«Να, δες, το διάβασε, πέρασαν δέκα λεπτά και δεν απάντησε! Μα γιατί δεν απάντησε; Εντάξει, μπορεί να μη ρώτησα κάτι στο τελευταίο μου μήνυμα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να απαντήσει!»
Και ναι, η παραπάνω κατάσταση έχει συμβεί λίγο-πολύ σε όλους μας. Να θέλεις να μιλήσεις με το υποψήφιο γκομενάκι μέχρι που από τη νύστα σου να μη βλέπεις πού είναι το «σ» και το «κ», κι αυτό να μη σε αφήνει.
Και κάπου εδώ είναι που αρχίζει τα παραλήρημα, κι αρχίζεις να σκέφτεσαι: Μα γιατί δεν απάντησε; Δε με θέλει; Ξενέρωσε; Μήπως τον έπρηξα τον άνθρωπο; Μήπως θέλει άλλη, άλλον; Μήπως παίζει μαζί μου; Ή απλώς αποκοιμήθηκε; Ή είναι με φίλους και δεν μπορεί να μιλήσει;
Αυτές λοιπόν οι αθώες ερωτησούλες που βασανίζουν το μυαλό σου, ξεπετάγονται η μία πάνω στην άλλη, κι έτσι καταλήγεις και να έχεις ξοδέψει άπλετο χρόνο σε εικασίες –παραμελώντας έτσι καθημερινές σου υποχρεώσεις– και να μην έχεις βγάλει κάποιο συμπέρασμα.
Κατ’ αρχάς, δε θα σου πω «Αν άξιζε, δε θα σε έκανε να αμφιβάλλεις», γιατί είναι κάτι πολύ γενικό κι αόριστο και διαφέρει ανά περίπτωση. Αλλιώς είναι όταν δεν έχεις ακόμα κάτι με κάποιον, αλλιώς όταν έχεις κι είστε στην αρχή, κι αλλιώς μετά από μήνες, ή και χρόνια. Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που όσο αργά και σταθερά χτίζεται μέρα με τη μέρα, όσο άπλετο χρόνο απαιτεί για να ριζωθεί καλά ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, άλλο τόσο εύκολα και γρήγορα μέσα σε μια στιγμή μπορεί να γκρεμιστεί. Κι αν γκρεμιστεί, δε συμμαζεύεται μετά.
Έπειτα, καταλαβαίνω ότι αυτός ο άνθρωπος σε ενδιαφέρει, μπορεί να σου έχει πάρει τα μυαλά, να έχεις καψουρευτεί, δεκτό. Αλλά το να κάθεσαι και να αναλύεις και την τελεία που θα σου στείλει και το κόμμα, δε σε οδηγεί σε τίποτα άλλο πέραν από αδιέξοδο. Και το βασικότερο, μη δίνεις βάση σε αυτά τα απρόσωπα μηνύματα στο Facebook ή στο κινητό! Χρησιμοποίησε τις παρατηρητικές σου δεξιότητες όταν θα τον δεις από κοντά, γιατί σαν την άμεση επαφή δεν υπάρχει. Εκεί είναι που μπορείς να «διαβάσεις» τον άλλον, ακόμα κι αν δε βγάλει λέξη.
Μην ξεχνάς πως πρέπει να διαχωρίσεις και τις προτεραιότητές σου, κι αν εσύ για τον άλλον δεν είσαι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί μόλις ξυπνήσει, ή δε σου δείχνει με τη συμπεριφορά του ότι κάνει θυσίες για ‘σένα, πρέπει κι εσύ αντιστοίχως να πράξεις ανάλογα. Για χάρη μίας καψούρας μπορείς να πας τόσο πίσω σε υποχρεώσεις, δουλειά, σχολή, φίλους, που όταν συνέλθεις δε θα ξέρεις από πού να το σώσεις.
Φυσικά όμως, η τάση μας να υπεραναλύουμε ανθρώπους και καταστάσεις, δε συμβαίνει μόνο στα προσωπικά μας. Μπορεί κάλλιστα να σου συμβεί και στη δουλειά σου. Να θέλεις για παράδειγμα πολύ μία θέση, και τελικά να μην επιλέξουν εσένα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, πάντα θα υπάρχει κάποιος που είναι καλύτερος από εμάς, και κάποιος που είναι χειρότερος. Τον ανταγωνισμό μην τον βάλεις ποτέ μέσα στην ιδιοσυγκρασία σου, γιατί τρέφει τον εγωισμό κι όλα τα αρνητικά αισθήματα, και για πότε θα φτάσει και στην καρδιά σου και θα ελέγχει όλο σου το σώμα, χαμπάρι δε θα πάρεις. Θα φτάσει μέρα που θα συμβεί κάτι καλό στο φίλο σου, κι ενώ θα δείχνεις ότι χάρηκες με τη χαρά του, από μέσα σου θα βράζεις και θα σκέφτεσαι πως σε ‘σένα δεν έτυχε κάτι ανάλογο, και γιατί να μην τύχει κάτι τόσο καλό –και– σε ‘σένα. «Εγώ δηλαδή δεν αξίζω;», θα είναι η ερώτηση που θα παίζει σε επανάληψη όλη μέρα στο μυαλό σου.
Για αυτό, το καλύτερο που έχεις να κάνεις, αρχικά, είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου, να κοιτάς συνεχώς να βελτιώνεσαι και να κοιτάς τη ζωή σου και μόνο, χωρίς να τη συγκρίνεις με κανενός άλλου. Άλλωστε μην ξεχνάς πως ζούμε στην εποχή της επιφάνειας και της επίδειξης, που όλα με ένα φίλτρο του instagram ξαφνικά γίνονται πιο «όμορφα».
Τέλος, μην αφήνεις τις καχυποψίες και τις δεύτερες σκέψεις να σου χαλάνε τη διάθεση και να σε επηρεάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό. Αν κάτσεις και σκεφτείς πόσο χρόνο σπαταλάς με το να αναλύεις πιθανολογίες στο μυαλό σου, θα είχες πάει να τα ρωτήσεις όλα αυτά στον άνθρωπο που τον αφορούν και θα είχες γυρίσει δέκα φορές.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Μανουσαρίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
