Η σχέση δοκιμάζεται όταν είστε μέρα-νύχτα μαζί

Και τι δεν έχει ειπωθεί, γραφτεί κι ερμηνευτεί για τις σχέσεις από απόσταση. Από το «για Θεσσαλονίκη-Αθήνα όλοι οι δρόμοι γράφουνε γύρνα», το «εγώ Καμάρα κι εσύ Πολυτεχνείο», και πάει λέγοντας. Φυσικά, η απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους ήδη υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει σε πολύ περισσότερα μέρη και σε πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις, απλώς αυτά και άλλα τόσα τραγούδια που έγιναν μεγάλες επιτυχίες διάλεξαν τις δυο συγκεκριμένες πόλεις.

Η σχέση από απόσταση είναι τόσο ένα σύνηθες φαινόμενο στις μέρες μας, όσο και, ίσως, ένα θέμα ταμπού. Εν ολίγοις, αυτοί που το ζουν και το περνάνε θα σου πουν ότι «άμα θέλουν δύο άνθρωποι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα», ενώ αυτοί που είτε δεν το δοκίμασαν ποτέ είτε το δοκίμασαν και απέτυχαν, θα σου πουν πως «δεν υπάρχει καμία ελπίδα».

Επειδή ακριβώς αυτές οι απόψεις βασίζονται σε προσωπικά βιώματα του καθενός, καμία δεν είναι λάθος και καμία δεν είναι σωστή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα πράγμα παραδέχονται και τα δύο στρατόπεδα: ότι είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο δύο άνθρωποι που αγαπιούνται να είναι μακριά ο ένας από τον άλλον, να τους έχουν φάει τα τρένα, τα αεροπλάνα και τα Κ.Τ.Ε.Λ., και κάθε σημείο συνάντησής τους να είναι ταυτόχρονα και σημείο αποχαιρετισμού.

Σίγουρα είναι δύσκολο, όμως έχουμε αδικήσει πολύ και την εξής περίπτωση: τη σχέση που δεν έχει ως εμπόδιο την απόσταση. Άνθρωποι που ζουν στην ίδια πόλη, στην ίδια γειτονιά, ίσως πια και στο ίδιο σπίτι. Εκεί είναι που πραγματικά δοκιμάζεται η σχέση: στο κάθε μέρα μαζί, στο μέρα-νύχτα μαζί.

Ο λόγος που τότε δοκιμάζεται πραγματικά η σχέση δύο ανθρώπων, έγκειται στο γεγονός ότι απομυθοποιείς πλήρως το ταίρι σου. Βλέποντάς τον άλλον κάθε μέρα, η καθημερινότητα είναι και μία μάχη. Μία μάχη με τον εαυτό σου, με το χαρακτήρα σου και κυρίως με το πόσο συμβιβασμό κι υπομονή θα δείξεις στο χαρακτήρα και στα κουσούρια του άλλου. Θες δε θες, από ένα σημείο και μετά θα σας φάει η ρουτίνα. Το θέμα είναι τι θα κάνετε για να μην σας πλακώνει μονίμως η καθημερινότητα, αλλά να την απολαμβάνετε όσο το δυνατόν περισσότερο.

Βλέπεις, δεν υπάρχει ουτοπία όταν είσαι κοντά με τον άλλον σε καθημερινή βάση. Δεν υπάρχει αυτή η λαχτάρα να τον δεις στις αρχές ή στο τέλος κάθε μήνα, που και να του είχες θυμώσει για κάτι, μόλις τον δεις θα τα ξεχάσεις όλα: στην καθημερινότητα δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό που σε πνίγει, που σε θυμώνει. Θα το πεις, θα ξεσπάσεις, θα μαλώσεις.

