Φωτιά σ’ όλα εκείνα τα μηνύματα, που όσο ονειρευτήκαμε ότι παραλάβαμε, τόσο η πραγματικότητα μας υπενθύμιζε, μόλις ανοίγαμε τα μάτια μας, πως όλα ήταν ένα όνειρο. Πάλι.
Φωτιά σ’ εκείνα τα μηνύματα που μέχρι κι αυτήν τη στιγμή, παραμένουν αναπάντητα. Είτε ρωτήσαμε κάτι μέσα σ’ αυτά, είτε απλώς κάναμε μια κατάθεση ψυχής, τύπου «ελπίζω να είσαι καλά, άκουσα το τάδε τραγούδι και σε θυμήθηκα» ή αν αποφάσισες να είσαι πιο ειλικρινής «άντε και γαμήσου, μου λείπεις».
Απωθημένα. Όλοι μας είχαμε, έχουμε και θα έχουμε. Απωθημένο μπορεί να είναι κάποιος με τον οποίο μπορεί και να μην έχεις βρεθεί ποτέ, κάτι που τελείωσε πριν καν αρχίσει ή αυτό το λίγο κάποιου που γεύτηκες και δεν πρόλαβες να το χορτάσεις. Καμία απ’ τις δύο κατηγορίες δε σου προκαλεί λιγότερο πόνο αν την πατήσεις με τον άλλον, οπότε άσε τον κάθε κομπλεξικό wannabe γκουρού του έρωτα να σου λέει «έλα ρε, δεν είχατε και σχέση χρόνων». Τον έρωτα και το απωθημένο το ορίζουμε εμείς οι ίδιοι που το ζούμε και το περνάμε. Κανένας άλλος.
Απ’ τη στιγμή λοιπόν που βαφτίζεις κάποιον απωθημένο, ετοιμάσου για την απόλυτη αλλαγή στην καθημερινότητά σου. Θα νιώθεις ότι όλα σου το θυμίζουν, πως το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου για να σου υπενθυμίζει την πικρή απουσία του άλλου.
Για να μην τρελαθείς, σκέψου κάτι απλό: Αν σ’ ό,τι δίνεις τώρα βάση και σου θυμίζει τον άλλον, έδινες και πριν τον γνωρίσεις. Τώρα, όσον αφορά τους λόγους που ο άλλος σου έμεινε απωθημένο, αυτοί ποικίλλουν σε μορφή, σε ποσότητα, σ’ όλα. Καμιά φορά, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, φταίνε κι οι συνθήκες, οι καταστάσεις που είναι πραγματικά πάνω από εμάς.
Όσο κι αν το προσπαθήσαμε, όσα κι αν χάσαμε χωρίς να μας νοιάζει καν, κάπως, κάπου, δεν αντέξαμε. Κι η αδυναμία δε φαίνεται στο αποτέλεσμα, αλλά στην προσπάθεια και σ’ όλη τη διαδρομή. Από την άλλη, υπάρχει κι η περίπτωση ο άλλος να μην ήθελε τόσο, όσο εσύ, ή να μην ήθελε καθόλου και να εθελοτυφλούσες. Πλατωνικός έρωτας μεν, καταστροφικός δε.
Περνάνε λοιπόν οι μέρες, οι μήνες και μαθαίνεις να ζεις με το βάρος του απωθημένου. Προσπαθείς ν’ αγνοήσεις ό,τι σου το θυμίζει, το διαγράφεις από παντού και κυρίως απ’ το μυαλό σου και προχωράς παρακάτω στη ζωή σου.
Μέχρι να ‘ρθει η στιγμή που θα μάθεις ότι έκανε μια νέα σχέση. Αυτή είναι μία από τις ελάχιστες σκηνές που οι περισσότερες ταινίες αναπαριστούν με μεγάλο ρεαλισμό. Είναι λες και νιώθεις έναν κυριολεκτικό πόνο στην καρδιά, σαν μαχαιριά. Οι σκέψεις σου οι ίδιες σε πνίγουν, εσύ πνίγεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Καταρρέεις, και δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο πέραν αυτού. Ούτε σχολή, ούτε δουλειά, ούτε φίλους, ούτε οικογένεια.
