9 ξενέρες της ζωής και πώς να τις γυρίσεις υπέρ σου

Χωρίς ν’ αποτελεί θέσφατο, συνήθως, όταν μας παρουσιάζονται διάφοροι τύποι εμποδίων στην καθημερινότητά μας, επιλέγουμε την αποφυγή τους, προτιμούμε την αποσιώπησή τους και τελικώς αυτό που πραγματικά συμβαίνει κι επιστρέφει πίσω σ’ εμάς είναι ότι με το να μην τ’ αντιμετωπίζουμε, τ’ αναγάγουμε σ’ έναν φαύλο κύκλο με συνεχόμενη επαναφορά τους κι ίσως -κάθε επόμενη φορά- και δυσκολότερα. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως η ανθεκτικότητά μας τονώνεται κι εμπλουτίζεται όταν αποφασίσουμε πως η ζωή είναι δύσκολη. Όμορφη, κούκλα, χρωματιστή αλλά δύσκολη. Ξεκινώντας απ’ τα πιο λάιτ εμπόδια που θα μπορούσαν να προκύπτουν στην καθημερινότητά μας και γενικότερα στο ρου της ζωής, θα δούμε και πιο σημαντικά, δείχνοντας πως τελικά η ελαφρότητα και το βάρος είναι δύο έννοιες εντελώς σχετικές κι ευπροσάρμοστες στον και για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά.

1. “Δεν πρόλαβα το κλειστό γκρουπ του pilates”

Είναι η μέρα που περιμένουμε πώς και πώς για να πάμε, μετά τη δουλειά, στο τέλειο κι ολιγομελές γκρουπ πιλάτες. Και να που κάτι στράβωσε, βγήκε μια εκκρεμότητα που έπρεπε πάση θυσία να τακτοποιηθεί και χάθηκε η συνεδρία. Γιατί όμως να πρέπει να χάσουμε την ευχαρίστηση που θα μας πρόσφερε αυτή η ολόκληρη ώρα της γυμναστικής; Γιατί ν’ αφήσουμε μια αναποδιά να μας κρατήσει άκαμπτους και να μην εκμεταλλευτούμε άλλους τρόπους ώστε να μη χαθεί αυτή η τόσο απαραίτητη ευεξία που αποζητούμε στο τέλος ή στη μέση της ημέρας; Αναζήτηση youtube μιας συνεδρίας πιλάτες ή ακόμη καλύτερα αναζήτηση ενός άλλου είδους εκγύμνασης. Bodyweight ασκήσεις, αερόβιες αλλά κι αναερόβιες ασκήσεις και πόσα άλλα. Σύντομα θα καταλάβουμε τις νέες δυνατότητες του σώματός μας και του συντονισμού μας.

2. “Έχασα το deadline της εργασίας μου”

Συμβαίνει ακόμη και στους πιο συνεπείς φοιτητές κι είναι απόλυτα κατανοητό κι αποδεκτό. Το σημαντικό είναι να μην αφήσουμε τη γη να χαθεί κάτω απ’ τα πόδια μας. Δεν είναι δύσκολο να ενημερώσουμε τον αρμόδιο καθηγητή για το έκτακτο της κατάστασης και να ζητήσουμε κατανόηση καθώς είναι απ’ αυτά που μπορεί να συμβούν. Στην προσπάθεια να καλύψουμε αυτό το κενό και να επαναφέρουμε την τάξη της παράδοσης της εργασίας, όλο και θ’ ανακαλύψουμε κάτι που μας είχε ξεφύγει, όλο και θα προσθέσουμε και καμιά παραπάνω πηγή και θα εμπλουτίσουμε τη βιβλιογραφία μας, όλο θα δούμε κάποια λάθη που δεν είχαμε προσέξει μέχρι τώρα. Κι αν πάλι δε γίνει αποδεκτή η μικρή παράταση που θα ζητήσουμε, σίγουρα θα έχουμε αυξήσει περισσότερο την προσαρμοστικότητά μας στο θέμα του έκτακτου, την προσοχή μας σε περισσότερες λεπτομέρειες που θα μας είχαν ξεφύγει αλλά και τη συνέπειά μας για την επόμενη φορά.

