«Για να επιτύχουμε, πρέπει πρώτα να πιστέψουμε ότι μπορούμε», είπε κάποτε ο αείμνηστος Νίκος Καζαντζάκης.
Όλοι μας έχουμε όνειρα. Θέτουμε πολλούς μικρούς στόχους, έτσι ώστε κάθε φορά που θα εκπληρώνουμε κι έναν, να ερχόμαστε πιο κοντά στο μεγάλο μας όνειρο, όποιο κι αν είναι αυτό. Ένας απ’ τους σημαντικότερους παράγοντες εδώ είναι αδιαμφισβήτητα οι άνθρωποι που θα πιστέψουν σε σένα απ’ την πρώτη στιγμή.
Γιατί, ναι μεν, πρέπει πρώτα εσύ ο ίδιος να πιστέψεις στον εαυτό σου, αλλά τα άτομα που θα έχεις γύρω σου να σε στηρίζουν και να πιστεύουν σε σένα, δεν τα ξεχνάς ποτέ κι η αξία τους θα παραμένει για πάντα ανεξίτηλη κι ανεκτίμητη.
Πες λοιπόν ότι έπειτα από σκληρή προσπάθεια, άπλετο χρόνο και πολλές θυσίες, κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα. Αναλαμβάνεις τη θέση στην εταιρεία που τόσο καιρό επεδίωκες, αναγνωρίζεσαι στον καλλιτεχνικό χώρο, βγάζεις το πρώτο σου τραγούδι, βιβλίο, οτιδήποτε. Και ξεκινάει η αναγνωρισιμότητα κι η επιτυχία.
Καταρχάς, το να ζεις κάνοντας αυτό που αγαπάς είναι ίσως κι η μεγαλύτερη επιτυχία στην όλη κατάσταση, που δε συγκρίνεται με κανένα απ’ τα προνόμια που θα έχεις, όσο περνάει ο καιρός. Κάνεις κάτι που σε γεμίζει κι η αλληλεπίδραση που θα έχεις με τον κόσμο σε κάνει να θες να συνεχίσεις ακόμη πιο πολύ.
Τα καλά λόγια του αφεντικού σου ή το ότι κάποιος άγνωστος θα γυρίσει και θα σου πει ότι ταυτίστηκε με αυτό που είπες, τραγούδησες, έγραψες τις προάλλες είναι απ’ τις στιγμές που νιώθεις ένα αίσθημα δικαίωσης μέσα σου. Και για σένα τον ίδιο, αλλά πόσο μάλιστα γι’ αυτούς που κάποτε δεν πίστεψαν σε σένα και σου γύρισαν την πλάτη.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν, ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά. Υπάρχουν άνθρωποι που δε θα θαυμάσουν το έργο σου, όσο κι αν τους αρέσει, αλλά θα το ζηλέψουν. Το πιο πιθανό είναι ότι όχι μόνο δε θα σου πουν ούτε ένα μπράβο, αλλά κι ότι δε θα παραδεχτούν ποτέ, ότι τους αρέσει η δουλειά σου.
Άλλοι θα έχουν τα κότσια να σου πουν ότι τότε δε σε εκτίμησαν όσο θα έπρεπε κι αυτούς αξίζει να τους σέβεσαι λίγο περισσότερο απ’ το κανονικό. Γιατί θέλει θάρρος να πας και να πεις σε κάποιον ότι κάποτε έκανες λάθος και δεν υπολόγισες σωστά. Στο κάτω-κάτω, άνθρωποι είμαστε και τα λάθη για εμάς είναι. Όταν τα παραδεχόμαστε κιόλας, εκεί είναι που εμπνέουμε έναν απεριόριστο σεβασμό απέναντι σε κάποιον που κάποτε αδικήσαμε.
Το πιο ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι η επιστροφή παλιών φίλων, μόλις δουν την επιτυχία σου. Ανθρώπων που μέχρι χθες σε έβλεπαν στο δρόμο και γύριζαν το κεφάλι κατευθείαν απ’ την άλλη, ενώ εσύ πήγαινες να τους χαιρετήσεις. Ξαφνικά, θα επικοινωνήσουν μαζί σου και θα σου μιλήσουν, λες και δεν έχει συμβεί τίποτα. Λες και δε σταματήσατε να μιλάτε, εδώ και χρόνια, λες και τους νοιάζει πραγματικά τι κάνεις και πώς είσαι, λες και ξέχασαν ότι κάποτε σου την έφεραν πισώπλατα.
