Και γιατι να μην είναι κωλοπαίδι ο Κάρολος;

Δημιουργία του κόσμου: (6 ημέρες) -Κηδεία Βασίλισσας Ελισάβετ Β’: (10 ημέρες)               

Δημιουργία του κόσμου-Κηδεία Βασίλισσας Ελισάβετ Β’: 0-1 (ΣΚΟΡ)

Κηδεία Βασίλισσας Ελισάβετ Β’: (10 ημέρες) – Στέψη Βασιλιά Καρόλου Γ΄: (8-10 μήνες)

Κηδεία Βασίλισσας Ελισάβετ Β’-Στέψη Βασιλιά Καρόλου Γ’: 0-1 (ανατροπή με νέο ρεκόρ)

Όλο αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα είναι τόσο λυπηρό όσο αυτές οι γελοίες αναλογίες. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, ξεκινάμε την εξίσωση αναφερόμενοι σε υπαρξιακό ζήτημα της ανθρώπινης φύσης και το αντιπαραβάλλουμε με το θάνατο ενός θνητού και μια στέψη ενός ακόμη θνητού. Και στις δύο αντιπαραβολές, η δημιουργία του κόσμου συνέβη σε λιγότερο χρόνο και με συνοπτικότερες διαδικασίες. Άδικο ρε παιδιά. Όπως και να το δει κανείς, είναι κομματάκι άδικο.

Είδαμε όλοι επί μέρες τα εκατομμύρια μάτια που ήταν στραμμένα και συντονισμένα στην αναπαραγωγή των τελετουργιών, που ακολουθήθηκαν πιστά και με ξεχωριστά πρωτόκολλα (κι ουαί κι αλίμονό μας αν δεν τα γνωρίζουμε), χωρίς απολύτως καμία παρέκκλιση. Ξεκινούσαν φυσικά απ’ την ανακοίνωση του θανάτου της Ελισάβετ και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα με διάσπαρτες ανακοινώσεις ως προς την αναμενόμενη επίσημη στέψη του Καρόλου. Για πολλούς λαούς, οι εικόνες αυτές, χρησιμοποιήθηκαν ως super food της σκέψης, στο τι ήταν αυτό που αντίκριζαν με τόσο πόνο και δέος οι Βρετανοί και δεν μπορούσαμε όλοι οι υπόλοιποι να κάνουμε.

Κι όλα αυτά δεν αφορούν εικόνες της  σειράς “The Crown”, η οποία εμπεριέχει κυρίως στοιχεία μυθοπλασίας. Είναι πραγματικά, συνέβησαν και συμβαίνουν σε real time χρόνο και χώρο κι έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους σ’ όλα αυτά που ακολούθησαν αμέσως μετά την ανακοίνωση του θανάτου της Ελισάβετ. Μα καλά, αλήθεια υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως οι βασιλείς κι οι βασίλισσες είναι απεσταλμένοι του Θεού, έχουν γαλάζιο αίμα και λειτουργούν πάντα με μέριμνα το καλό και την ευημερία του λαού; Ποιου λαού; Μάλλον, μόνο του δικού τους.

Είναι ασύλληπτα ντροπιαστικό και προσβλητικό για τον ανθρώπινο νου να δέχεται ερεθίσματα, στην εποχή μας, από εικόνες εκατομμυρίων υπάρξεων να προσκυνούν τον θάνατο ενός μονάρχη, να επιζητούν την ακολουθία αυτής της μοναρχίας από έναν άλλο μονάρχη και να νιώθουν πλήρεις, ασφαλείς κι ευτυχισμένοι μ’ όλο αυτό. Ταυτόχρονα, το να γινόμαστε θεατές αυτής της αδυσώπητης σπατάλης, που άγγιξε περίπου 11.000.000 ευρώ και να διαβάζουμε και ν’ ακούμε πόσο πολύ το άξιζε, ξεπερνάει κάθε λογική ενσυναίσθηση. Οξύμωρο ναι. Σαφέστατα όμως, δεν υπάρχει τίποτα απ΄τα δύο στις εικόνες αυτές. Ούτε λογική αλλά ούτε κι ενσυναίσθηση.

Η αλήθεια είναι πως, όλοι εμείς οι έξω απ’ αυτόν το χορό του παραλόγου και της απαλλοτριωμένης αξίωσης, περιμέναμε πως κάποια στιγμή θα πεταγόταν έστω ένας Άγγλος- αν όχι μια ομάδα Άγγλων που θα ήταν έξω φρενών μέσα στην κοσμοσυρροή να φωνάξει αγανακτισμένος: “WTF; Are you all people for real?”, “Don’ t you see what is really happening around the world?”, “Enough with the farewells!”. Για να μιλήσουμε στη δική τους γλώσσα. Μείναμε όμως με την ιδέα και τρέχει και στοίχημα, ότι η πλειοψηφία από εμάς αντέδρασε κατ’ αυτόν τον τρόπο απ’ όπου βρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή. Ακούσαμε το μυαλό μας και το στόμα μας να φωνάζει: Χεστήκαμε!

