφες στιγμές μαζί σου όπου πας για μια ζωή.

Καλό και το βασανάκι και το να μην αφήνεις τον άλλον να σε θεωρεί δεδομένο.  Αλλά σαν την καψούρα που τη δείχνεις καθημερινά κι απροκάλυπτα, που δεν κρύβεις τα αισθήματά σου αλλά φωνάζεις στον άλλον στις τρεις το ξημέρωμα «σε θέλω», δεν έχει. Το «μία κρύο μία ζέστη» άλλωστε έχει καταντήσει και λίγο μπανάλ πια.

Χανόμαστε που χανόμαστε ούτως ή άλλως, αγαπηθείτε τουλάχιστον ρε γαμώτο.