Στα ζόρια να μιλάς στους ανθρώπους σου

Όταν περνάμε ζόρια, πολλές φορές τείνουμε να θέλουμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Ή τουλάχιστον, έτσι δείχνουμε. Φταίνε οι ταινίες που βλέπαμε όταν ήμασταν παιδιά, όπου ο πρωταγωνιστής τραβούσε τα χίλια δεινά μόνος του και στο τέλος τα κατάφερνε με την ουρανοκατέβατη βοήθεια των δικών του ανθρώπων; Μπορεί. Γιατί πάντα, όσο χάλια κι αν είμαστε κι όσο εγωιστές, όσο δυνατοί, πάντα θα θέλουμε αυτήν την ουρανοκατέβατη βοήθεια. Τον άνθρωπο που θα μας σώσει από αυτό που περνάμε, χωρίς να χρειαστεί καν να του το ζητήσουμε.

Εδώ όμως δεν είναι κανένα σενάριο Χολιγουντιανής ταινίας, παρά η ίδια η ζωή. Και στην πραγματική ζωή αν το καλοσκεφτείς, είναι λίγο έως πολύ παράλογο να περιμένουμε να μυρίσει ο άλλος τα νύχια του, να καταλάβει ότι κάτι έχουμε, και συνεπώς να μας βοηθήσει. Σκέψου ότι την ίδια ακριβώς στιγμή, μπορείς κάλλιστα να ανοίξεις το στοματάκι σου και να πεις αυτές τις δύο απλές λέξεις: «σε χρειάζομαι».

Φυσικά, δεν πρέπει να πας και στο άλλο άκρο. Στο να ζητάς δηλαδή βοήθεια απ’ τον οποιοδήποτε. Όταν είσαι σε μια δύσκολη φάση της ζωής σου και χρειάζεσαι στήριξη, είτε αυτή είναι ψυχολογική είτε οτιδήποτε άλλο, πρέπει να σκεφτείς πολύ καλά σε ποιον θα απευθυνθείς.

Σίγουρα, θα είναι ένα πολύ κοντινό σου άτομο, και κατά πάσα πιθανότητα, ένα άτομο με το οποίο γνωρίζεστε εδώ και πολύ καιρό. Ένα άτομο που σε καταλαβαίνει, που σε νοιάζεται, που ξέρεις ότι δεν πρόκειται ούτε να σε κρίνει ούτε να στο παίξει διάνοια, παρά να σε βοηθήσει πραγματικά με το δικό του μοναδικό τρόπο.

Γιατί κακά τα ψέματα, το τελευταίο πράγμα που έχεις ανάγκη όταν δεν είσαι καλά, είναι να έχεις έναν άνθρωπο πάνω απ’ το κεφάλι σου να σε κρίνει, να σου λέει «στα ‘λεγα εγώ», κι εν ολίγοις με τη στάση του όχι μόνο να μη σε βοηθάει, αλλά να σου προσθέτει κι άλλα προβλήματα στο κεφάλι σου.

Πάμε όμως πάλι στη σπουδαιότητα του να μην περνάς μόνος σου ένα πρόβλημα που έχεις. Αρχικά, και μόνο η αίσθηση του ότι δεν είσαι μόνος κι ότι έχεις κάποιον στο πλευρό σου να σε στηρίζει, να φυλάει τα νώτα σου και να σε πιάσει αν πας να πέσεις, σου δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσεις. Αυτομάτως, αντιμετωπίζεις με μεγαλύτερη αισιοδοξία την όλη κατάσταση, από ό,τι θα την αντιμετώπιζες αν ήσουν μόνος σου σε όλο αυτό.

Έπειτα, πάντα το «τρίτο μάτι» είναι μεγάλη βοήθεια. Κάποιος δηλαδή που είναι έξω απ’ την όλη κατάσταση μπορεί να είναι πιο αντικειμενικός και σύμφωνα με τη δική του οπτική να δει τα πράγματα με τρόπο που εσύ μέχρι τώρα δε σκέφτηκες ποτέ να τα δεις. Και πίστεψέ με, καμιά φορά αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε για να ξεπεράσουμε κάτι είναι αυτή η αντικειμενική σκοπιά ενός άλλου, που θα μας ταρακουνήσει και θα μας κάνει να συνέλθουμε. Να αποτάξουμε από πάνω μας το μονόπλευρο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζαμε το συγκεκριμένο θέμα και να δώσουμε λύση στο πρόβλημά μας.

Μπορεί λοιπόν να λένε πως «αν θες να γίνει μια δουλειά σωστά να την κάνεις μόνος σου», εδώ όμως δεν εφαρμόζεται το συγκεκριμένο ρητό. Εδώ χρειάζεσαι ανθρώπους κοντά σου περισσότερο από όσο πιστεύεις. Είναι ένας χωρισμός; Μια επαγγελματική αποτυχία; Μια οικογενειακή δυσκολία; Ας είναι ό,τι θέλει. Τότε είναι που έχεις ανάγκη από δικά σου άτομα, και κυρίως, από καλά άτομα.

Δε χρειάζεται να είσαι πάντα δυνατός, ακλόνητος κι ακέραιος, πόσο μάλλον να δείχνεις ότι είσαι όλα αυτά ενώ μέσα σου υποφέρεις. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Κανένα βραβείο ανεξαρτησίας και δυναμισμού δε θα λάβεις. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να βάλεις τον εαυτό σου σε μια δοκιμασία άγχους κι απελπισίας. Δοκιμασία που θα μπορούσες να αποφύγεις, απλά και μόνο με μία συζήτηση, μια κουβέντα, μια συμβουλή, οτιδήποτε. Αρκεί να μην είσαι μόνος.

Γιατί αν δεν έχεις τους δικούς σου ανθρώπους δίπλα σου στα ζόρια, πότε θα τους έχεις; Κι όχι, μη φοβάσαι, δεν τους πρήζεις. Ένας πραγματικός φίλος δε θα σε κάνει ποτέ να νιώσεις ότι τον πρήζεις, ότι γίνεσαι βάρος. Ακόμη κι αν κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού του βαρέθηκε να ακούει τα ίδια και τα ίδια, θα προτιμούσε να τα ακούσει άλλες τόσες φορές, παρά να σε κάνει να νιώσεις άσχημα. Αν σε κάνει να νιώσεις έτσι, τότε μάλλον μέτρα ξανά τους φίλους σου, κι αυτή τη φορά αφαίρεσε έναν.

Για αυτό μίλα, κι άσε το προφίλ του ήρωα για άλλη φορά. Άσε που μπορεί με την πρώτη ματιά ο ήρωας να τα καταφέρνει μόνος του, αν όμως παρατηρήσεις λίγο καλύτερα, θα δεις πως όλο αυτό το διάστημα είχε ανθρώπους πίσω του να τον ελέγχουν, ώστε αν τους χρειαστεί να είναι εκεί. Μπορείς να τους πεις κι «αφανείς ήρωες», μπορείς να τους πεις και «φίλους». Είναι το ίδιο και το αυτό.

Μην ξεχνάς ότι καμιά φορά, το να μοιραστείς το πρόβλημά σου με κάποιον, μπορεί να είναι ταυτόχρονα κι η λύση του.