Δε θα μπούμε στη διαδικασία ν’ αγγίξουμε την κοινωνικοπολιτική πλευρά, ούτε και τον επεκτατικό αποικιοκρατικό χαρακτήρα όλης αυτής της απόλυτης μοναρχίας. Είναι γνωστά σ’ όλους τους πολιτισμούς, εκτός των Άγγλων που χαρακτηρίζονται από επιλεκτικές μνήμες. Γνωστό σ’ όλους είναι και το χρώμα που τα συνοδεύουν: το κόκκινο. Επειδή όμως δεν κάνουμε πολιτική αλλά ανθρώπινη προσέγγιση, ας μπούμε στη διαδικασία να φανταστούμε πως απευθυνόμασταν στο βρετανικό λαό. Όχι μόνο σ’ αυτόν που γειτνιάζει των συνόρων του Μπάκιγχαμ αλλά και σ’ αυτόν που κατοικεί χιλιόμετρα μακριά αυτού.

Τι ακριβώς είναι αυτό που τους κάνει τόσο εντύπωση; Τι είναι αυτό που τους προκαλεί τέτοια αγάπη και στοργή απέναντι στα πρόσωπα της τέως βασίλισσας και του νυν δυνητικού βασιλιά; Πόσο συχνά συνυπήρξαν σ’ ένα πλαίσιο διαπροσωπικής επαφής ώστε δείχνουν τέτοια οικειότητα προς αυτούς; Από πού κι ως πού τους γεννιέται η ανάγκη για κλάμα κι οδυρμό κατά την έξοδό της στον άλλο κόσμο; Βάσει ποιου γνώμονα ενστερνίζονται τη δικαιολογημένη (υποτίθεται) σκληρότητα του Καρόλου ως πονεμένη προσωπικότητα; Πόση προσωπική πληροφόρηση κι άποψη έχουν, πέραν των μυθοπλαστικών και φιλικά προσκείμενων προς τους βασιλείς της σειράς “The Crown” για το τι συνέβαινε εκεί μέσα τόσα χρόνια; Πώς είναι δυνατόν να ταυτίζεσαι μ’ έναν μονάρχη; Μπορεί αλήθεια να πηγάζει θετικό συναίσθημα που ν’ αποσυνδέεται απ’ την απόλυτη έκφραση ενός ξεκάθαρου εγωκεντρικού κόσμου; Αλήθεια, είναι όλοι τους τυφλοί κι αποκοιμισμένοι από τη σιχαμένη αίγλη;

Μήπως οι Άγγλοι έχουν μπερδευτεί και νομίζουν ότι αυτό που παρακολούθησαν και παρακολουθούν στην -αντικειμενικά πολύ καλογυρισμένη- σειρά είναι αυτό που πραγματικά συμβαίνει στις ζωές τους; Αλλά κι έτσι να είναι, ποιο ζόρι ακριβώς κλήθηκε ν’ αντιμετωπίσει η βασίλισσα; Σε ποιο μη προστατευμένο περιβάλλον υπήρξε ποτέ; Πόσες δύσκολες αποφάσεις κλήθηκε να πάρει απ’ το γραφείο της, τον καναπέ της, την πολυθρόνα της; Ποιο πρωινό δεν έφαγε το φρέσκο αυγό της συνοδευόμενο απ’ το φρεσκοσερβιρισμένο τσάι της; Σε ποια δύσκολη στιγμή χρειάστηκε ν’ απαντήσει αμέσως χωρίς να συμβουλευθεί τα δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, άτομα που την περιτριγύριζαν; Πότε ήθελε να φύγει για να ιππεύσει τ΄αγαπημένα της άλογα και δεν το έκανε; Πότε ήθελε να εξαφανιστεί απ’ όλους κι απ’ όλα και δεν το έκανε;

Όσον αφορά τον Κάρολο, αν τον είχαμε απέναντί μας, δε θα το ρωτούσαμε κάτι από τα παρακάτω; Γιατί δεν έφυγες εφόσον ήσουν τόσο δυστυχισμένος; Γιατί δεν απεγκλώβισες την Νταϊάνα από την παθογένεια της οικογένειάς σου εφόσον αγαπούσες μια ζωή άλλη γυναίκα; Αφού η ζωή υπήρξε τόσο σκληρή για σένα, γιατί επέλεξες να παραμείνεις στην αυλή; Τι ήταν τελικά σημαντικότερο στη ζωή σου, η ευτυχία ή ο τίτλος; Κι αφού εσύ υπήρξες τόσο δυστυχισμένος, γιατί δεν προστάτευσες τα παιδιά σου και στη συνέχεια τα εγγόνια σου; Θ’ αλλάξει κάτι τελικά ή θα μείνουν όλα τα ίδια;

