Φίλος που σε απογοήτευσε μία φορά θα σε απογοητεύσει πάλι

Άπαξ και δεθείς συναισθηματικά με έναν άνθρωπο και στην αρχή όλα πάνε ρολόι μεταξύ σας, αρνείσαι να προβλέψεις ότι κάποια στιγμή θα συμβεί κάτι άσχημο ανάμεσά σας. Κι άντε, στα γκομενικά λίγο-πολύ το περιμένεις. Στη φιλία είναι που και να εθελοτυφλείς, δεν το καταλαβαίνεις.

Γιατί μπορεί οι φίλοι μας να έχουν κάποια κουσούρια, που θα έρθουν στιγμές που δε θα θέλουμε να τους βλέπουμε εξαιτίας αυτών, αλλά στο τέλος της μέρας και κατά διαόλου να πάνε τα ερωτικά μας, αν έχουμε τους φίλους μας νιώθουμε πιο πλούσιοι και πιο τυχεροί απ’ τον κάθε ερωτευμένο.

Έλα όμως που τα λάθη είναι για τους ανθρώπους, κι όπως εσύ κάποια στιγμή θα πληγώσεις ή θα απογοητεύσεις κάποιον άθελά σου, έτσι θα συμβεί και σε σένα. Κι η πληγή από φίλο πονάει δέκα φορές περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, ακριβώς επειδή δεν την πρόβλεψες ποτέ, ούτε για μια στιγμή.

Τι κι αν αυτός ο φίλος ήταν το τελευταίο άτομο απ’ το οποίο περίμενες να συμβεί το οποιοδήποτε στραβό; Τι κι αν αυτό που έκανε δε συνάδει ούτε στο ελάχιστο με το χαρακτήρα που σου είχε δείξει τόσο καιρό; Η απογοήτευση παραμένει απογοήτευση. Και μην ξεχνάς: φίλος που σε απογοήτευσε μια φορά, θα σε απογοητεύσει πάλι.

Πάντα είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνεις ένα ξεσκαρτάρισμα στη ζωή σου, όσον αφορά τους ανθρώπους που έχεις εντάξει σε αυτή. Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να δεις τι θα κάνεις με αυτόν τον άνθρωπο. Μετά από αυτό που σου έκανε, εξακολουθείς να τον θες στη ζωή σου; Κι αν ξανακάνει το ίδιο, ή και χειρότερο, θα τον θες ακόμα;

Σε μια τέτοια περίπτωση παίζει μεγάλο ρόλο πόσο σοβαρό για σένα είναι αυτό που έκανε. Και τονίζω το «για σένα», γιατί δεν έχουμε όλοι τα ίδια μυαλά και τις ίδιες πεποιθήσεις. Γιατί μπορεί αυτό που έκανε ο φίλος σου στα δικά του μάτια να μην είναι σοβαρό –και όντως να το εννοεί ή να το λέει για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα– αλλά για τα δικά σου ιδανικά να είναι πολύ σοβαρό. Αυτό λοιπόν είναι που μετράει κι όχι τι θα πουν οι άλλοι.

Αν λοιπόν η πράξη του μπορεί όντως να δικαιολογηθεί και περισσότερο έθιξε τον εγωισμό σου παρά την ψυχή σου, τότε πιθανόν αξίζει να δώσεις μία δεύτερη ευκαιρία. Αποδέξου τον γι’ αυτό που είναι, γιατί εν τέλει γι’ αυτό είναι οι φίλοι. Καλό είναι να μπαίνουμε και λίγο στη θέση του άλλου, να μην ξεχνάμε πως κι εμείς δεν είμαστε ούτε άγιοι ούτε τέλειοι, επομένως να μην απαιτούμε το ίδιο κι απ’ τους άλλους.

Αν πάλι με την απογοήτευση που σου έδωσε αυτό το άτομο κατάφερε να σε πληγώσει, καλό είναι να κρατήσεις μία απόσταση και σιγά-σιγά να ξεκόψεις. Οφείλεις να προστατέψεις τον εαυτό σου από τοξικά άτομα που όσα κι αν δώσεις κι όσο κι αν δείχνουν ότι σε αγαπάνε, πάντα στο τέλος κάτι θα γίνει και θα στη φέρουν. Και μην αφήσεις ούτε τα παρακάλια ούτε τα βαρύγδουπα λόγια τους να σε συγκινήσουν και να σε κάνουν να λυγίσεις: πού θα βρουν αλλού κορόιδο σαν εσένα, να κάνουν τη μια μαλακία πίσω απ’ την άλλη κι εσύ να είσαι εκεί και να τα δέχεσαι όλα;

Άρα, στην ερώτηση «αν αξίζει να συγχωρέσεις φίλο που σε απογοήτευσε», δεν υπάρχει μία πιθανή απάντηση, αλλά πολλές, για όλους τους παραπάνω λόγους. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και το να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι είναι τουλάχιστον άδικο.

Το πόσο αντέχεις, κακά τα ψέματα, το ανακαλύπτεις αφού ξεπεράσεις τα όριά σου. Αν λοιπόν έχεις ήδη ξεπεράσει τα όρια αυτά έστω και μία φορά, το να το κάνεις και δεύτερη θα σε κάνει περισσότερο να χάσεις παρά να κερδίσεις. Αν πάλι, παρ’ όλα αυτά θες να δώσεις μία δεύτερη ευκαιρία σε αυτό το άτομο, καν’ το, αλλά προετοιμάσου για την επόμενη απογοήτευση, αλλά και για την επόμενη μετά από αυτήν, για να μη βρεθείς προ εκπλήξεως.

Κι αν υπάρχει ένα σημάδι για να καταλάβεις αν θες πραγματικά αυτό το φίλο στη ζωή σου, τότε ίσως να είναι αυτό: αν χαίρεσαι μόνο με τις στιγμές που έχετε ήδη ζήσει και τώρα που τον έχεις απέναντί σου είναι σαν να έχεις ένα ξένο, τότε καλύτερα να κουνήσεις άσπρο μαντήλι. Γιατί όλοι ξέρουμε πως απ’ τη στιγμή που το μόνο που μας ενώνει πια με έναν άνθρωπο είναι οι αναμνήσεις μας μαζί του, αυτή η σχέση έχει κάνει πια τον κύκλο της, κι εμείς οφείλουμε να βάλουμε μία οριστική τελεία και να προχωρήσουμε.

Αρκετά έχεις αναλωθεί μόνο και μόνο απ’ το φόβο να μη χάσεις άτομα απ’ τη ζωή σου, δε νομίζεις;