«Όλα σε θυμίζουν απλά κι αγαπημένα» τραγούδησε κάποτε η Χαρούλα Αλεξίου, τραγούδι που ακούγεται και θα συνεχίσει να ακούγεται όσο υπάρχουν σχέσεις, όσο υπάρχουν άνθρωποι που χωρίζουν, που χάνουν πρόσωπα απ’ τη ζωή τους παρά τη θέλησή τους.
Είτε χάνεις φίλο είτε σύντροφο, η απώλεια παραμένει απώλεια. Η ουσία είναι ότι χάνεις ένα στήριγμα, χάνεις ατελείωτες ώρες της καθημερινότητάς σου που ξαφνικά καλείσαι να βρεις τρόπο να συμπληρώσεις. Χάνεις έναν άνθρωπο απ’ τη ζωή σου εν τέλει κι όταν πει ο άλλος το «τέλος», την τελευταία κουβέντα που θα ήθελες να ακούσεις, εκεί –ειδικά στις αρχές– αρχίζει το δύσκολο, το φαινομενικά αξεπέραστο.
Όπως είναι λοιπόν φυσιολογικό κι όπως λέει και η λατρεμένη Αλεξίου, στην αρχή όλα σου θυμίζουν αυτόν τον άνθρωπο, απλά κι αγαπημένα. Απ’ το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό. Το πιο συνηθισμένο είναι συγκεκριμένα μέρη να σου θυμίζουν αυτόν τον άνθρωπο.
Οι πλατείες της πόλης σου, τα στενά στις γειτονιές σας, το κεντρικό σημείο που τότε δώσατε το πρώτο σας ραντεβού, η καφετέρια που είχε γίνει πια στέκι σας. Μέρη που όσο και να προσπαθείς να αποφύγεις, είναι πρακτικά αδύνατον από κάθε άποψη. Κυρίως επειδή τα περισσότερα αποτελούν σημεία κατατεθέν της πόλης σου κι αναγκαστικά πρέπει να περάσεις από εκεί αν θες να πας οπουδήποτε.
Αυτά όμως δε σε νοιάζουν γιατί δε σκέφτεσαι και πολύ λογικά αυτό το διάστημα και με τα δίκια σου. Αποφασίζεις λοιπόν να βγεις έξω σήμερα με την παρέα σου, την οποία είχες παραμελήσει αρκετά το τελευταίο διάστημα και τους έχεις δώσει αυστηρές οδηγίες να μην αναφέρουν το όνομα της πρώην σχέσης σου κι αν δουν αυτό το γαϊδούρι από μακριά, να σε πάνε από άλλο δρόμο για να αποφύγεις συγχύσεις, κλάματα, κλοτσιές και τα σχετικά.
Συναντιέστε λοιπόν στη στάση, αγκαλιές, φιλιά κι αγάπες και παίρνετε το λεωφορείο για να πάτε κέντρο. Φτάνετε και τους ρωτάς πού θα πάτε. «Πάμε λίγο στην Αριστοτέλους πάνω, στο πέταλο, θα έρθει κι η Σοφία και είπε να την περιμένουμε εκεί».
Χλομιάζεις, μένεις με το στόμα ανοιχτό και πανικοβάλλεις τους φίλους σου. «Μα καλά, ρε παιδιά, από κοτζάμ Θεσσαλονικάρα, στο μέρος που έδωσα πρώτη φορά ραντεβού με τον Τάκη ή τη Σούλα βρήκατε να με πάτε;» λες, ενώ αρχίζεις να πιστεύεις ότι το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου, οι φίλοι σου είναι ηλίθιοι γιατί πώς μπόρεσαν να ξεχάσουν αυτήν την τόσο σημαντική λεπτομέρεια και τα συναφή.
Καταρχάς, χαλάρωσε. Όλοι ξέρουμε ότι ο χωρισμός αποτελεί έναν απ’ τους μεγαλύτερους πόνους που βιώνει συναισθηματικά ο άνθρωπος στη ζωή του γιατί όλοι τον ζήσαμε και θα τον ζήσουμε ξανά για πολλές φορές ακόμη.