Και πρόσεξε, δεν αναφέρομαι σ’ αυτούς που θα σου μιλήσουν για να σου πουν μία καλή κουβέντα. Γιατί μπορεί να έχετε ένα παρελθόν, μπορεί να μη μιλάτε εδώ και καιρό, αλλά βλέποντάς σε να κάνεις επιτυχία να θυμηθούν ότι κάποτε σε ήξεραν και ζήσατε τόσα πράγματα μαζί και να στείλουν ένα μήνυμα για να σου πουν «μπράβο, μ’ αρέσει αυτό που κάνεις, συνέχισε έτσι».
Είναι ό,τι πιο ανθρώπινο και ξηγημένο μπορεί να κάνει κάποιος. Δεν έχουν να κερδίσουν κάτι, δεν έχουν απώτερους σκοπούς, δε θέλουν να σε εκμεταλλευτούν. Θέλουν απλώς να ξέρεις ότι, αυτό που κάνεις, αρέσει. Τους αρέσει.
Άλλωστε μην αποκλείεις το εξής: μπορεί αυτή σου η επιτυχία να τους έκανε να δουν πράγματα, που τότε δεν είδαν. Είτε επειδή ούτε εσύ ήξερες τότε ότι τα διαθέτεις, είτε επειδή δε σε άφησαν να τους δείξεις τι αξίζεις. Για τον οποιοδήποτε λόγο.
Δεν αναφέρομαι λοιπόν σε τέτοιου είδους φίλους, στο καλό δηλαδή. Αναφέρομαι σ’ αυτούς, που όποια καλή κουβέντα κι αν σου πουν, θα έχουν κάτι άλλο στο πίσω μέρος του μυαλού τους, που δε θα είναι απαραίτητα για καλό δικό σου, αλλά μάλλον για καλό δικό τους.
Θα είναι άτομα που θ’ αρχίσουν να διατυμπανίζουν δεξιά κι αριστερά ότι «α, τον ξέρω εγώ αυτόν» ή «την ξέρω αυτήν», «είμαστε φίλοι εδώ και χρόνια, είναι το καλύτερο παιδί και ποτέ δεν έβλαψε κανέναν». Σωστά όλα, εκτός από ένα. Παραποιούν μία σημαντικότατη λεπτομέρεια εσκεμμένα: ήσασταν φίλοι, δεν είστε πια. Και ήταν μία επιλογή και των δυο σας.
Σε όλο αυτό το διάστημα, σου συνέβησαν τόσα πράγματα, ήρθαν τα πάνω-κάτω στη ζωή σου κι αυτοί δεν τα ξέρουν, γιατί δεν ήταν εκεί για σένα. Όσες φορές κι αν τους έψαξες κι αν κάποτε έτρεξες, όταν τους χρειάστηκες, έγιναν καπνός.
Γιατί λοιπόν κάνουν comeback στη ζωή σου; Και κυρίως, γιατί τώρα; Εντελώς τυχαία σε είδαν να είσαι πιο πάνω απ’ αυτούς και τώρα σε θυμήθηκαν; Ή πιστεύουν ότι μ’ αυτά τα μελό κομπλιμέντα και τα ωραιοποιημένα λόγια θα σου φουσκώσουν τα μυαλά, ώστε να τους εμπιστευτείς πάλι, έτσι απλά; Δύο σενάρια παίζουν εδώ. Ή σε περνάνε για πολύ μαλάκα, ή το πρώτο.
Καλό είναι να τους κόψεις τον αέρα απ’ την αρχή και να μη σε νοιάζει, αν θα είσαι σκληρός μαζί τους. Γιατί όσο κι αν σας ένωναν κάποτε κάποιες καταστάσεις, δεν μπορείς να ξεχάσεις εύκολα ότι, όταν τους χρειάστηκες, σου γύρισαν την πλάτη.
Κι αν γυρίσουν και πουν ότι πήραν τα μυαλά σου αέρα και ξεχνάς ποιος ήσουν και τα συναφή, μη σε νοιάζει. Τα δικά τους μυαλά είναι που πήραν αέρα, επειδή πίστεψαν, έστω και για μια στιγμή, ότι θα ξεχάσεις ό,τι σου έκαναν.
Στην τελική, αν όντως μετάνιωσαν και θέλουν να είναι μέρος της ζωής σου, ας προσπαθήσουν σκληρά. Κι ίσως μια μέρα, να τους πιστέψεις.
Επιμέλεια κειμένου Ειρήνης Μανουσαρίδου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
