Τα ετερώνυμα θέλουν κόπο και προσπάθεια για να αντέξουν μαζί

Η συνύπαρξη με έναν άνθρωπο είναι ένα απ’ τα πιο δύσκολα στάδια σε μια σχέση και δεν αναφέρομαι απαραίτητα στο να ζούνε στο ίδιο σπίτι. Αναφέρομαι στο να συνυπάρχουν ο ένας στη ζωή του άλλου, στην καθημερινότητα, σε όλα.

Όσο δύσκολο μοιάζει να ‘ναι στην αρχή, άλλο τόσο δυσκολεύει στην πορεία. Μόνο που στην αρχή δεν το αντιλαμβάνεσαι τόσο κι αυτό επειδή είναι ο ενθουσιασμός του έρωτα που σε κατακλύζει. Δε θες να δεις ακόμη οτιδήποτε το αρνητικό, γιατί ούτως ή άλλως αυτό είναι κάτι το αναπόφευκτο. Γιατί να μην απολαύσεις τώρα κάτι το τέλειο, το ιδανικό και να αφήσεις τα εμπόδια για αργότερα;

Όσο λοιπόν σοβαρεύει η σχέση, πέφτεις λίγο απότομα απ’ το ροζ συννεφάκι που βρισκόσουν τον πρώτο καιρό και προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα. Όσο περισσότερο χρόνο περνάς με τον άνθρωπό σου, σιγά-σιγά τον απομυθοποιείς κιόλας. Τον έχεις δει πώς είναι όταν ξυπνάει, όταν έχει νεύρα, όταν ακούει αυτή τη μουσική που τόσο σε εκνευρίζει και δε σου δίνει σημασία. Δεν είναι τόσο τέλειος όσο πίστευες.

Ωστόσο αυτό δε σε πτοεί. Γιατί ποιος είναι τέλειος; Κανείς. Κι όσο πιο πολύ απομυθοποιείται στα μάτια σου ο άλλος, τόσο πιο πολύ τείνεις να τον λατρεύεις. Αλλά δεν ταιριάζετε σε πολλά, ρε γαμώτο. Τι σε πολλά; Σχεδόν σε τίποτα. Κοινές παρέες δεν έχετε, άλλα γούστα στη μουσική έχετε, μη μιλήσω για το χαρακτήρα σας. Η μέρα με τη νύχτα. Όσο αυταρχικός κι απόλυτος είναι ο ένας, τόσο πιο χαλαρός κι ανοιχτόμυαλος είναι ο άλλος.

Αυτές τις διαφορές στην αρχή δεν τις είχες αντιληφθεί. Πίστεψέ με όμως, υπήρχαν. Απλώς στην αρχή όλα μοιάζουν ιδανικά και τίποτα δεν μπορεί να γκρεμίσει την εικόνα που έχεις φτιάξει για τον άλλο στο μυαλό σου. Να τώρα όμως που με την απομυθοποίηση του άλλου γκρεμίστηκε αυτή η εικόνα και πια τον βλέπεις καθαρά, όπως πραγματικά είναι.

Και ξαφνικά αρχίζεις να τσαντίζεσαι. Στενοχωριέσαι που δεν μπορείτε ούτε ένα Σάββατο να βγείτε είτε με την παρέα του είτε με τη δική σου, επειδή «απλώς δεν ταιριάζουν» οι φίλοι σου με τους δικούς του. Σε εκνευρίζει που χλευάζει τη μουσική που ακούς, γιατί εδώ που τα λέμε κι η δική του δεν είναι καλύτερη. Και κυρίως; Βαρέθηκες.

Βαρέθηκες να διαφωνείτε σε όλα και να μαλώνετε με το παραμικρό. Όσο σε ιντρίγκαρε στην αρχή, άλλο τόσο τώρα σε κουράζει αυτή η κατάσταση. Είναι πια αδύνατον να απολαύσεις με ηρεμία την κάθε σας στιγμή κι αυτό επειδή κάθε φορά κάτι θα προκύψει και φτου κι απ’ την αρχή.

Δε φτάνουν τα αισθήματα. Όσο δυνατά κι αν είναι, με τον καιρό ωριμάζουν και διαφοροποιούνται και δεν είναι αρκετά τα άτιμα. Θέλεις περισσότερα, θέλει περισσότερα. Δεν επικοινωνείς με τον άλλον μόνο με την καρδιά, από ένα σημείο και μετά πρέπει να επικοινωνείτε και με τους υπόλοιπους τρόπους, τα υπόλοιπα μέσα. Κι ο μόνος τρόπος να το καταφέρετε αυτό, μοιάζει να είναι με το να συμβιβαστείτε.

Συμβιβασμός. Ποιος δεν τρέμει αυτή τη λέξη; Ποιος, επίσης, δεν την εφάρμοσε όταν δεν ήθελε να χάσει τον άνθρωπο που είχε δίπλα του; Έτσι κι εσείς τώρα, καλείστε να τα βρείτε. Για να μπορέσετε να είστε μαζί, πρέπει να ο ένας να ανέβει ένα σκαλί κι ο άλλος να κατέβει δύο. Να βρείτε μία κοινή ευθεία, και πάνω σε αυτήν να πορευτείτε.

Κι αυτό γιατί σχέση χωρίς υποχώρηση δεν υπάρχει. Όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον, θα κάνεις θυσίες, θα βάλεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα και θα κάνεις πράγματα που δε θα τα φανταζόσουν ούτε στα πιο τρελά σου μεθύσια. Μπορεί να αποδειχτεί ότι δεν τα άξιζε, αλλά δεν πειράζει. Σημασία έχει να δώσεις στη σχέση σας την ευκαιρία και τη ζωή που της αξίζει.

Όταν δύο άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί ο ένας απ’ τον άλλον, ειδικά στο χαρακτήρα, πάντα θα υπάρχουν ξεσπάσματα. Δε θα μπορείς να καταλάβεις τη θέση του άλλου κι αυτό επειδή εσύ έχεις τη δική σου οπτική γωνία, τον δικό σου τρόπο σκέψης. Όμως αν δεν μπεις για λίγο κι εσύ στη θέση του άλλου, αν δε δεις τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά, πώς θα λυθεί το πρόβλημά σας; Πώς θα είστε μαζί;

Μην περιμένεις να κάνει το πρώτο βήμα. Ξεκίνα εσύ κι αναμφίβολα θα σε ακολουθήσει. Γιατί θα δείξεις ότι θέλεις πραγματικά εσείς οι δύο να είστε μαζί, αυτό που έχετε να δουλέψει, να έχει διάρκεια. Ποιος τρελός δε θα ήθελε κάτι τέτοιο;