3. “Ήρθα δεύτερος στην παρουσίαση μιας επαγγελματικής πρότασης”

Κι εκεί που πάμε να σκοράρουμε και να τρελάνουμε τ’ αφεντικό, σκάει μούρη το άτομο που δεν ακουγόταν ποτέ και κλέβει την παράσταση. Επικρατεί ένα χάος στο μυαλό μας, τα χάνουμε κι αποκαρδιωνόμαστε γιατί περιμέναμε πώς και τι να δείξουμε και μια άλλη πλευρά των δεξιοτήτων μας. Όταν λοιπόν επανέρθει το φυσιολογικό χάος στο μυαλό, αυτό δηλαδή που επικρατεί καθημερινά και πέσουν οι παλμοί κι ηρεμήσουμε, ας σκεφτούμε πως όλο αυτό που ζήσαμε ήταν μια στιγμή στις άλλες τόσες που θα έρθουν. Αφορούσε μια προγραμματισμένη σκέψη που θέλαμε να μπει σ’ εφαρμογή αλλά ίσως δεν είχαμε υπολογίσει πως αυτήν τη σκέψη θα την έκαναν κι άλλοι σαν κι εμάς, γρηγορότεροι ή πιο δικτυωμένοι στο να έχουν a priori μια πληροφορία για το πότε μπορεί τ’ αφεντικό να έχει ακρόαση. Όλο αυτό είναι μια επιπλέον εμπειρία για εμάς κι ενισχύει την προετοιμασία μας, προλαμβάνει τυχόν επόμενες καθυστερήσεις και μας προσφέρει και περισσότερη πληροφόρηση για το πώς μπορεί να λειτουργούν οι συνάδελφοί μας ή για το πώς σκέφτονται.

4. “Ήθελα να παρακολουθήσω αυτό το επιμορφωτικό πρόγραμμα αλλά δεν έχω όλα τα προσόντα”

Το μόνο εμπόδιο στην παρούσα δήλωση είναι ότι αναφέρεται στο παρόν. Δηλαδή σε μια επιθυμία που εκφράζεται στο τώρα και δεν κατέστη δυνατό να ικανοποιηθεί λόγω αντικειμενικών δυσκολιών. Είναι όμως πολύ ευχάριστο ότι υπάρχει η επιθυμία αλλά παράλληλα αναφερόμαστε σε μια επιμόρφωση. Γνωρίζουμε άλλωστε πως η δια βίου μάθηση είναι απ’ τα ωραιότερα πράγματα που θα μπορούσαμε να έχουμε. Ευκαιρία λοιπόν να βρούμε τρόπους, ώστε την επόμενη φορά που θα θελήσουμε να παρακολουθήσουμε ένα τέτοιο πρόγραμμα να μπορούμε να το κάνουμε. Ας ξεσκονίσουμε εκείνα τα παρατημένα βιβλία μας, ας ανατρέξουμε σ’ εκείνες τις φοιτητικές μας σημειώσεις, ας ψάξουμε να βρούμε (που θα βρούμε) άλλα προγράμματα που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως prerequisites σ’ ένα επόμενο και πιο απαιτητικό. Πού καταλήγουμε; Ότι καταφέραμε ν’ ανακτήσουμε γνώση, ν’ ασκήσουμε επιμονή και να παραμείνουμε στον στόχο.

