«Μην ξεχάσω, πριν πάω στη δουλειά, να σταματήσω στο ταχυδρομείο να παραλάβω το συστημένο που ήρθε γιατί μετά δε θα προλάβω. Να πάρω και τα τετράδια απ’ το βιβλιοπωλείο που μου ζήτησαν τα παιδιά και να ενημερώσω και τη μουσικό ότι σήμερα δε θα πάμε πιάνο γιατί είναι η μέρα γονιού-παιδιού στο σχολείο.
Φεύγοντας από εδώ, να περάσω κι απ’ το σούπερ μάρκετ, το καθαριστήριο και φτάνοντας στο σπίτι ν’ αφήσω και στον γείτονα -που επέστρεψε απ’ το ταξίδι του- τα κλειδιά που μου είχε αφήσει να προσέχω. Μέσα στη μέρα, πρέπει να θυμηθώ να σημειώσω την αυριανή έκτακτη πρωινή μου συνάντηση με τους συναδέλφους και να στείλω και τις 15 προτάσεις για εκείνο το project που αναλάβαμε.
Πέρασα απ’ τη μαμά μου να της αφήσω τα φάρμακα που μου ζήτησε ή το ξέχασα; Έστειλα σημείωμα στη δασκάλα του μικρού να της υπενθυμίσω ότι σήμερα θα τον παραλάβω εκτάκτως στο τρίτο διάλειμμα γιατί έχουμε ραντεβού στον παιδίατρο; Μην ξεχάσω να κοινοποιήσω κι εκείνο το mail με τις ιδέες προωθητικών ενεργειών για την καμπάνια στο group!»
Τυχαίες αναφορές –ή και όχι– κάποιων καθημερινών ενδεικτικών δεξιοτήτων που καλείται ένας άνθρωπος να έχει και που καλύπτουν ίσως και 1-2 λεπτά της σκέψης του. Ένα συνονθύλευμα εκφρασμένων σκέψεων και μια υπόνοια, ότι πίσω απ’ όλο αυτό κρύβονται κι άλλα τόσα, ανεβασμένα σε μεγάλη δύναμη, που τελικώς δεν ικανοποιούνται με τον τρόπο που θέλουμε ή δεν ικανοποιούνται και καθόλου. Μια εγκεφαλική ρουτίνα που αγγίζει την πλειονότητα των ανθρώπων και που μετατρέπει το μυαλό μας σ’ ένα από εκείνα τα high-tech λογισμικά με συνεχόμενα updates κι εξακολουθούμενα refreshes.
Multitasking και πολλαπλοί ρόλοι. Χαρακτηριστικά προσωπικότητας, έμφυτες δεξιότητες, επίκτητα στοιχεία ή λίγο απ’ όλα; Πώς καταφέρνουμε να διαχειριζόμαστε τόσες πληροφορίες και ρόλους σε μια στιγμή μέσα στη μέρα; Πώς καλούμαστε να διατηρούμε τόση ψυχραιμία όταν οι απαιτήσεις γύρω μας πολλαπλασιάζονται σε χρόνο dt; Τι κουτάκια είναι εκείνα που ανεβοκατεβαίνουν κι επαναπροσδιορίζονται σε δευτερόλεπτα έτσι ώστε να μπορούμε να φέρουμε εις πέρας όλα αυτά που πρέπει; Τα φέρνουμε τελικά ή τα πασαλείβουμε λίγο με πράξεις φουλ βιασύνης κι επιφανειακού στοχασμού;
Πρόσφατα, η νευροψυχολόγος Cynthia Kubi κι ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Νευρολογίας της Κλινικής του Cleveland, εξέφρασαν σε άρθρο τους στο περιοδικό Time τις αμφισβητήσεις τους περί την καθαυτή ύπαρξη του multitasking, υποστηρίζοντας πως: «Η νευροεπιστήμη είναι ξεκάθαρη. Είμαστε προγραμματισμένοι να κάνουμε μια εργασία τη φορά. Σύμφωνα με μια μελέτη, μόνο το 2, 5% των ανθρώπων μπορούν να κάνουν αποτελεσματικά πολλές δουλειές ταυτόχρονα.» Αν ξαναδιαβάσουμε αυτό που έδειξε η έρευνα, θα προσέξουμε ότι αυτό που κάνει τη διαφορά στην πρόταση αυτή, είναι η λέξη «αποτελεσματικά».
Πιστεύουμε ότι είμαστε παραγωγικοί όταν γινόμαστε πολυπράγμονες; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το έχουμε κι ως βασική δεξιότητα στα βιογραφικά μας και στις δυνάμεις μας; Δυστυχώς, θα έρθει πάλι η διαπίστωση από μια επίσημη έρευνα του Πανεπιστημίου του Michigan, του τμήματος Ψυχολογίας από τους Joshua Rubinstein, Jeffrey Evans και David Meyer, όπου, στους συμμετέχοντες που κλήθηκαν ν’ αλλάζουν αντικείμενο ενασχόλησης σε γρήγορους χρόνους, φάνηκε το εξής: «Έχαναν σημαντικό χρόνο, ο οποίος αυξανόταν όσο οι εργασίες που έπρεπε να διαχειρίζονται γίνονταν πιο περίπλοκες. Αυτό συνέβαινε διότι ο εγκέφαλος χρειάζεται χρόνο για να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις κάθε εργασίας όταν αυτές εναλλάσσονται. Αν δε, οι εναλλαγές είναι συνεχείς, συσσωρεύεται, όπως είναι φυσικό, ο πολύτιμος χρόνος που χάνεται στην προσαρμογή κάθε φορά. Ως εκ τούτου, παρατηρείται μείωση της παραγωγικότητας, η οποία μπορεί να φτάνει και έως το 40%.»
