Η ποιότητα μίας σχέσης πολλές φορές δε συμβαδίζει με τη διάρκειά της. Το ότι μία σχέση έχει μεγάλη διάρκεια, δε σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι και πετυχημένη, ευτυχισμένη και υγιής. Όπως και το αντίστροφο άλλωστε.
Σίγουρα υπάρχουν και οι όμορφες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Άνθρωποι που δεν επέτρεψαν στη φθορά της καθημερινότητας να εισβάλλει ανάμεσά τους και να καταστρέψει τη σχέση τους, αλλά μέσω μίας αμοιβαίας προσπάθειας και των δύο, να γίνεται η σχέση και η δέσμευση ανάμεσά τους ολοένα και πιο δυνατή.
Για να πετύχει κάτι τόσο ιδανικό όσο το προαναφερόμενο, οι παράγοντες είναι πολλοί. Δεν είναι αδύνατο κι εξωπραγματικό, όμως δεν είναι κι εύκολο.
Όταν ξεκινάει μία σχέση, κατά πάσα πιθανότητα έχει τις προδιαγραφές της αιωνιότητας, αυτού του «για πάντα» που όσο μας γεμίζει, άλλο τόσο ώρες-ώρες μας τρομάζει. Κι έτσι πρέπει άλλωστε. Αλλιώς, για ποιο λόγο να ξεκινήσεις κάτι, ξέροντας πως κάποια στιγμή θα τελειώσει; Μπορεί αυτή να είναι η πραγματικότητα, αλλά κοιτάς πρώτα να το ζήσεις και να το νιώσεις με όλο σου το είναι, και μετά ό,τι προκύψει.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δε γίνεται να ισχύει αυτό το «για πάντα» με όλους όσοι γνωρίζουμε κι ερωτευόμαστε, και το έχουμε καταλάβει πολύ καλά. Κάποιες φορές μάλιστα, συνειδητοποιούμε ότι δεν ταιριάζουμε με έναν άνθρωπο όσο πιστεύαμε στις αρχές σχετικά νωρίς. Κι αντί να φύγουμε από μία κατάσταση που δε μας γεμίζει, επιμένουμε κι αγνοούμε τα ίδια μας τα αισθήματα. Προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τις ανασφάλειές μας, παίρνοντας στο λαιμό μας και τον άλλον.
Το πρόβλημα ξεκινάει με τις προσδοκίες. Όσο κι αν τις καταριόμαστε, πάντα, αναπόφευκτα, θα μας δημιουργούνται μόλις μπει κάτι καινούριο στη ζωή μας. Κάνουμε όνειρα, θέτουμε στόχους, και κάπου εκεί μπλέκονται και οι προσδοκίες, φέρνοντας τα πάνω-κάτω σε μυαλό, διάθεση, νεύρα, λογική.
Το να αισθάνεσαι πράγματα για έναν άνθρωπο και να αρχίζεις να κάνεις όνειρα για εσάς, είτε τα μοιράζεσαι μαζί του είτε τα κρατάς για σένα, είναι όμορφο, γλυκό, και σε καμία περίπτωση κακό. Είναι αυτός ο ενθουσιασμός της αρχής, που αν δε χάσεις και λίγο την μπάλα, μην ξεκινάς τίποτα στην τελική.
Το να μπερδεύεις όμως τα όνειρα με τις προσδοκίες είναι το μεγαλύτερο φάουλ. Γιατί οι προσδοκίες δεν έχουν να κάνουν με το τι είσαι εσύ διατεθειμένος να κάνεις για τον άλλον, αλλά με το τι θα ήθελες να κάνει ο άλλος για εσένα. Κι όχι απλώς θα ήθελες, το θεωρείς δεδομένο ότι θα τα κάνει κάποια στιγμή. Αυτό είναι άλλωστε το χειρότερο με τις προσδοκίες. Δημιουργούν μία κατάσταση-δεδομένο γύρω από το πρόσωπο που θες, προκαλώντας σου έτσι την ψευδαίσθηση ότι όλα αυτά που θες να γίνουν, θα γίνουν.
Τα λόγια είναι λόγια, οι πράξεις είναι η πραγματικότητα. Γιατί στο κάτω-κάτω άνθρωποι είμαστε, πάνω στον ενθουσιασμό μας και στην πίεση που πιθανόν να μας ασκεί κάποιος εμμέσως πλην σαφώς, μπορούμε να πούμε πολλά. Λόγια που μπορεί εκείνη τη στιγμή που τα είπαμε να τα εννοούσαμε, αλλά την επόμενη μέρα ήδη να τα είχαμε μετανιώσει.
Δικαίωμα του καθενός είναι να προσπαθεί για τη σχέση του, να μην τα παρατήσει στην πρώτη δυσκολία και να επιμένει να το παλεύει.
Όμως όταν βλέπεις ότι η σχέση εδώ και πόσο καιρό μπάζει, καταβάλλεις πόσες προσπάθειες και όλες, η μία μετά την άλλη, πέφτουν στο κενό, από πού κρατιέσαι; Σε τι βασίζεις τις προσπάθειες σου και την επιμονή σου;
Σκέψου το αλλιώς. Με το να σπαταλάς όλες σου τις αντοχές σε μία τελειωμένη κατάσταση, στο τέλος θα σε διαλύσει, και θα θέλεις πολύ χρόνο για να επανέλθεις στο πώς ήσουν πριν. Το πιο πιθανόν είναι ότι θα προκύψει κάτι νέο, ωραίο και καλό στη ζωή σου, αλλά επειδή εσύ θα μαζεύεις ακόμα τα κομμάτια σου, δε θα μπορέσεις να το ζήσεις και θα το αποτρέψεις.
Η διάρκεια όταν γίνεται κάτω από τέτοιες συνθήκες, φθείρει τη σχέση, τη σέρνει από τα μαλλιά και τη βασανίζει, και ταλαιπωρεί και τα δύο μέλη της με αυτόν τον τρόπο.
Το χειρότερο δεν είναι να πέσεις έξω στις προσδοκίες σου. Το χειρότερο είναι να το βλέπεις, να το βιώνεις, να το ξέρεις, και να μην κάνεις τίποτα για να αλλάξει όλο αυτό. Γιατί όσο και να εθελοτυφλείς, το μόνο που μένει ακέραιο είναι ότι χαραμίζεσαι.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Μανουσαρίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