5. “Περίμενα το bonus για να κάνω ένα ταξίδι αλλά τελικώς δεν πιάσαμε τα νούμερα”

Υπολογίζουμε αρκετά συχνά σε κάποια έξτρα εισοδήματα από διάφορες πηγές αλλά πέφτουμε έξω γιατί προκύπτουν λόγοι που δε θα μπορούσαμε να τους είχαμε προϊδεάσει. Φτιάχνουμε σενάρια με τα υποτιθέμενα καινούρια αποκτήματα, φανταζόμαστε νέους προορισμούς και ξεκινήματα, τελικώς μένουμε με την ιδέα. Επιστρέφουμε στα ήδη υπάρχοντα και κεκτημένα μας και προσπαθούμε να πνίξουμε τη θλίψη μας, προσπαθώντας να κάνουμε νέες καινοτομίες εκεί που είμαστε και με όσα έχουμε. Κι εκεί είναι που ανακαλύπτουμε εκείνο το σακάκι με τους δερμάτινους αγκώνες που ήταν καταχωνιασμένο στο πίσω μέρος της ντουλάπας, που μοιάζει τελικά πολύ μ’ εκείνο που θέλαμε να αγοράσουμε, ενώ το παρκάκι στη γωνία του σπιτιού μας που τόσο σνομπάραμε έχει τις πιο όμορφες κρυφές γωνιές και μοιάζει σαν να το βλέπουμε για πρώτη φορά.

6. “Αυτή η συνεργασία θα με βοηθούσε πάρα πολύ. Κρίμα που ναυάγησε”

Είναι όμορφο αλλά κι απαραίτητο, μέσα στη ζωή μας να προτείνουμε συνεργασίες, να ζητούμε συνεταιρισμούς, να θέλουμε να συνυπάρξουμε επαγγελματικά με άλλους ανθρώπους κι αυτό τελικώς να μη συμβαίνει. Πέραν του ότι θα υπάρχουν κάποιοι λόγοι για τους οποίους δε συνέβη αυτό, ας μη προτρέχουμε να το κατηγοριοποιήσουμε σαν εμπόδιο για τη δική μας εξέλιξη. Η εξέλιξη είναι προσωπική υπόθεση και ξεκινάει αυστηρά απ’ την δύναμη του θέλω. Ακόμη κι αν βάλαμε μια άνω τελεία με κάποιους δυνητικούς συνεργάτες, είναι απαραίτητο για τη συνέχιση του ονείρου μας να παραμείνουμε πιστοί στη πεποίθηση ότι μια μη εξέλιξη δεν ισοδυναμεί με τη μη προσωπική εξέλιξη. Η παραμονή στ’ όνειρο κι ο παρατεταμένος μη εφησυχασμός μας ανοίγει νέους ορίζοντες και πιθανόν μας κάνει ν’ ανακαλύπτουμε νέους συνεργάτες.

7. “Περίμενα μονόπετρο και πήρα μπρελόκ”

Μια σχέση οφείλει να εξελίσσεται με κάθε τρόπο ώστε να παραμένει ζωντανή κι ενδιαφέρουσα αλλά και λειτουργική. Δεν υπάρχουν κανόνες δεσμών ούτε και τα διαμάντια πιστοποιούν κι εγγυώνται την αιώνια αγάπη και την τέλεια σχέση. Είναι όμως μια συμβολική κίνηση που αναμένεται από πολλούς συντρόφους και μέσω αυτής σφραγίζεται συμβολικά –κατά κάποιο τρόπο- η έναρξη μιας άλλης εποχής. Κι αν αντ’ αυτού μας δώσουν ένα ωραιότατο μπρελόκ να βάζουμε τα κλειδιά μας; Μήπως τελικά ήρθε η στιγμή ν’ αναθεωρήσουμε τις προσδοκίες μας ως προς αυτή τη σχέση; Μήπως ένα τέτοιο συναισθηματικό τράνταγμα θα ξυπνούσε και τις ρεαλιστικές μας χορδές που ίσως τις είχαμε βάλει σε sleep mode; Ή μήπως τελικώς το μπρελόκ θα ήταν κι η απάντηση σε πολλά, που μέχρι εκείνη τη στιγμή περιμέναμε και δε βλέπαμε;

