Κάποια λόγια καλύτερα που έμειναν ανέιπωτα

Σου έχει τύχει και σένα να σκέφτεσαι τα τέλεια κι αφοπλιστικά λόγια αφού έχει γίνει η συζήτηση με αυτό το πρόσωπο, ώστε πια να μην έχει καμία σημασία; Να αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν εκείνη την ώρα να μην είπες αυτά ακριβώς που έπρεπε κι ήθελες να πεις; Κι έτσι, πολύ απλά, έχασες το δίκιο σου απ’ το τίποτα κι ο άλλος κατάφερε να βγει κι από πάνω.

Σε όλους μας έχει τύχει κι οι λόγοι είναι πολλοί. Όσο πιο πολλά αισθάνεσαι για έναν άνθρωπο, κι εφόσον δεν είσαι τέρας υποκριτικής ή χειρισμού κι αυτοσυγκράτησης, το πιο φυσιολογικό είναι ότι δε θα πεις αυτά που έχεις να πεις όταν σου δοθεί η ευκαιρία. Θα σε πιάσουν απροετοίμαστο, θα σου ‘ρθει απ’ το πουθενά και θα τα χάσεις. Όσο ο άλλος θα βγαίνει από πάνω με τις πιο πρόχειρες κι ηλίθιες δικαιολογίες, τόσο πιο πολύ θα συγχύζεσαι και θα ξεχνάς όλα όσα είχες να πεις κι αυτό επειδή ο θυμός κι ο πόνος μέσα σου είναι τόσο δυνατά, ώστε να σε εμποδίσουν να σκεφτείς λογικά κι ήρεμα.

Έτσι, πάντα θα έχεις κάποια λόγια που δεν τα είπες ποτέ. Κι ο λόγος που δεν τα ξεστόμισες ποτέ δεν είναι επειδή δεν ήθελες να τα πεις ή δείλιασες, κάθε άλλο. Θα ‘ναι ουσιαστικά επειδή ο άλλος δε σε άφησε να του τα πεις. Δε σου έδωσε χώρο ούτε σου αφιέρωσε χρόνο για να εκφράσεις σκέψεις και συναισθήματά σου, που στην τελική αυτόν αφορούσαν.

Ωστόσο, έχεις μεγαλώσει πια, δεν είσαι παιδί. Ξέρεις πως όταν θέλεις πραγματικά να αφιερώσεις χρόνο σε κάποιον, έστω και για πέντε λεπτά, τον χρόνο θα τον βρεις όσο δύσκολο κι αν είναι. Τα «δεν προλαβαίνω» και «το τελευταίο διάστημα τρέχω εδώ κι εκεί» είναι δικαιολογίες. Είναι ψευδείς ισχυρισμοί για να καλύψουν ότι δε θες και τόσο ούτε να δεις ούτε να μιλήσεις με αυτό το πρόσωπο.

Το πόρισμα λοιπόν βγήκε κι όσοι προσπάθησαν να σε ξεγελάσουν ξεσκεπάστηκαν. Μην εύχεσαι η ζωή να ήταν αλλιώς, μην καταριέσαι το κάρμα, και μην αφήνεις τα «αν» να σε βασανίζουν και να σε κάνουν να πιστεύεις σε κάτι ουτοπικό. Όσοι δεν ήταν εκεί για να σε ακούσουν, δεν ήταν επειδή δεν ήθελαν πραγματικά να είναι. Ούτε οι συγκυρίες φταίνε, ούτε οι καταστάσεις. Αεροπλάνα, τρένα, λεωφορεία, μέσα κοινωνικής δικτύωσης στη χειρότερη. Κι εσύ ακόμη πιστεύεις ότι όντως μπορεί κάποιος να ήθελε να σε δει, αλλά να μην τα κατάφερε;

Το γιατί κάποιος δε σου έδωσε την ευκαιρία να του μιλήσεις είναι καθαρά προσωπικό για τον καθένα. Θες επειδή ήταν δειλός και φοβόταν να σε αντιμετωπίσει; Επειδή δεν είχε όρεξη να δει τα μούτρα σου; Το αποτέλεσμα είναι ένα: τα λόγια σου έμειναν μέσα σου, οι σκέψεις σου έμειναν ανέκφραστες και τα συναισθήματά σου με τον καιρό στέρεψαν, μέχρι που ξύπνησαν για έναν άλλον άνθρωπο.

Κάποια λόγια, όμως, καλύτερα να μένουν ανείπωτα και κάποιοι άνθρωποι να διαγράφονται. Ο άνθρωπος που δε σε άφησε να του εκφραστείς και να βγάλεις αυτό το βάρος από μέσα σου, δεν αξίζει ούτε την αδιαφορία σου. Δεν αξίζει τις φορές που μπαίνεις στο προφίλ του και πας να του στείλεις μήνυμα πάνω στο μεθύσι σου, δεν αξίζει τη φορά εκείνη που θα τον δεις στο δρόμο μετά από καιρό και θα σου κοπούν τα γόνατα. Δεν αξίζει το κλάμα σου, τις βρισιές σου, την οποιαδήποτε ανάλυση.

Πόσο μάλλον λοιπόν, δεν αξίζει τα λόγια σου. Κράτα τα για σένα και να νιώθεις μόνο υπερηφάνεια για τα συναισθήματά σου, γιατί κάποιοι ούτε αυτά δεν έχουν. Κι όχι, μη σκέφτεσαι πως όλα θα άλλαζαν αν σε άκουγε. Σημασία έχει η πραγματικότητα, η οποία είναι ότι τελικά δεν ήταν εκεί για να σε ακούσει. Κι αυτό από μόνο του σου δίνει όλες τις απαντήσεις που ψάχνεις.

Απ’ τη στιγμή που σε κάνει να αναρωτιέσαι, η όμορφη κατάληξη παραείναι ουτοπική για να σκεφτείς έστω και για μια στιγμή ότι θα μπορούσε όντως να υπάρξει.