Ο αμοιβαίος έρωτας παίρνει εκδίκηση για όλα τα απωθημένα μας

Το τι είναι έρωτας και τι όχι, το μαθαίνεις εσύ ο ίδιος απ’ τις εμπειρίες σου. Εσύ τον ορίζεις και τον ξεχωρίζεις σύμφωνα με τα μαθήματα που παίρνεις κατά καιρούς από ανθρώπους. Όσα κι αν ακούσεις γι’ αυτόν, όσα κι αν διαβάσεις, πάντα η τελική απάντηση θα δοθεί από σένα και μόνο.

Και κάπως έτσι θα πεις πως όπου υπάρχει έρωτας, υπάρχουν κι απωθημένα. Έρωτες ανεκπλήρωτοι, στα αζήτητα, να σε βασανίζουν νύχτα-μέρα. Άνθρωποι με τους οποίους σας νίκησαν οι καταστάσεις, οι αποφάσεις, ίσως κι οι αποστάσεις. Για εκείνους που ενώ ήξερες απ’ την αρχή πως δε θα τους έχεις ποτέ με τον τρόπο που θες να τους έχεις, παρ’ όλα αυτά το προσπάθησες με όλες σου τις δυνάμεις. Η κατάληξη αναμενόμενη μεν, πικρή και καταστροφική για σένα, δε.

Τα απωθημένα δε φεύγουν απ’ τη μία μέρα στην άλλη κι αυτό επειδή κατά βάθος εσύ δε θες να τα διώξεις. Τα έχεις τοποθετήσει σε μία γωνία του μυαλού σου, ακέραια κι ακλόνητη. Όσο λιγότερο έχεις ζήσει με τον άνθρωπο που αποκαλείς απωθημένο, τόσο περισσότερο τον θεοποιείς σε μυαλό και καρδιά.

Πώς απομυθοποιείς στην τελική όμως ένα απωθημένο;

Με το να το αντικαταστήσεις με κάτι νέο, αληθινό και κυρίως αμοιβαίο. Γιατί μπορεί μέχρι χθες να χτυπιόσουν για έναν άνθρωπο που δε γυρίζει ούτε να σε δει, αλλά θα το δεις κι εσύ: άπαξ και γνωρίσεις άνθρωπο που τα αισθήματά σας θα είναι ως επί το πλείστον αμοιβαία, το απωθημένο όχι μόνο έχει ήδη απομυθοποιηθεί, αλλά έχει χάσει και τη σπουδαιότητα που του έδινες τόσο καιρό.

Γιατί πώς γίνεται να συγκρίνεις τις κοινές σου στιγμές με έναν άνθρωπο με τα φαντάσματα του παρελθόντος; Πώς να μη νιώσεις τον έρωτα σε όλη του την έκταση όταν αυτό που μοιράζεσαι με τον άλλον είναι εμπειρίες κι όχι πονοκεφαλιάσματα;

Καλά και τα δύσκολα, δε λέω. Μας ιντριγκάρουν και μας ελκύουν. Μας κρατάνε σε ετοιμότητα και για χάρη τους θα κάναμε πράγματα νηφάλιοι που δε θα κάναμε ούτε στα πιο τρελά μας μεθύσια.

Αλλά όταν βλέπεις ότι οι επιθυμίες σου και τα αισθήματά σου δε βρίσκουν ανταπόκριση, βαριέσαι και κουράζεσαι. Αρχίζει να ξυπνά μέσα σου η αξιοπρέπεια κι η αυτοεκτίμησή σου κι εκεί είναι που παίρνεις ανάποδες. Σε όλους μας αξίζει ένας άνθρωπος που θα μας νοιάζεται, θα μας φροντίζει, θα μας αγαπάει. Που θα μας κάνει να χάνουμε τον ύπνο μας για όλους τους καλούς λόγους, που δε θα έχει ως προτεραιότητα να μας ταράζει την ψυχολογία, αλλά να την ανεβάζει.

Γιατί αυτό είναι έρωτας. Ο άλλος δε θα σε κάνει να αμφιβάλλεις γιατί και μόνο στη σκέψη ότι δε θα είσαι καλά, τρελαίνεται και συνεπώς κάνει τα πάντα για να συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Θα γκρινιάξει όταν δει ότι προσπαθεί περισσότερο από σένα, γιατί στην τελική άνθρωπος είναι κι αυτός κι έχει ανάγκη την ανάλογη στάση. Όπως επίσης θα εκτιμήσει την υπομονή σου όταν θα είναι στις μαύρες του.

Όταν τον ζήσεις λοιπόν –γιατί σίγουρα θα τον ζήσεις– τότε είναι που θα καταλάβεις γιατί κάποιοι έρωτες έμειναν ανεκπλήρωτοι. Θα έχεις συνειδητοποιήσει γιατί δε δούλεψε με άλλους και πόσο σημαντικό είναι το αμοιβαίο. Πόσο χρόνο χάνεις για να πείσεις ανθρώπους για πράγματα που δεν έπρεπε καν να μπεις στη διαδικασία να ζητήσεις, αλλά να τα νιώσουν και να τα δώσουν από μόνοι τους.

Και πρόσεξε, δε σου λέω ότι τα απωθημένα δεν είναι έρωτας. Ό,τι ένιωσες, δεν αλλάζει κι ακόμη κι αν ένιωσες για ανθρώπους που δεν το άξιζαν, να χαίρεσαι γιατί στον κόσμο που ζούμε οι περισσότεροι ή το φοβούνται ή δε νιώθουν πια. Και χειρότερο πράγμα από το «δε νιώθω» δε θα βρεις.

Το απωθημένο μπορεί να σε τρελάνει, αλλά για όλους τους λάθος λόγους και με όλα τα λάθος μέσα. Θα κλαις, θα σε βασανίζει ένα μόνιμο «γιατί» δε θα σε αφήνει να χαρείς όσο θα ήθελες επειδή η απουσία καμιά φορά φωνάζει περισσότερο απ’ την παρουσία.

Ο αμοιβαίος έρωτας όμως δεν είναι έτσι. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος σε αυτόν. Δε θα είναι ποτέ του τέλειος κι αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει τόσο ξεχωριστό. Με αυτόν τον έρωτα, καταλαβαίνεις και πόσο όμορφο είναι να δίνεις απλόχερα, αλλά και πόσο όμορφο είναι να σου δίνουν αυτό που αξίζεις κι όχι ψίχουλα. Ή μάλλον τίποτα.

Για όλους αυτούς κι άλλους τόσους λόγους, όταν έρθει ο αμοιβαίος έρωτας, το απωθημένο τού παραδίδει τα σκήπτρα του κι εκθρονίζεται αμέσως. Γιατί το απωθημένο χάνει κάθε του αξία αφού απομυθοποιηθεί ενώ στον αμοιβαίο κι αληθινό έρωτα, δεν υπάρχει καμία θεοποίηση παρά η πραγματικότητα δύο ανθρώπων.

Μπροστά στην αλήθεια, λοιπόν, όλα φαίνονται ακριβώς όπως είναι. Γι’ αυτό κι ένας αμοιβαίος έρωτας θα είναι πάντα μεγαλύτερος από κάθε ανεκπλήρωτο.