Όταν έχεις σχέση με τον άλλον από απόσταση, φαντάζεσαι πώς θα ήταν να είστε μαζί συνέχεια. Προφανώς και η εικόνα που θα πλάσεις στο μυαλό σου θα είναι τουλάχιστον ιδανική, καθώς όλες οι μέχρι τώρα συναντήσεις σας μοιάζουν ιδανικές. Οι καλές στιγμές θα υπερτερούν, οι τσακωμοί θα υπάρχουν αλλά μετά θα έρχεται το καλό σεξ οπότε θα ρίχνετε καμιά δεκαριά καβγάδες τη μέρα και όλα τα εμπόδια θα τα ξεπεράσετε.

Η διαφορά λοιπόν με το «νύχτα-μέρα μαζί» είναι ότι σε αυτήν την περίπτωση δε φαντάζεσαι πώς θα ήταν να είστε συνέχεια μαζί, γιατί το ζεις, το βιώνεις. Βλέπεις πως, ενώ όλα στην αρχή και σε κάθε αρχή είναι ωραία, με τον καιρό η πραγματικότητα σε προσγειώνει όλο και περισσότερο. Δεν είναι όλα τέλεια ανάμεσά σας. Δε λέτε κάθε μέρα «σ’ αγαπώ» ο ένας στον άλλον, ούτε «μου λείπεις». Πότε να προλάβει να σου λείψει άλλωστε, εφόσον βρίσκεστε κάθε μέρα;

Δεν οδηγούν όλοι οι καβγάδες πάντα στο σεξ. Μπορεί να οδηγήσουν σε μούτρα που κρατάνε πάνω από εικοσιτετράωρο –κάτι που στην απόσταση μοιάζει αδιανόητο–, σε βρισιές, σε κλείσιμο τηλεφώνου στα μούτρα, σε μπαράκια με φίλους να τα πίνεις και να προσπαθείς να ξεχάσεις τι έγινε παρά να βρεις επιτόπου μια λύση.

Γιατί έχεις ανάγκη να μείνεις και λίγο μόνος σου ρε παιδί μου. Να δεις τους φίλους σου που τόσο σου έχουν λείψει. Να περάσεις χρόνο με την οικογένειά σου, καθώς και με τον εαυτό σου, που τόσο τον έχεις παραμελήσει.

Και πραγματικά, είναι σημαντικό κομμάτι αυτό: όταν είστε από απόσταση και μιλάτε για παράδειγμα στο Skype, ο καθένας σας θα φτιαχτεί λίγο πριν αρχίσετε τη βίντεο-κλήση, γιατί δε θέλετε το αμόρε να σας δει απεριποίητους. Όταν όμως ζεις με το αμόρε, ή έστω βρίσκεστε συνεχώς, αρχικά δε θα προλάβεις να φτιαχτείς κι έπειτα δε θα έχεις και την όρεξη. Θα βαριέσαι, θα βαρυγκωμάς, θα λες «δε γαμιέται; Τον έδεσα το γάιδαρό μου, γιατί να βαφτώ ή γιατί να προσέξω αν ταιριάζει το συγκεκριμένο πουκάμισο με αυτό το παντελόνι;».

Εκεί λίγο-πολύ όλοι μας το χάνουμε και οι σχέσεις από απόσταση κερδίζουν και μάλιστα με διαφορά: όταν δεν τον βλέπεις τον άλλον κάθε μέρα, εκτιμάς περισσότερο και δεν τον θεωρείς δεδομένο. Ενώ όταν δεν υπάρχει απόσταση, ξέρεις ότι και μία ώρα να αργήσεις, σπίτι θα ‘ναι και θα σε περιμένει. Και να μην μπορείς να βγείτε στις εφτά, θα βγείτε στις οχτώ, στις εννιά, στις δέκα.

Για αυτό λοιπόν η πραγματική δοκιμασία βρίσκεται στην καθημερινότητα και η απόσταση αποτελεί ένα πρώιμο στάδιο αυτής. Κανείς δε λέει ότι η απόσταση είναι εύκολο πράγμα, όμως κι αυτή έχει ένα στόχο: μια μέρα, αργά ή γρήγορα, να ζήσετε μαζί. Να είστε μαζί.

Εκεί είναι λοιπόν που θα καταλάβεις αν όντως μπορείς να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο ή όχι.