Στο χωρισμό καταλαβαίνεις πόσο χρειάζεσαι τους φίλους σου

Κακά τα ψέματα, έστω και μία φορά στη ζωή σου, όταν μπήκες σε σχέση, τους φίλους τους έκανες λίγο πέρα. Λίγο ο ενθουσιασμός, λίγο ο έρωτας και τα μυαλά μόνο στη θέση τους δε βρίσκονται.

Δε λέω ότι το έκανες επίτηδες, ίσα-ίσα, όταν το έκανες, το έκανες τόσο άθελά σου που δεν το καταλάβαινες καν. Το μόνο που σε ένοιαζε ήταν να περνάς όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με τον άνθρωπό σου. Ακόμη κι αν αυτό περιλάμβανε να ακυρώσεις ήδη κανονισμένη έξοδο με την παρέα σου, ή ακόμη να είσαι ήδη έξω και να σηκωθείς να φύγεις για να πας να βρεις τον έρωτά σου.

Τότε λοιπόν, ό,τι κι αν σου έλεγαν οι φίλοι, απ’ το ένα αυτί σου έμπαινε και στο άλλο έβγαινε. Θα σου έριχναν μεταξύ σοβαρού κι αστείου «χάθηκες ρε» –γιατί άλλωστε τα πιο σοβαρά στην πλάκα τα λέμε– κι εσύ αυτομάτως θα το προσπερνούσες, θα καθόσουν κάτω και θα τους ανέλυες τους λόγους που αυτήν την περίοδο το μωράκι σε προβληματίζει κι αυτοί σαν σωστοί φίλοι θα σε άκουγαν και θα σε συμβούλευαν αναλόγως.

Όσο λοιπόν είχες σχέση, όλα τα άλλα έρχονταν σε δεύτερη μοίρα. Σχολή, δουλειά, φίλοι. Και τι έγινε αν χθες τελικά δε βγήκες με τα παιδιά; Έτυχε. Και τι έγινε αν και σήμερα δε βγείτε; Συμβαίνουν αυτά. Φταίει ο έρωτας για ό,τι σου συμβαίνει.

Έλα όμως που όλες οι σχέσεις κάποια στιγμή κάνουν τον κύκλο τους κι έρχεται η μοιραία στιγμή του χωρισμού. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις; Παίρνεις τηλέφωνο τον κολλητό σου φίλο, τρέχεις σπίτι του ή έρχεται και σε μαζεύει από στάσεις λεωφορείων, λιμάνια, γειτονιές, πάτε σπίτι του κι όλο το βράδυ χτυπιέσαι, με τον φίλο σου φυσικά στο πλευρό σου, να είναι εκεί για σένα.

Κι εκεί είναι που εκτιμάμε πραγματικά το πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι στη ζωή μας και τότε είναι που τους το δείχνουμε όσο ποτέ. Ξαφνικά, μετά από πολύ καιρό, δεν περνάει μέρα χωρίς να βρεθείτε, χωρίς να τους υπολογίσεις σε έξοδο, χωρίς να μη νοιαστείς κι εσύ με τη σειρά σου για τα δικά τους προβλήματα.

Όσο περνάει ο καιρός, τρως φλασιές και συνειδητοποιείς πόσο είχες χαθεί με τα φιλαράκια σου. Πόσο τους έγραψες ενώ δεν το άξιζαν, πόσο χάθηκες όταν μπορεί να σε είχαν ανάγκη, πόσο δεδομένη θεωρούσες την παρουσία τους στη ζωή σου ενώ μόνο αυτό δεν είναι.

Γιατί κακά τα ψέματα, πολλοί φίλοι χάθηκαν έτσι και δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν απ’ τους δύο. Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά μπορούν να βάζουν σε πρόγραμμα σχέση και φίλους χωρίς να αδικήσουν κανέναν και το ίδιο περιμένουν κι από τους άλλους. Μία, δυο, τρεις φορές να είχαν ανάγκη το φίλο τους και να τους έγραψε για το γκομενάκι, σπάστηκαν, ξενέρωσαν κι απομακρύνθηκαν. Κι όχι αδίκως εδώ που τα λέμε.

Το να τύχει μία, άντε δυο φορές να χαθείς απ’ τους φίλους σου ενώ είσαι σε σχέση, είναι ανθρώπινο και μπορεί να συμβεί στον καθένα. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που αυτό το έχουν σύστημα και το κάνουν επανειλημμένα. Γιατί ναι, όλοι έχουμε αυτό το φίλο που κάθε φορά που θα χαθεί, θα ξέρουμε ότι έχει κάτι στη ζωή του, που μέχρι να τελειώσει, αυτός θα παραμείνει στα χαμένα.

Το τι θα ανεχτεί ο κάθε άνθρωπος και το πόσο δυνατή είναι μία φιλία είναι πράγματα υποκειμενικά και διαφέρουν ανά περίπτωση. Το θέμα είναι να μη χρειαστεί να εκτιμήσεις τους φίλους σου όταν θα είσαι μόνος σου, χωρίς γκομενάκι. Να μην τους θεωρείς δεδομένους όσο γράψιμο κι αν τους ρίξεις, γιατί κι αυτοί άνθρωποι είναι, κι αν ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους όταν εσύ τους χρειαστείς, μην τους κακοχαρακτηρίσεις. Εσύ τους οδήγησες σε αυτήν την επιλογή, σε αυτήν τη στάση, την αλλαγή συμπεριφοράς.

Κανένας γκόμενος και καμία γκόμενα δεν πιάνει μπροστά στους φίλους. Γιατί οι πρώτοι ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα θα φύγουν και δε θα ‘ναι εκεί για εμάς. Και ποιοι θα είναι, όταν αυτοί θα λείπουν; Μάντεψε.