Θέλουμε ανθρώπους που δίπλα τους ξεχνάμε όλα μας τα προβλήματα

Εντάξει, προφανώς κι οι λόγοι που σε θέλω είναι πολλοί, ίσως αμέτρητοι και κάποιοι από αυτούς ανέκφραστοι. Ξέρεις πολύ καλά πως όσα δείχνω κι όσα λέω δεν είναι όσα νιώθω. Κατά βάθος νιώθω πολλά περισσότερα, απλώς ζορίζομαι λίγο να σου τα εξωτερικεύσω. Ξέρεις πως πριν προλάβεις να μου πεις «σ’αγαπώ», εγώ ήδη το έχω νιώσει και στο έχω πει από μέσα μου κι ας μην το είπα δυνατά να το ακούσουν τα αυτιά μας.

Αν ήταν, όμως, να διαλέξω τι είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο όταν είμαστε μαζί, χωρίς δεύτερη σκέψη θα επέλεγα το εξής: το ότι όταν είμαι μαζί σου, ξεχνάω όλα μου τα προβλήματα. Ή μάλλον, δεν τα βλέπω τόσο δραματικά όσο όταν είσαι μακριά μου.

Προβλήματα μικρά και μεγάλα, ασήμαντα και σημαντικά, καθημερινά και μακροχρόνια. Προβλήματα που μέχρι να βρεθώ μαζί σου φαντάζουν βουνό, με πνίγουν και νιώθω να απελπίζομαι. Είναι τόσο μεγάλα, ή μάλλον φαντάζουν έτσι σε στιγμές αδυναμίας. Είναι προβλήματα που με κάνουν να πιστεύω ότι τελικά δεν είμαι τόσο δυνατή όσο νόμιζα ή όσο θέλω να δείχνω ότι είμαι και πως έχουν τη δυνατότητα να με διαλύσουν τη στιγμή που θα το θελήσουν.

Κάπου εκεί είναι που έρχεσαι εσύ και μου δείχνεις πόσο άδικο έχω. Έρχεσαι εσύ και με το να μου δείχνεις πως είμαι τελικά τόσο δυνατή όσο πίστευα ότι είμαι, με κάνεις να νιώθω δυνατότερη. Τα κάνεις να φαίνονται τόσο μικρά, τόσο μηδαμινά, που τα ξεχνάω στη στιγμή. Μπορεί όλη μέρα να σκεφτόμουν μόνο αυτά, να ήμουν μέσα στα νεύρα και τη μιζέρια και να αναρωτιόμουν πόσο πιο δύσκολα μπορεί να γίνουν τα πράγματα.

Όμως και για πέντε λεπτά να σε δω, και για μία ώρα και για πέντε ώρες, όλα τα άσχημα φεύγουν απ’ το μυαλό μου. Ίσως το κάνω υποσυνείδητα, είτε επειδή βαρέθηκα να ασχολούμαι συνεχώς με αυτά είτε επειδή θέλω να εκμεταλλευτώ το πόσο λατρεύω την παρουσία σου στη ζωή μου και δε θέλω να την υποτροπιάσω με το να κάνω αρνητικές σκέψεις. Δεν ξέρω, μα δε με νοιάζει κιόλας να μάθω.

Είναι κι αυτός ο γελοία απλός τρόπος που σκέφτεσαι, το πώς λες ό,τι λες, το πόσο με προσέχεις που με κάνουν να νιώθω ότι κανένα πρόβλημα δεν είναι άλυτο και κανένα εμπόδιο αξεπέραστο. Θες να το πεις αισιοδοξία, λογική, ψυχραιμία; Πες το όπως θέλεις. Αυτό που με νοιάζει είναι ότι το πώς νιώθω όταν είσαι μακριά μου δεν έχει καμία σχέση με το πώς είμαι όταν είσαι μαζί μου.

Πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να καταλάβει πώς γίνεται στις δέκα ακριβώς πριν σε δω να έχω σκέψεις που με ψυχοπλακώνουν, που με κάνουν να θέλω να βάλω τα κλάματα κι ας βρίσκομαι στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης με τον κόσμο να με κοιτάει αδιάκριτα και στις δέκα κι ένα λεπτό που σε είδα να περνάς το δρόμο απέναντι για να έρθεις να με βρεις, όλα μου τα αρνητικά συναισθήματα να αφανίζονται και να βγαίνουν στην επιφάνεια τα θετικά, τα ωραία. Μετά σκέφτομαι πως μάλλον αυτό είναι ο έρωτας, αλλά μέχρι να προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου ήδη με έχεις πάρει αγκαλιά και με έχεις φιλήσει, οπότε.

Ξέρεις, δεν είναι λίγες οι φορές που φοβάμαι για το πώς νιώθω για σένα. Ανησυχώ, γιατί δε θέλω να εξαρτώμαι από εσένα, να μην μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Όχι μόνο γιατί δε θέλω να σε κάνω να νιώσεις ότι σε πνίγω, αλλά κι επειδή είμαι ρεαλίστρια, και ξέρω πως κάποια μέρα δε θα είμαστε μαζί. Μπορεί κάθε σχέση να ξεκινάει με την προοπτική να μην τελειώσει ποτέ, αλλά όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτές που το επιτυγχάνουν αυτό παραείναι λίγες. Έτσι, επειδή στο παρελθόν πληγώθηκα αρκετά, θέλω να μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, όσο κι αν δε θα θέλω να συμβεί κάτι τέτοιο.

Μπορεί, λοιπόν, να μην ξέρω πόσο ακόμη θα είμαστε μαζί. Ξέρω όμως αυτό: όσο κράτησε, ήταν ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί. Ήταν όλα σωστά μαζί σου, χωρίς να σημαίνει ότι ήταν τέλεια. Και να με βαρεθείς μια μέρα, και να σε βαρεθώ, θα ξέρουμε κι οι δυο μας ότι όσο το ζήσαμε ήταν ωραίο.

Τι άλλο μπορώ να ζητήσω πέρα από αυτό;