Οι όμορφες στιγμές σε κρατάνε ακόμα κι αν έχουν περάσει ανεπιστρεπτί

Σε μία σχέση θα υπάρξουν όμορφες κι άσχημες στιγμές. Οι όμορφες στιγμές είναι για να τις ζεις, να τις απολαμβάνεις, να αναρωτιέσαι επανειλημμένα αν είναι δυνατόν να είσαι τόσο τυχερός. Οι άσχημες πάλι έρχονται για να σε κάνουν να εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο τις όμορφες. Να σου υπενθυμίσουν ότι παρ’ όλη την τωρινή δυσκολία, κάποτε υπήρξατε τόσο ευτυχισμένοι.

Όμως οι άσχημες στιγμές σημαίνουν πολλά περισσότερα και σπάνια το καταλαβαίνουμε αυτό. Συνήθως τις χρησιμοποιούμε για να δημιουργήσουν ελπίδες μέσα μας, ότι «κοίτα, εφόσον κάποτε υπήρξαμε καλά, θα υπάρξουμε και πάλι». Έλα όμως που καμιά φορά αυτές οι ελπίδες είναι φρούδες.

Η σχέση δοκιμάζεται στα δύσκολα κι ο κάθε άνθρωπος δείχνει ποιος είναι πραγματικά στις άσχημες στιγμές του. Στα εύκολα και στα ωραία αν το καλοσκεφτείς, άλλωστε, όλοι καλοί είμαστε.

Δε σου λέω ότι η άφιξη άσχημων στιγμών ή συγκρούσεων εμποδίζουν μια για πάντα την άφιξη των στιγμών ευτυχίας. Απλώς πολλές φορές θα έχει τύχει να μην αναλύεις όσο πρέπει μια άσχημη κατάσταση με το ταίρι σου. Αντί δηλαδή να τα βάλετε κάτω και να βρείτε την πηγή του κακού, μένεις να αναπολείς παλιές καλές αναμνήσεις και κοιτάς όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να επιστρέψετε σε αυτές.

Δεν πάει ο άνθρωπος με τον οποίο είστε μαζί το τελευταίο διάστημα να σε απογοητεύει, να σε πληγώνει, να μην είναι αυτός που γνώρισες; Μένεις, γιατί δικαιολογείς. Δικαιολογείς, γιατί δε θες να πιστέψεις ότι όντως ο άνθρωπός σου έχει αλλάξει. Δε γίνεται.

Δεν έχει γιατί, απλά δε γίνεται. Τον έχεις μάθει πια, έχει κάποια ελαττώματα –ποιος δεν έχει άλλωστε–, και τον αγαπάς ακόμη και με αυτά, ακόμη και για αυτά. Θα περνάει φάση, κάτι θα είπες και αρπάχτηκε, κάποιος τον στεναχώρησε. Μα καλά, δεν μπορείς κι εσύ μια φορά να το κρατήσεις κλειστό; Να τον αφήσεις να ηρεμήσει, να μην τον πιέζεις; Ήταν ανάγκη τότε να κάνεις τα παράπονά σου;

Αυτές είναι μερικές από τις σκέψεις σου, ή μάλλον τις δικαιολογίες που φτιάχνεις στο κεφάλι σου ώστε να δώσεις μια λογική στην κατάστασή σας. Κάτι όμως δε σου κολλάει, έτσι δεν είναι;

Δε σου κολλάει το ότι σε όλες σου τις αιτιολογήσεις, φταις πάντα και μόνο εσύ, κάτι που σαφώς και δεν είναι φυσιολογικό. Το «σε μια σχέση δε φταίει μόνο ο ένας» δεν είναι ένα απλό απόφθεγμα, είναι μία αλήθεια. Γιατί εσείς να είστε η εξαίρεση;

Μη σε ξεγελάει η όμορφη αρχή σας, γιατί όλα στην αρχή είναι ωραία. Κανένας μας δεν τσαλακώνεται, κι αν τσαλακώνεται το κάνει μέχρι εκεί που τον παίρνει. Δε δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό, γιατί όλοι έχουμε πληγές, ουλές. Στίγματα που άφησε ο κάθε άνθρωπος που πέρασε απ’ τη ζωή μας και που δε θέλουμε να τα δείξουμε στον άλλον απ’ την αρχή, μην τρομάξει και φύγει.

Έτσι, με τον καιρό γνωρίζεσαι καλύτερα με τον άνθρωπό σου και μέρα με τη μέρα τον απομυθοποιείς. Αυτό όσο καλό μπορεί να είσαι, άλλο τόσο κακό μπορεί να είναι επίσης. Καλό γιατί καταλαβαίνεις επιτέλους ότι είναι ένας κοινός θνητός σαν εσένα και πια μπορείς να φας μαζί του πιτόγυρο με τζατζίκι και κρεμμύδι χωρίς να σε νοιάζει. Κακό, γιατί μπορεί το πρόσωπο που σου έδειξε στην αρχή να απέχει πολύ απ’ το αληθινό του.

Και κάπως έτσι ανατρέχεις στο παρελθόν, στις ιδανικά όμορφες στιγμές της αρχής σας. Στιγμές σχεδόν ουτοπικές, που ένιωθες ότι τίποτα και κανένας δε θα μπορούσε να μπει ανάμεσά σας. Λοιπόν, πάντα ένα πράγμα θα μπαίνει ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους, όσο σκληρά κι αν προσπαθούν για το αντίθετο, κι αυτό είναι η αλήθεια.

Τα ζόρια τα μεγάλα είναι στο χωρισμό, γιατί εκεί κι αν ξυπνάνε οι ωραίες αναμνήσεις σας στο μυαλό σου. Είναι ευρέως διαδεδομένο άλλωστε ότι τη στιγμή που χάσουμε έναν άνθρωπο απ’ τη ζωή μας, αυτομάτως τον θεοποιούμε. Είναι λες και δε ζήσαμε ούτε μια κακή στιγμή μαζί του, λες και δε μας έκανε ποτέ να κλάψουμε, να νευριάσουμε, να θυμώσουμε, να μισήσουμε. Αντιθέτως. Πάντα μας έκανε να γελάμε, να αγαπάμε και να νιώθουμε ότι αγαπιόμαστε. Πάντα ήταν εκεί για εμάς και δεν έχουμε κανένα παράπονο απέναντί του, κανένα ράμμα για τη γούνα του.

Κάπου μέσα σου όμως, βαθιά, ξέρεις ότι όλα αυτά είναι μαλακίες. Φυσικά και σε έκανε να κλάψεις, να θυμώσεις, να αναθεματίσεις την ώρα και τη στιγμή που τον γνώρισες. Δε λέμε ότι ήταν μόνο αυτά, αλλά ήταν και αυτά.

Κυρίως όμως, αυτός ο άνθρωπος σε πρόδωσε. Πρόδωσε την εμπιστοσύνη σου, τα αισθήματά σου, την αγάπη σου. Ίσως και να μην είναι τόσο σκατάνθρωπος, ίσως να υπάρχουν αρκετοί χειρότεροί του εκεί έξω κι ακόμη πιο πιθανόν, αν όχι δεδομένο: ίσως και να σε αγάπησε. Σημασία έχει όμως το αποτέλεσμα κι εσύ δεν έχεις καμιά δουλειά με έναν άνθρωπο που πια δε σε πληροί και που συνεχώς σε απογοητεύει.

Δε φτάνει μόνο η ανάμνηση του παλιού καλού καιρού σας για να μείνεις. Θες καινούριες στιγμές, ακόμη πιο όμορφες κι ακόμη πιο ευτυχισμένες. Στιγμές που επάξια θα ανταγωνίζονται τις παλιές. Αν δεν μπορεί να στις προσφέρει πια ο ίδιος άνθρωπος, ώρα να πηγαίνεις.