Η ζωή μας είναι πλέον στημένη με τέτοιο τρόπο, που δε γίνεται να μη δεν είμαστε πολυπράγμονες. Η διαχείριση πολλών πραγμάτων και σκέψεων καθημερινά και κάθε στιγμή γεννά συνεχώς ρόλους. Σήμερα είμαστε φοιτητές κι αύριο γινόμαστε φοιτητές κι εργαζόμενοι. Μεθαύριο αποκτούμε και τον ρόλο του συντρόφου και μετέπειτα και του γονιού. Ο ρόλος του φίλου υπάρχει πάντα και παντού και ρόλοι όπως αδερφ@, κουμπάρ@, συνεργάτης είναι σχεδόν πάντα παρόντες. Μέσα λοιπόν απ’ όλους αυτούς, επιτελούμε κάποιο έργο. Μικρό, μεγάλο, βραχυπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο. Όπως και να’ χει, επιτάσσουμε τη λειτουργία του εγκεφάλου μας σε πολυσυστημική χρήση με deadlines και catch ups.
Δεν είναι κακό να έχουμε πολλούς ρόλους αρκεί να μπορούν να ξεχωρίζονται και να εκτίθενται στο σωστό timing. Σίγουρα έχουμε παρατηρήσει πως όταν είμαστε συγκεντρωμένοι σε κάτι συγκεκριμένο, όλα γίνονται πιο συνειδητά κι άρα πιο κατανοητά αλλά κι εκτελούνται με αρτιότερο τρόπο. Σ’ αυτήν την περίπτωση, μας είναι ευκολότερο ν’ αντιληφθούμε αυτό που διαχειριζόμαστε, τους λόγους για τους οποίους το κάνουμε και τις λύσεις κι εναλλακτικές που προκύπτουν. Ταυτόχρονα, η αίσθηση που μένει, προσδίδει πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση από εκείνη που μας βρίσκει μοιρασμένους σε πολλά μέτωπα.
Η φύση μας είναι πολυπράγμων. Η απόκτηση κι η εναλλαγή ρόλων είναι επίσης στοιχείο της αλλά και προκύπτουσα αναγκαιότητα. Ακόμη κι ο πιο αποκομμένος ερημίτης, προσεύχεται και διαλογίζεται μέρος της μέρας, παρατηρεί κάποια άλλη στιγμή, καταγράφει κάποια άλλη, επικοινωνεί επίσης. Το μυστικό κρύβεται στο να μπορούμε να προτάσσουμε την κατάλληλη στιγμή τον κατάλληλο ρόλο. Κι όταν αυτό συμβαίνει, να διώχνουμε τυχόν παρεμβολές και να στεκόμαστε σθεναρά επικεντρωμένοι στο συγκεκριμένο, ώστε να ικανοποιούμε εν τέλει, και τον λόγο ύπαρξής του.
Η καταγραφή όλων των παραπάνω είναι ένα απλό και καθημερινό παράδειγμα που αγγίζει πολλές δεξιότητές μας και γίνεται απ’ όλους, είτε γράφουμε ένα άρθρο είτε γράφουμε μια έκθεση, έναν στοχασμό, ένα οργανόγραμμα. Οι σκέψεις που πρέπει να μπουν σε μια σειρά και γράφονται και σβήνονται και προστίθενται κι αφαιρούνται. Η αναζήτηση τυχόν επιστημονικών δεδομένων κι ερευνών που μπορεί να συμπληρώνουν την εγκυρότητα των πληροφοριών. Η αναδρομή σε προσωπικές στιγμές που αποτυπώνουν το χρώμα και τη σύνδεση αυτών που γράφουμε. Η σύνθεση και σύμπτυξη με την απαραίτητη απαλοιφή ή προσθήκη απαραίτητων στοιχείων. Η επαναλαμβανόμενη ανάγνωση του γραπτού μέχρι την τελική απόφαση ότι είναι έτοιμο. Όλα αυτά είναι μια μικρή ένδειξη του πόσα μπορεί να κάνει ο νους ταυτόχρονα.
Το αίσθημα όμως που μένει στο τέλος, αφορά την πλήρη ικανοποίηση εαυτού καθώς, αυτός ο εαυτός, αφιέρωσε αποκλειστικά τον χρόνο και χώρο που χρειαζόταν, διώχνοντας συνειδητά κι αποκλείοντας κάθε είδους παρεμβολή, ώστε να επέλθει η ολοκλήρωσή του πιο απλού έως πολυσύνθετου δημιουργήματος. Κι αυτό που τελικά έμεινε, είναι αυτή η αίσθηση. Του «μετά» και του «έγινε σωστά». Ακόμη κι αν αφορούσε πολυπραγμοσύνη.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Τιτή Μητσοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