8. “Γιατί έπρεπε τώρα να το μάθω αυτό; Ζορίζομαι”

Το “αυτό” αντικαταστήστε το με ό, τι θέλετε. Πόσες φορές έχουμε πιάσει τον εαυτό μας ν’ αναρωτιέται κάτι τέτοιο; (συνήθως εσωτερικά με τη φωνή του μυαλού μας) Πόσες φορές έχουμε βγει εκτός ζώνης άνεσης όταν έχει έρθει στ’ αυτιά μας μια αλήθεια που ζορίζει; Βάζω στοίχημα ότι ήταν πολλές και θα συνεχίσουν να είναι. Το θέμα είναι πως όσο κι αν αντιστεκόμαστε σε μια τέτοια πραγματικότητα που έχει να κάνει με τη γνωστοποίηση μιας κατάστασης που δεν ξέραμε, ενός μυστικού που έπρεπε να πάψει να είναι μυστικό, μιας συμπεριφοράς που δε γνωρίζαμε αλλά ήταν επιζήμια για εμάς και προέρχονταν από έναν φίλο, τόσο θα ζοριζόμαστε τσάμπα. Η αλήθεια, αυτούσια, είναι ένα απ’ τα σημαντικότερα αξιακά αγαθά μας. Μαθαίνουμε μέσα απ’ αυτήν, γινόμαστε ανθεκτικότεροι μέσα απ’ αυτήν και σίγουρα σοφότεροι αλλά και πιο προετοιμασμένοι για επόμενες απογοητεύσεις.

9. “Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έβγαινε απ’ τη ζωή μου ο άνθρωπός μου”

Αυτό κι αν είναι εμπόδιο. Αυτό κι αν είναι κάτι που δε φανταζόμασταν ποτέ για τη ζωή μας και για τη σύσταση αυτής, χωρίς τον άνθρωπό μας. Και να που συνέβη. Κάτι που δεν περιμέναμε να συμβεί και που τάραξε το μέσα μας. Έγινε όμως και σαφώς η θέση αυτή παραμένει κενή καθώς οι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η επιμέρους απώλεια, είναι από μόνη της ένα μάθημα. Μας έβαλε σε σκέψεις, μας έκανε να δούμε τον εαυτό μας αλλιώς, μας ζόρισε τόσο που αναρωτηθήκαμε αν άξιζε τελικά τον κόπο. Μέσα απ’ όλο αυτό γεννήθηκαν νέες οπτικές αυτοκριτικής, νέοι διαθέσιμοι χώροι γι’ άλλους ανθρώπους, ανακάλυψη άλλων επικοινωνιών που έλειπαν τόσα χρόνια και μια, εν τέλει, αναπάντεχη εκτίμηση που δηλώνει “Είμαι καλύτερα χωρίς εσένα”.

Λειτουργεί πολύ βοηθητικά να θυμόμαστε πως, ως άνθρωποι, έχουμε προικιστεί απ’ τη φύση μ’ απίστευτες ικανότητες. Μια εξ αυτών είναι η δημιουργία. Ας σκεφτούμε πόσες φορές υπήρξαμε δημιουργικοί σε καθεστώτα άνεσης και δεδουλευμένα και πόσες φορές σε αντίξοες και μη συνηθισμένες συνθήκες. Ας σκεφτούμε παράλληλα και ποιες ήταν οι φορές που αλλάξαμε στάση ή είδαμε τα πράγματα διαφορετικά. Ήταν τότε που εμφανίζονταν εμπόδια και που κάναμε ένα βήμα πίσω ή τότε που βλέπαμε αυτό το εμπόδιο κι ενεργοποιούσαμε όλη εκείνη τη δύναμη της ανθεκτικότητας; Όπως και να’ χει, κι ένα κέρμα ρίχναμε, θα βλέπαμε πως η μια όψη θα είναι πάντα ένα εμπόδιο και η άλλη μια ευκαιρία.