Το πήρα απόφαση κι αυτή τη φορά δε θα λυγίσω. Δεν έχει άλλα πισωγυρίσματα, δεύτερες σκέψεις τύπου «μήπως αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά;». Όχι άλλα «αν» να μου βασανίζουν τις σκέψεις, όχι άλλα σενάρια συνωμοσίας.
Αποφάσισα σε αυτήν την περίπτωση –τη δική μας περίπτωση– να μην κάνω το παραμικρό σχέδιο. Να μην αφήσω το μυαλό μου να τρέχει γρηγορότερα από ό,τι η ίδια μας η ζωή, οι στιγμές μας, τα πάντα μας. Να μην κάνω σενάρια με το μυαλό μου γιατί άργησες να απαντήσεις σε μήνυμά μου. Κάτι θα σου έτυχε, κάτι θα έκανες και πιθανώς να ξεχάστηκες εκείνη την ώρα. Να μη μας φαντάζομαι πώς θα είμαστε σε δέκα χρόνια, αν θα μείνουμε ποτέ μαζί. Αν θα αντέξουμε για πολύ καιρό ακόμα, ή αν το επόμενο λεπτό κιόλας το διαλύσουμε.
Ξέρεις όμως γιατί είμαι τόσο χαλαρή και ξέγνοιαστη; Εξαιτίας σου. Γιατί κάθε φορά που θα αργήσεις να μου απαντήσεις, θα μου πεις ακριβώς τι έκανες εκείνη την ώρα, χωρίς καν εγώ να στο ζητήσω, και δεν έχεις ιδέα πόσο όμορφο είναι αυτό. Γιατί μου έμαθες πόσο ηλίθιο είναι να κοιτάζουμε το αύριο και να αμελούμε το τώρα, πριν γίνει κι αυτό μία ανάμνηση και προστεθεί κι επισήμως στο παρελθόν. Γιατί στο κάτω-κάτω δεν ξέρουμε τι θα συμβεί στο επόμενο λεπτό. Συνεπώς, γιατί να μην κοιτάζουμε το λεπτό που διανύουμε τώρα κι είμαστε μαζί, ενωμένοι και, γιατί όχι, ερωτευμένοι;
Με εμάς επίσης, δε θα έχει προσδοκίες, δε θα έχει φυσικά ούτε απαιτήσεις. Δε θα σου ασκήσω ποτέ την πίεση και το βάρος του να έχεις κάποιον να περιμένει πράγματα από σένα, όπως κι εσύ δε θα μου έκανες ποτέ κάτι τέτοιο. Δε θα έχει όμως και δισταγμούς. Μου έλειψες; Θα σε πάρω τηλέφωνο και θα στο πω. Όχι μήνυμα και φλωριές, θέλω να ακούσω τη φωνή σου και θέλω κι εσύ να ακούς τη φωνή μου όταν θα σου λέω πως μου λείπεις. Να δω αν θα αντέξεις να μην έρθεις κάτω απ’ το σπίτι μου. Και πού ξέρεις; Αν δεν το κάνεις εσύ, μη σε εκπλήξει αν σε λίγα λεπτά ακούσεις θυροτηλέφωνο κι ούτε να το σηκώσεις και να ρωτήσεις ποιος είναι. Άνοιξε κατευθείαν, εγώ θα ‘μαι.
Κι αν σου φαίνονται υπερβολικά όσα λέω, δε με νοιάζει. Το πολύ-πολύ να με βαρεθείς, να ξενερώσεις και να φύγεις. Ούτε ο πρώτος θα είσαι ούτε ο τελευταίος. Φρόντισε μόνο να το κάνεις την πρώτη στιγμή που θα σου περάσει απ’ το μυαλό, γιατί αν το διώχνεις κι αυτό ξανάρθει, θα ριζώσει μέσα σου, θα μπει στο υποσυνείδητό σου και μετά θα νοθευτεί αυτό που έχουμε. Και ναι, όσο απαίσιο ακούγεται, άλλο τόσο κι είναι. Κρίμα δεν είναι;
Πώς να στο πω ρε γαμώτο, μαζί σου θέλω να κάνω ό,τι δεν τόλμησα να κάνω με τους υπόλοιπους. Θες επειδή δε μου το έβγαλαν; Επειδή εγώ παραήμουν διστακτική και ντροπαλή; Με σένα είναι αλλιώς. Είτε είμαι μεθυσμένη είτε νηφάλια, οι πράξεις μου απέναντί σου θα είναι ίδιες. Και δεν ξέρεις πόσο σπάνιο είναι αυτό.
Μ’ αρέσει όταν είμαι μαζί σου, γιατί είμαι αυθόρμητη. Δε σκέφτομαι τι θα πω, πώς θα το πω κι αν θα σε πειράξει. Δεν προσπαθώ ούτε να σε εντυπωσιάσω, ούτε να σε κάνω να νομίζεις πως είμαι τέλεια, γιατί δεν είμαι. Βασικά, αυτό. Δεν προσπαθώ καν. Κι ούτε εσύ προσπαθείς, έτσι δείχνεις τουλάχιστον. Ούτε είσαι τέλειος κι ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερό σου προτέρημα.
Να ξέρεις, πως όταν κάνεις κάτι που θα με πειράξει, θα στο λέω ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Δε με νοιάζει τι ώρα θα είναι ή αν θα πρέπει να σε πάω για πέντε λεπτά λίγο πιο μακριά από τους φίλους σου για να μην ακούσουν τι μαλακίες κάνεις. Μην περιμένεις να είμαι σαν εκείνες τις γκόμενες που ανεβάζουν τραγούδια, status κι εικόνες με quotes, σπόντες για να ξυπνήσει το αγόρι τους, γιατί δεν είμαι έτσι. Δε θα περιμένω να ξυπνήσεις, αλλά θα σε βρίσκω εκ απροόπτου, γιατί εκεί είναι όλη η μαγεία.
Και κάτι άλλο. Δε με νοιάζει αν δε με θες όσο σε θέλω εγώ. Μου φτάνει μόνο να με θες και να μου το δείχνεις πού και πού γιατί το έχω ανάγκη. Γυναίκα είμαι, τόνωσε το εγώ και την αυτοπεποίθησή μου έστω και λίγο και ξέρεις πως θα με έχεις. Όμως πρόσεξε: όχι με λόγια βαρύγδουπα και πολυφορεμένα, αλλά με τα δικά σου, τα απλά, τα ντόμπρα, και καμιά φορά τα ακαταλαβίστικα. Αυτά μου αρέσουν.
Γιατί αν υπάρχει ένας λόγος που αυτό με εμάς υπάρχει ακόμα, είναι επειδή με εμάς δεν έχει προσδοκίες. Έχει «τώρα». Κι όπου βγει.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη