Οι σχεδόν σχέσεις πονάνε γιατί τελειώνουν μ' ένα παράπονο

Αναμφισβήτητα, κάθε τέλος πονάει. Απ’ τη στιγμή που δύο άνθρωποι έχουν μοιραστεί κάποιες στιγμές μαζί, έχουν γελάσει, έχουν κλάψει, έχουν γίνει ένα, σαν έρθει η μέρα που όλα αυτά ξέρουν ότι δεν πρόκειται να ξαναγίνουν ποτέ, πονάνε. Πονάνε και μάλιστα πολύ.

Κι αν κάποιοι φαίνεται να το αντιμετωπίζουν πιο ψύχραιμα, ίσως είναι επειδή η απόφαση ήταν κοινή, ίσως ο χωρισμός ήταν κάτι που το σκεφτόντουσαν εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα και δεν τους ήρθε ουρανοκατέβατο, δεν αποφάσισε άλλος για αυτούς. Πονάνε, λοιπόν, αλλά το «τέλος» το συνειδητοποιούν αμέσως και ξέρουν πως με τον καιρό όλα θα στρώσουν.

Δεν είναι, όμως, όλοι οι χωρισμοί έτσι∙ πολιτισμένοι, δηλαδή. Υπάρχει κι η κατηγορία όπου κάθε εβδομάδα περνάς κι ένα άλλο στάδιο. Τη μια μέρα πιστεύεις ειλικρινά ότι είσαι καλά, την επόμενη νιώθεις σε απελπισία. Τη μια νιώθεις πως είσαι πολύ τυχερός που τελείωσε κάτι τόσο τοξικό για σένα στην αρχή και δεν πέρασε πολύς καιρός ώστε να δεθείς περισσότερο και να ‘ναι ακόμα πιο δύσκολο για σένα, την άλλη θες να πας σπίτι του να βαράς κουδούνια και να ρωτήσεις όλα αυτά τα «γιατί» που σου άφησε αναπάντητα. Σε αυτήν την κατηγορία συνήθως, λοιπόν, ανήκουν οι λεγόμενες «σχεδόν σχέσεις».

Είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους θα προσθέσεις μπροστά τη λέξη «σχεδόν» για να χαρακτηρίσεις μια σχέση. Μπορεί να είναι επειδή δεν ήταν μεγάλη σε διάρκεια, επειδή δεν κάνατε ταξίδια, δεν περνούσατε πολύ χρόνο μαζί και γενικότερα δεν κάνατε πολλά σαν ζευγάρι. Ο βασικός λόγος, όμως, για να χαρακτηρίσεις μία σχεδόν σχέση, είναι όταν αυτή η σχέση δεν πρόλαβε να κάνει τον κύκλο της -συνήθως, επειδή ο ένας αποφάσισε να λήξει, για λόγους που δε θα σου πει ποτέ ή που, έστω, δε θα μάθεις την ώρα που θα απαιτήσεις να τους μάθεις.

Πονάς πολύ και κάθε φορά που πιάνεις τον εαυτό σου να ‘ναι χάλια και να θυμάται, δεν ξέρεις για ποιο λόγο να πρωτοστενοχωρηθείς. Για τις καλές σας στιγμές που έχουν πια περάσει ανεπιστρεπτί; Για τις κακές, στις οποίες πάντα εσύ έδειχνες κατανόηση και πάντα εσύ έκανες το πρώτο βήμα, καθώς είχες πια γίνει δεδομένο του άλλου; Για τα πόσα πράγματα συνδέεις μέρα με τη μέρα, πράγματα που τότε σού φάνηκαν μικρά κι ασήμαντα και προσπέρασες, όμως, τώρα βλέπεις πού συνδέονται το ένα με το άλλο;

Πιο πολύ, όμως, πονάς γιατί δεν ξέρεις τον αληθινό λόγο που τελείωσε. Βρήκε κάτι καλύτερο; Σε βαρέθηκε; Έχει μπλέξει με τη μαφία και θέλει να σε προστατέψει; Όλα τα σενάρια πιθανά, όμως κάθε φορά που ρώτησες το γιατί, η απάντηση ήταν γενική κι αόριστη. «Δε σου αξίζω», «καλύτερα να μείνεις μακριά μου» και τα συναφή. Τέτοιες απαντήσεις σε φτάνουν σε σημείο να ‘χεις τύψεις και να λυπάσαι τον άλλον, σε φάση ότι κάτι πολύ σοβαρό πρέπει να του έχει συμβεί, τα κάνει όλα για το καλό σου και λοιπά και λοιπά.

Πίστεψε ό,τι θες, αλλά δε νομίζεις πως πρέπει πια να μην είσαι και τόσο αφελής; Τέτοιες αιτιολογίες-δικαιολογίες δείχνουν ξεκάθαρα άνθρωπο ευθυνόφοβο και δειλό, που δεν έχει τα κότσια να σου πει ούτε τις μαλακίες που σου έχει κάνει όλο αυτό το διάστημα ούτε να σου πει πως πια δεν αισθάνεται κάτι για εσένα κι είναι καιρός πια να προχωρήσεις κι εσύ στη ζωή σου. Σου τα λέει αυτά και για να αποφύγει το βρισίδι, την κλάψα, τον εξευτελισμό, αλλά και για να ανατρέψει τα δεδομένα, ώστε αντί να φύγει αυτός με το κεφάλι σκυφτό όπως του αξίζει, να φύγει με το κεφάλι ψηλά.

Κι ερχόμαστε πάλι σε σένα, να προσπαθείς μέρα με τη μέρα να μαζέψεις τα κομμάτια σου, να προσπαθείς να αποδεχτείς ότι όλο αυτό που έζησες για κάποιους μήνες όχι μόνο δεν ήταν τόσο τέλειο κι όμορφο όσο πίστευες, αλλά και πως έχει πια τελειώσει. Κι αν για σένα ακόμα δεν τελείωσε κι υπάρχει κάτι, για τον άλλον έχει τελειώσει σίγουρα.

Γι’ αυτό, λοιπόν, βγες από τη συνομιλία σας, διάγραψε τις σέλφι σας απ’ το κινητό σου και πάρε τηλέφωνο τα φιλαράκια σου γιατί πίστεψέ με, όσο κι αν τους είχες γραμμένους το τελευταίο διάστημα, σε τέτοιες καταστάσεις δεν πρόκειται ποτέ να σε αφήσουν να το περάσεις όλο αυτό μόνος σου. Θα βγείτε για καφέ, για ποτό, θα γελάσετε, θα καταλάβεις πόσο σου έλειψαν, κάποια στιγμή θα «πέσεις» επειδή θα σκέφτεσαι τα παλιά κι εκείνοι θα κάνουν τα πάντα για να σε σηκώσουν. Τόσο πολύ, που όσο χάλια και να νιώθεις, θα γελάσεις.  Θα γελάσεις από χαρά, ευτυχία κι από ανακούφιση, που έχεις τόσο καλούς φίλους δίπλα σου και που πάντα σε τέτοιες στιγμές το συνειδητοποιείς λίγο καλύτερα.

Κι όσον αφορά στην πρώην, σχεδόν σχέση σου, πίστεψέ με, σχεδόν την έχεις ήδη ξεπεράσει και δεν το ξέρεις ακόμα. Αρκεί να σκεφτείς τι αξίζεις, τι έπαιρνες απ’ τον άλλον όλο αυτό το διάστημα, πόση αγάπη έχεις ακόμα να δώσεις και πόσο πολύ πρέπει, πια, να ανεβάσεις τα standards σου για να μην ξαναπέσεις στα ίδια.