Όμως αναγκαστικά και συνειδητά, προσπάθησε να αποφεύγεις να συνδέεις μέρη με ανθρώπους, ακριβώς γιατί οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν ενώ τα μέρη μένουν. Φθαρμένα ίσως, αλλαγμένα, εκμοντερνισμένα συνήθως με το πέρασμα των χρόνων, αλλά παραμένουν στο ίδιο σημείο για πάντα.
Ένα απ’ τα σημαντικότερα βήματα στο να ξεπεράσεις έναν άνθρωπο που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δε βρίσκεται πια στη ζωή σου, ειδικά όταν είναι από δική του επιλογή, είναι να μην υπερβάλλεις και να σκέφτεσαι λογικά πριν σκεφτείς ότι το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου. Γιατί όσο το πιστεύεις, τόσο αυτό θα διογκώνεται και θα νιώθεις καταραμένος ενώ φυσικά και δεν είσαι.
Όχι, δε συνωμοτεί το σύμπαν εναντίον σου επειδή πήγατε με την παρέα σου στην Πλατεία Ελευθερίας, εκεί όπου βρεθήκατε τελευταία φορά με το πρώην αμόρε. Ξημερώματα είναι, από clubbing γυρίζετε και θέλετε να πάρετε το πρώτο λεωφορείο απ’ το τέρμα του για να βρείτε να καθίσετε κι εκεί μαζεύονται τα λεωφορεία που σας βολεύουν όλους να πάτε σπίτι. Είναι κάτι που γνωρίζεις απ’ το γυμνάσιο, πολύ πριν γνωρίσεις την πρώην σχέση σου.
Ούτε επειδή πηγαίνοντας να πάρεις καφέ με την κολλητή σου λίγο πριν το μάθημα στη σχολή σου, πέρασες απ’ τη Ναυαρίνου, όπου κάποτε σε κρατούσε αγκαλιά και σου έλεγε γλυκόλογα. Κοιμήθηκες χθες σπίτι της και μένει λίγο πιο πάνω, οπότε αναγκαστικά περνάτε από εκεί. Δε μιλάμε για στενό που βρίσκεται σε καμιά ερημιά στην άλλη άκρη της πόλης, αλλά για μέρος που καθημερινά απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ περνάνε εκατοντάδες φοιτητές για να πάνε στο μάθημα, για καφέ, για φαγητό.
Στο κάτω-κάτω, δες το αλλιώς. Είτε κράτα τις όμορφες αναμνήσεις που έχεις από αυτό το μέρος και προχώρα ή δημιούργησε καινούριες στιγμές στο ίδιο μέρος. Ζήσε τις με τους φίλους σου, με άτομα που αγαπάς, με όσους ξέρεις ότι δε θα αφήσουν να τους φύγεις τόσο εύκολα.
Ο βασικός λόγος λοιπόν που δεν πρέπει να συνδέουμε τόπους με πρόσωπα είναι γιατί με αυτόν τον τρόπο υποβαθμίζουμε το ίδιο το μέρος. Καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκες σε ένα απ’ τα ωραιότερα σημεία της πόλης σου, σημείο που φωτογραφίζεται καθημερινά κι όλα αυτά γιατί; Γιατί έτυχε να περάσεις πολλές φορές από εκεί με τον πρώην ή την πρώην σου.
Συνδέεις με λίγα λόγια ένα όμορφο μέρος, που βρίσκεται σε μία πανέμορφη πόλη, με έναν άνθρωπο που σε έχασε, που αυτή τη στιγμή δεν είναι δίπλα σου συνειδητά, που έφυγε από τη ζωή σου ενώ εσύ πάλευες με νύχια και με δόντια να τον κρατήσεις, να είσαι μαζί του. Αν αυτό δεν είναι ιεροσυλία, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Μανουσαρίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
