Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν έρθει σ’ αυτόν τον πλανήτη και είναι σαν να δίνουν έξτρα φως, ενέργεια κι αγάπη. Όχι γιατί τους το ζήτησε και κανείς αλλά γιατί απ’ αυτό το υλικό φτιάχτηκαν. Περισσεύει δεν περισσεύει, το κάνουν ασυναίσθητα, εγκάρδια κι άθελά τους και διόλου επιτηδευμένα. Πιστεύουν στην καλοσύνη και σ’ εκείνη τη δικαιοσύνη που δεν ορίζεται απ’ τους νόμους που φτιάχτηκαν για να εξυπηρετούν τους εντοπισμένα λίγους.
Ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι η Κλέλια Ρενέση. Αληθινή, με γνήσιο τσαμπουκά και με στόμα που στάζει μέλι για την Ελλάδα της, για τους καλλιτέχνες της, τους φίλους της, την οικογένειά της. Το στόμα αυτό όμως που στάζει μέλι, αφήνει πού και πού και μια πικρίλα μετά τη γλύκα. Που όταν το γεύεσαι, ξυπνάς απ’ το βαθύ ύπνο που είχες πέσει, ταρακουνιέσαι απ’ τη βόλεψη που είχες συνηθίσει, ξεβολεύεσαι απ’ τον καναπέ που είχες αράξει και ξεκινάς ν’ αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που είδε εκείνη και ξέφυγε από σένα.
Δεν είναι εύκολο πράμα να είσαι δημόσιο πρόσωπο και ν’ ασκείς τέτοια επιρροή στον κόσμο που σε παρακολουθεί. Υπάρχει μεγάλη ευθύνη σ’ αυτό και κρίνεσαι συνεχώς. Παρ’ όλα αυτά, η Κλέλια έχει βρει ένα τρόπο να μεταφέρει τα μηνύματά της, που κυρίως έχουν να κάνουν με την εξύψωση της ανθρωπιάς μας, που δεν ενοχλεί αλλά υγιεινά καυτηριάζει. Έχοντας λοιπόν αυτή τη γενναία καυστικότητα σε ό,τι λέει, γράφει ή και τραγουδά, παραμένει πάντα επίκαιρη κι απόλυτα ενημερωμένη. Δε μιλά για να μιλά, δεν ποστάρει για να ποστάρει και δεν προβάλλεται άνευ λόγου. Όσα χρόνια την παρακολουθώ, ανήκει σε μια κατηγορία καλλιτεχνών που αξιοποιούν τη θέση τους και το χτισμένο όνομά τους για το καλύτερο όλων. Αυτό για να συμβεί, χρειάζεται να πει πολλές φορές πράγματα που δε χαϊδεύουν αυτιά. Τουναντίον, τα ξύνουν σε τέτοιο βαθμό που ψιλοτραυματίζονται κιόλας. Έρχεται όμως μετά κι εκείνη η επούλωση που είναι κι απαραίτητη και λειτουργεί υπενθυμιστικά σ’ όλα εκείνα που προσπαθούμε να κρύψουμε κάτω απ’ το χαλί, λες κι έτσι δε φαίνονται.
‘Ανθρωπος ξεκάθαρα με οικολογική συνείδηση και φυσιολατρικό ταμπεραμέντο. Χρησιμοποιεί κάθε στιγμή που θα κρίνει η ίδια για να τονίσει τη σημαντικότητα της φύσης, ν’ αναδείξει την ανθρωπιστική μας υποχρέωση προς αυτήν και να πολεμήσει για τα δικαιώματά της, μιας κι ο περισσότερος κόσμος ξεχνά τη δύναμη της μητέρας Γης κι επαναπαύεται σε μια ψευδαίσθηση ανάπλασης χωρίς επιστροφή. Το ιντριγκαδόρικο μπρίο της σε συνδυασμό με την πανέμορφη φεμινιστική πλευρά της την κάνουν να ξεχωρίζει. Όποτε βρεθεί σε καθεστώς αδικίας, το προβάλλει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: με την αληθινή έκθεσή του αλλά και του εαυτού της μέσα απ΄αυτό. Δε μιλά εκ του ασφαλούς γιατί πετυχαίνει ν’ αναμειγνύεται μ’ όλους τους ανθρώπους και να ταυτίζεται με τις αδυναμίες και τα πάθη τους.
