Κανονικά κάθε Δευτέρα έπρεπε να 'ναι αργία

Δευτέρα: η πιο μισητή μέρα της εβδομάδας. Είναι μια μέρα καταδικασμένη να είναι μισητή, απ’ τη στιγμή και μόνο που ακολουθεί μετά το σαββατοκύριακο. Γιατί είτε δουλεύεις είτε όχι, πάντοτε το σαββατοκύριακο έχει άλλη χάρη. Είναι μέρες ελευθερίας, στις οποίες προσπαθείς να ξεδώσεις και να κάνεις όλα όσα δεν πρόλαβες τις προηγούμενες μέρες που είναι πιο απαιτητικές.

Όπου κι αν ζεις, λοιπόν, θα έχεις παρατηρήσει κι εσύ ότι το σαββατοκύριακο είναι μέρες που βγαίνει ο περισσότερος κόσμος. Η κίνηση μεγαλύτερη, τα βραδινά μαγαζιά όσο περνάει η ώρα γεμίζουν ολοένα και περισσότερο, η ατμόσφαιρα τελείως διαφορετική. Είναι σαν να γιορτάζεις το γεγονός ότι άντεξες τις σκληρές πέντε μέρες της καθημερινότητας που μεσολάβησαν μέχρι να έρθει αυτό το πολυπόθητο «σουκού».

Κι έτσι, σκληρά κι άδικα, μετά από αυτές τις υπέροχες δύο μέρες, έρχεται η Δευτέρα. Τι να πρωτοξεπεράσεις; Το ότι δε σου δίνεται ούτε μια μέρα για να συνέλθεις απ’ το ξεφάντωμα και την καλοπέραση του διημέρου, καθώς πάντα θα θέλεις κι άλλο; Ή το ότι πρέπει να αντιμετωπίσεις και πάλι τη ρουτίνα και τα ζόρια της καθημερινότητας; Πολλά τα ερωτήματα κι ακόμα μεγαλύτερος ο πόνος που νιώθεις μέσα σου. Σκέψου, όμως, πόσο ιδανικό θα ήταν κάθε Δευτέρα να ήταν αργία;

Να μη δούλευε κανείς, να ήταν μια μέρα χαλάρωσης. Κάτι σαν Κυριακή σε part two. Να είχες είκοσι-τέσσερις ολόκληρες ώρες μπροστά σου να προετοιμαστείς σωματικά και κυρίως ψυχολογικά για την υπόλοιπη εβδομάδα. Για το σχολείο, τη σχολή, τη δουλειά. Για να κάνεις αυτά που πρέπει να κάνεις. Αυτά που είτε μισείς λίγο, είτε πολύ, είτε δεν είναι και το καλύτερό σου, καθώς θα προτιμούσες να κάνεις κάτι άλλο.

Να μη σηκώνεσαι κάθε πρωί απ’ τις εφτά, να σχολάς δύο το μεσημέρι και μαζί με τα φροντιστήρια να μην έχεις ούτε ένα γεμάτο δίωρο ελεύθερου χρόνου. Να σπούδαζες αυτό που πραγματικά ονειρευόσουν, κι όχι αυτό που έκριναν τρεις βαθμολογητές στις Πανελλήνιες ότι μπορείς να σπουδάσεις. Να έβρισκες δουλειά πάνω σε αυτό που γουστάρεις πραγματικά κι όχι εκεί που οι συνθήκες σε ανάγκασαν να δουλέψεις.

Αν το δεις ψύχραιμα, οι λόγοι που μισείς πραγματικά τη Δευτέρα είναι κάποιοι απ’ τους παραπάνω. «Κάνε αυτό που αγαπάς και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε για μία μέρα», διάβασα κάπου πριν λίγο. Έλα, όμως, που η ζωή είναι δίκαιη σπάνια έως ποτέ και δε δίνονται σε όλους οι ίδιες ευκαιρίες. Και δυστυχώς σε αυτή τη χώρα, είναι πολλοί αυτοί των οποίων η καθημερινότητα δε βασίζεται στο να κάνουν αυτό που θέλουν και ποθούν πραγματικά.

Πιο εύκολο, λοιπόν, θα ήταν να είναι κάθε Δευτέρα αργία παρά να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Να αποθηκεύσεις λίγη παραπάνω ενέργεια από αυτήν που σπατάλησες απλόχερα τις δυο μέρες που μεσολάβησαν, να γεμίσεις τις μπαταρίες σου, να οργανώσεις λίγο καλύτερα το πρόγραμμα και τις υποχρεώσεις σου για τις επόμενες μέρες. Να είναι, δηλαδή, μία μέρα-προετοιμασία της δύσκολης κι απαιτητικής καθημερινότητας που θα ακολουθήσει.

Να επεξεργαστείς με την ησυχία σου όλα όσα συνέβησαν το Σάββατο και την Κυριακή. Να έχεις την επιλογή να βγεις Κυριακή βράδυ μέχρι το ξημέρωμα χωρίς να σκέφτεσαι ότι δεν είσαι για πολλά γιατί τη Δευτέρα το πρωί ξεκινάνε οι υποχρεώσεις σου.

Γενικότερα, να πάρεις την αρχή της εβδομάδας με καλό μάτι, ρε παιδί μου. Ο χρόνος που ξεκουράστηκες να συμβαδίζει με την κούραση που τράβηξες όλη την εβδομάδα, ώστε να έχεις τη δύναμη να κάνεις αυτά που πρέπει να κάνεις καλά, κι όχι σαν αγγαρεία. Γιατί πόσο να προλάβεις να ξεκουραστείς μέσα σε λιγότερο από δύο μέρες, για πέντε ολόκληρες;

Κι αν αξίζει σε κάποιους λίγο περισσότερο να κάθονται τη Δευτέρα, αυτοί είναι αδιαμφισβήτητα όσοι δουλεύουν στα μπαράκια και στις καφετέριες, εκεί που εμείς πάμε για να ξεδώσουμε και να περάσουμε καλά. Κι όχι για μια ώρα και δύο όπως πάμε εμείς, αλλά για να εξυπηρετήσουν εκατό άτομα και βάλε σαν εμάς, όλο το βράδυ ή όλη τη μέρα αντίστοιχα.