Μια ερώτηση σε βασανίζει το βράδυ και δε σ’ αφήνει να κοιμηθείς: «Γιατί όχι εγώ;». Και γύρω απ’ αυτήν τοποθετείς κι άλλα παρακλάδια. Γιατί να μην επιλέξει εμένα, τι μου έλειπε, τι βρήκε αλλού και τον κέρδισε, να του το δώσω εγώ δέκα φορές για να γυρίσει.
Εδώ δε μιλάμε για εγωισμό, αλλά για συναισθήματα. Συναισθήματα που προσπαθούσες να σκοτώσεις κάθε μέρα ολοένα και πιο πολύ και που με μια ξαφνική είδηση, ξεπετάγονται παρά τη θέλησή σου, για να σου υπενθυμίσουν πόσο ηλίθιος ήσουν που πίστεψες ότι μπορείς να τα σκοτώσεις.
Το τι έπεται μετά είναι το πιο δύσκολο. Θα προσπαθείς να το αποδεχτείς, αλλά θα ‘χεις και τις στιγμές αδυναμίας σου. Θα κλάψεις, θα τσιρίξεις, θα χτυπηθείς. Θα βγαίνεις ραντεβού, αλλά το ένας θα σου ξινίζει και το άλλο θα σου βρομάει. Ξέρεις γιατί; Γιατί κανένας δε θα είναι σαν το απωθημένο σου. Είτε θες να το παραδεχτείς είτε όχι, τα αισθήματα που έχεις ακόμη για το απωθημένο σου και δε φεύγουν από τη μία μέρα στην άλλη, σ’ επηρεάζουν στην προσωπική σου ζωή, ειδικά όσο το πιέζεις κι ειδικά στην αρχή.
Μέσα σ’ όλα, θα σε πιάσουν κι οι τύψεις. Κατά βάθος, θες να χωρίσει για να γυρίσει σε σένα και ό,τι ζει αυτήν τη στιγμή με τον άλλον άνθρωπο να το ζήσει μαζί σου. Όμως, αυτός ο τρόπος σκέψης δεν είναι ο δικός σου, ποτέ δεν ήταν. Από πότε θες εσύ να στερήσεις την ευτυχία κάποιου; Από πότε κυνηγάς τη χαρά σου εις βάρος του άλλου; Γιατί όσο κι αν θέλεις κάποιον πίσω, η σχέση του δε σου φταίει σε τίποτα. Όσο κι αν πονάει, οφείλεις να τη σεβαστείς.
Ειλικρινά, μην μπεις καν στη διαδικασία να σκεφτείς τι άλλαξε μέσα του κι ό,τι δεν τόλμησε με σένα το τολμάει αλλού. Κι αν επιθυμείς τόσο να μάθεις την απάντηση, θα σου πω ότι απλά είμαστε άνθρωποι. Είμαστε παρορμητικοί, τα πάντα μπορούν ν’ αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη, από μια γνωριμία και δυστυχώς δε μας έρχονται όλα πάντα όπως τα θέλουμε.
Δε θα σου πω αν αξίζει να το περνάς όλο αυτό ή όχι. Αν όμως εσύ το πάλεψες, το ξεφτίλισες κι ο άλλος δε σου δίνει ούτε ένα σημάδι για να συνεχίσεις να προσπαθείς, ότι δηλαδή υπάρχει κάτι ακόμα, το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να φύγεις.
Όταν δίνουμε, πάντα υπάρχει η τεράστια πιθανότητα να χάσουμε, ειδικά αν βιαστούμε. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτείς αυτό μέσα σου, τόσο αυτό θα περάσει. Γιατί πίστεψέ με, θα περάσει. Όλα περνούν. Δεν ήρθαν όλοι για να μείνουν.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Μανουσαρίδου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