Την έχουμε δει να υποστηρίζει όλων των ειδών τις γυναικείες προσπάθειες κι όλων των ειδών τις γυναικείες αδικίες και καταπατήσεις γυναικείων δικαιωμάτων. Το κάνει όμως με τέτοιο τρόπο που δεν προσβάλλει τον άντρα. Αντιθέτως, είναι τόσο ντόμπρα, που μέσω του φεμινισμού της, βρίσκει τρόπο να εξυμνήσει όλους εκείνους που νιώθει ότι τους χρωστά μέρος της ύπαρξής της. Αμάσητη στα κουτσομπολιά, δε διστάζει ν’ απαντήσει σε αγενείς followers και να επιφέρει την τάξη με τρόπο αποστομωτικό.
Δε θα τη δεις σχεδόν ποτέ μακιγιαρισμένη στα ποσταρίσματά της, εκτός απ’ αυτά που θα τύχει να είναι από κάποια σειρά ή συμμετοχή της σε κάποιο καλλιτεχνικό project. Έχει μάτια που πετάνε σπίθες και κάθε φορά που ζητά κάτι απ’ τον κόσμο, τις νιώθεις να σε καίνε. Θα λέγαμε, ότι συμπεριφέρεται σαν μια γυναικεία έκδοση Robin Hood, κάνοντας ό,τι περνά απ’ το χέρι της στο να βοηθήσει κόσμο. Τα καταφέρνει μια χαρά, χρησιμοποιώντας πάντα τον καύσο των γεγονότων που μας περιβάλλει και μετατρέποντας τη διαστρεβλωμένη αλήθεια που μας κυβερνά σε μια φωτεινότερη.
Δε μασάει να τα βάλει με κανέναν. Μιλά για τη δύναμη της γυναικείας φύσης κι εναντιώνεται σε κάθε απαρχαιωμένο πατριαρχικό πρότυπο. Έχει παντού υποστηρικτές γιατί τολμά να πει αυτά που πολλοί σκεφτόμαστε κι αναβάλουμε γι’ αύριο. Ποιο αύριο; Θα ζούμε αύριο; Ζητά την αντίσταση στη βόλεψη και προσπαθεί όλο αυτό να το δηλώσει με τη ζωή της. Οι εικόνες απ’ τις επισκέψεις της σε απομονωμένα νησιά και παραλίες, σε αντιτουριστικά εστιατόρια και ταβερνάκια και τα γνήσια αυθεντικά και παρορμητικά μικρά ρεπορτάζ της, με ανθρώπους της καθημερινότητας την κάνουν να είναι αυτό που είναι. Γνήσια κι έμπιστη στον κόσμο που την αγαπά αλλά ακόμα και σ’ αυτούς που έχουν διαφωνίες μαζί της.
Αφιλτράριστα ρομαντική, δεινή υποστηρικτής της αλληλεγγύης, πανέμορφα ονειροπόλα, ο κόσμος χρειάζεται περισσότερες Κλέλιες για να διατηρεί τα καλά του και να μη φοβάται. Γιατί αυτό κάνει. Σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια όταν την ακούς γιατί αφυπνίζει όλη εκείνη την αθώα παιδικότητα που κρύβουμε μέσα μας σαν πρώτο κύτταρο της δημιουργίας μας.
Την Κλέλια δε θα την ακολουθήσεις γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Ούτε θα την ακολουθήσεις για να τσεκάρεις κουτσομπολιά της showbiz. Θα την ακολουθήσεις γιατί θα μαθαίνεις όλο και κάτι περισσότερο για το καλό αυτού του κόσμου και για τη γνησιότητα της παρθένας αγάπης. Άλλωστε, η βασική της γραμμή είναι πως “όλοι είμαστε παιδιά του Ήλιου και σαν παιδιά οφείλουμε να επιζητούμε ένα κόσμο χωρίς πόνο, χωρίς φτώχεια, με άπλετη αλληλεγγύη κι εκεί που η παρέα είναι απαραίτητη”.
Συντάκτης: Τιτή Μητσοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
