Μια μέρα θα σε μισήσει ό,τι δεν τόλμησες

Έρχονται φορές που θα κάνεις μια αναδρομή στο παρελθόν και θα επιχειρήσεις με τα μυαλά που έχεις τώρα, να αξιολογήσεις τον τότε εαυτό σου, τις τότε επιλογές σου, τους τότε ανθρώπους που υπήρχαν στη ζωή σου. Θα ρίξεις ένα πικρό χαμόγελο για το πόση ενέργεια και πόσο χρόνο σπατάλησες για άτομα που δεν άξιζαν τίποτα απ’ τα δύο. Για καταστάσεις που ήξερες πως θα λύνονταν έτσι κι αλλιώς, αλλά τις άφησες να σε πάρουν από κάτω. Για τα άτομα που μπήκαν στη ζωή σου και το μόνο που κατάφεραν ήταν να σου αποδείξουν πόσο έξω μπορούν να πέσουν τα όνειρα κι οι προσδοκίες σου για έναν άνθρωπο.

Ένα πράγμα όμως είναι αυτό που θα σε κάνει να σκαλώσεις και θα ξυπνήσει μέσα σου συναισθήματα και σκέψεις ακριβώς όπως τα βίωσες στο παρελθόν: αυτό -ή ακόμη χειρότερα- αυτά που δεν τόλμησες. Ευκαιρίες που δεν έδωσες σε ανθρώπους επειδή δεν άντεχε άλλο η ψυχή σου να πληγωθεί ξανά. Άτομα που γύρισαν, αλλά τους έκλεισες την πόρτα στα μούτρα. Λόγια που δεν είπες κι αυτό επειδή όταν ήθελες να τα πεις θεώρησες πως πια είναι πολύ αργά.

Ο λόγος που όλα αυτά σε βασανίζουν ακόμη και τώρα, δεν είναι ότι είπες «ναι» στη μία περίπτωση, ενώ στην άλλη «όχι». Είναι ότι δεν έκανες αυτό που έλεγε πραγματικά η καρδιά σου. Τα «ναι» σου, που βγαίνοντας απ’ το στόμα σου, μετατράπηκαν σε παγερά «όχι». Τα «σ’ αγαπώ» που δε φώναξες και στη θέση τους ψιθύρισες ένα «φύγε» ή ένα «φεύγω». Βλέμματα που προσπάθησες να διαγράψεις απ’ τη μνήμη σου, αλλά που με απίστευτη ευκολία επαναφέρεις στη μνήμη σου συχνά κι αναρωτιέσαι: «πώς φτάσαμε ως εδώ;».

Αλήθεια, πώς φτάσατε ως εδώ; Εσύ κι οι επιλογές σου, πώς τα κάνατε έτσι; Πώς γίνεται αυτό που τότε έμοιαζε ηθικό, σωστό και λογικό, τώρα να σε πνίγει και να σε βασανίζει; Και μάλιστα να σε κάνει να πιστεύεις πως αν επέλεγες το ανήθικο, το λάθος και το συναισθηματικό, όλα θα ήταν καλύτερα;

Κάπου εδώ είναι λοιπόν που συνειδητοποιείς πως η φράση «ο τολμών νικά» είναι πέρα για πέρα αληθινή. Όχι όμως όπως το αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη ματιά. Δε σημαίνει πως όποιος τολμάει, καταφέρνει πάντα να κατακτήσει το αντικείμενο του πόθου του. Άλλωστε, δεν είναι στο χέρι μας τι θα νιώσει ο άλλος για εμάς. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιμένουμε, να δείχνουμε στον άλλον απροκάλυπτα τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για αυτόν κι από εκεί και πέρα, εκείνος αποφασίζει.

Αυτός που τολμάει λοιπόν όντως νικά, ακόμη κι αν αυτό που κερδίζει δεν είναι ο έρωτάς του. Νικάει τους δικούς του δαίμονες, νικάει τις αμφιβολίες, τις ανασφάλειές του. Σφάζει όλα τα «γιατί» και τα «αν» που θα του στερούσαν ώρες ύπνου κι ηρεμίας. Κι όλα αυτά γιατί δεν έμεινε με την απορία. Δεν πίστεψε σε κανένα θαύμα. Αυτό που ήθελε, βγήκε και το διεκδίκησε, και πάλι καλά που το έκανε δηλαδή. Γιατί σκέψου πως αν δεν το έκανε, θα έμενε να αναρωτιέται ότι ίσως και να το κέρδιζε εν τέλει.

Όπως κι εσύ τώρα με λίγα λόγια. Αφήνεις το θάρρος που δεν πήρες κάποτε να σε καταστρέφει στις αδύναμες στιγμές σου. Να σε κάνει να νιώθεις λίγος, μικρός, δειλός. Να φτιάχνεις στο κεφάλι σου έναν ιδεατό κόσμο, όπου αν τότε τολμούσες, όλα τώρα θα ήταν τέλεια.

Όμως μη σκας. Διαφορετικά μπορεί να ήταν, τέλεια όμως όχι. Δεν υπάρχει το τέλειο και μη βασίζεις τη ζωή σου σε άφταστες ουτοπίες. Αντιθέτως, το πάθημα να σου γίνει μάθημα: να τολμάς και να φτάσεις μέχρι το τέλος, ακόμη κι αν είσαι μόνος σου στην τερματική γραμμή. Δε χάνεις, παρά μέσω της απουσία του άλλου, απαντώνται όλες οι ερωτήσεις που θα είχες αν τα παρατούσες στη μέση.

Στείλε λοιπόν αυτό το μήνυμα κι ας διαβαστεί απλώς. Πάρε αυτό το τηλέφωνο κι ας μην το απαντήσει η άλλη γραμμή. Πες αυτά που νιώθεις στο άτομο που το αφορούν κι ας μην είναι τα αισθήματά σας αμοιβαία. Πες αυτή τη συγγνώμη στον παλιό σου φίλο, που όσο σκληροπυρηνικός κι αν είναι ο εγωισμός σου, η αγάπη σου γι’ αυτόν κι οι στιγμές που σας δένουν πάντα θα σε συγκινούν και πάντα θα τις θυμάσαι με νοσταλγία.

Με λίγα λόγια, μην περιμένεις να έρθει ο οποιοσδήποτε και να σου δώσει τις απαντήσεις που ζητάς. Αν θες μια δουλειά να γίνει σωστά, να την κάνεις μόνος σου. Θα σε γλυτώσει από πολλά σενάρια συνωμοσίας, πολλούς πονοκεφάλους και πολλές αμφιβολίες.

Και τόλμα, ρε γαμώτο. Μια ζωή την έχεις. Πάρε ρίσκο μέχρι να έρθει η στιγμή που εξαιτίας αυτού του ρίσκου, βρεις αυτόν που σε κάνει να χαμογελάς, να αγαπάς και να νοιάζεσαι. Αυτόν τον άνθρωπο που θα σε κάνει να γίνεις η καλύτερη έκδοση του εαυτού σου. Σήμερα. Τώρα.