Ας αναφερθούμε και στους ίδιους τους Άγγλους που έζησαν ένα παραλήρημα όλη αυτή την περίοδο κι έγιναν θέαμα παραληρήματος για τους υπόλοιπους του πλανήτη. Έχουν αντιληφθεί πως υπάρχουν παιδιά που λιμοκτονούν και πεθαίνουν της πείνας; Σκέφτηκαν πως όλες αυτές τις ημέρες που στεκόντουσαν με τις ώρες περιμένοντας να δουν τον Κάρολο, τον πρίγκιπα, το φέρετρο, την μια ακολουθία, την άλλη ακολουθία, θα μπορούσαν αυτές τις ώρες να τις είχαν αφιερώσει κάπου πιο δημιουργικά ενεργοποιώντας την ενσυναίσθησή τους προς τους πραγματικά αδύναμους; Πώς δεν τους πέρασε απ’ το μυαλό να κάνουν κι από ένα πιάτο φαγητό και να φτιάξουν συσσίτια υπέρ της μνήμης της βασίλισσας ώστε να έβγαινε και κάτι πραγματικά ουσιώδες μέσα απ’ όλο αυτό το τσίρκο;

Έχουν παρακολουθήσει με τέτοιο δέος, όπως αυτό της κηδείας και της στέψης που καταφθάνει, όλα αυτά τα χιλιάδες ντοκιμαντέρ και τις εκατομμύρια εκκλήσεις για το πώς ο πλούτος των λίγων συμπεριλαμβανομένου κι αυτής της μοναρχίας, θα μπορούσε να διατεθεί στον τρίτο κόσμο και να σωθούν ψυχές; Έχουν συνειδητοποιήσει πως οι ψυχές αυτές που φεύγουν, χωρίς να τους δοθεί δευτερόλεπτο επιλογής, έχουν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα απ’ αυτήν της μονάρχη τους; Τους πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι η ζωή όλων αυτών των βασιλέων αφορούσε προσωπική επιλογή και μόνο; Έχουν αντιληφθεί πως όσος πόνος και ζημιά προκλήθηκε εκεί μέσα ήταν επακόλουθο των δικών τους πράξεων και σκανδάλων; Συνειδητοποίησαν, αλήθεια, ποτέ ότι όλοι αυτοί ήταν πιο αδύναμοι κι απ’ τους αδύναμους;

Είναι αλήθεια, ότι εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να γίνουμε από πολύ φιλεύσπλαχνοι έως πολύ σκληροτράχηλοι. Αφορά μέρος της φύσης μας κι έχει κληροδοτηθεί στο DNA μας απ’ τις πολύ παλιότερες γενιές που πέρασαν δύσκολα κι οριακά κρατήθηκαν στη ζωή μέσα απ’ τις κακουχίες. Δεν είναι σωστό να κρίνουμε. Είναι όμως σωστό να κοιτάμε κατάματα αυτό που συμβαίνει γύρω μας με μια κριτική ματιά και να ενεργοποιούμαστε όπου και όσο περισσότερο μπορούμε. Δε νοείται ο λαός αυτός να έχει αφιερώσει τόσο χρόνο σ’ όλη αυτή την παρωδία με στοιχεία μεγαλομανούς αυταρέσκειας. Δεν είναι δυνατόν να είχαν ως στόχο της ημέρας να ντυθούν, καλλωπιστούν και να περιμένουν ώρες για να βγουν μια σέλφι με τον Κάρολο. Δεν το χωρά ο νους! Είναι δυσνόητο. Είναι ένα φαινόμενο παρά φύσιν. Ταινία να γυριζόταν, δε θα υπήρχε τέτοια συμμετοχή κομπάρσων κι αληθινής εγκάρδιας συμμετοχής.

Όταν στον κόσμο συμβαίνουν πλέον κοσμογονικές εξελίξεις που αγγίζουν την επιβίωσή μας κι ένα τεράστιο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού μπορεί να πιστεύει ότι είναι φυσιολογικό ν’ αφιερώνει τόσο προσωπικό χρόνο για κάτι τέτοιο, τότε σίγουρα κρύβεται από πίσω ένα είδος αντιληπτικής παθογένειας. Μπορεί τα πρώτα συμπτώματα να καταδεικνύουν έναν αιθεροβάμων πολιτισμό, αλλά σίγουρα αυτά που θ’ ακολουθήσουν, αν δεν αλλάξει κάτι δυναμικά στο λογισμικό τους, θα είναι τα νέα καρκινώματα του πλανήτη Γη. Κι ο καλύτερος τρόπος για ν’ αντιμετωπιστούν τα καρκινώματα, είναι η πρόληψη.

Πηγή φωτογραφίας

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!