«Μαμά, μπαμπά, μη φοβάστε θα είμαι καλά»

Σενάριο 1:

• Μαμά, θα κοιμηθώ στη Μαρία σήμερα.

Σενάριο 2:

• Μπαμπά, το βράδυ θ’ αργήσω να γυρίσω. Μη με περιμένεις. Κανονίσαμε με την παρέα μου να βγούμε μέχρι αργά και θα μοιραστούμε το ταξί στην επιστροφή.

Σενάριο 3:

• Μπαμπά και μαμά, βρήκα ένα πρόγραμμα στο Erasmus που μ’ ενδιαφέρει πάρα πολύ κι έχω σκοπό να κερδίσω κι υποτροφία για να σας ελαφρύνω όσο μπορώ απ’ τα έξοδα. Το σκέφτομαι πολύ καιρό και τ’ αποφάσισα. Θα το κάνω. Έχετέ μου εμπιστοσύνη κι όλα θα πάνε καλά.

Σενάριο 4:

• Μαμά, σκεφτόμαστε με τη Χριστίνα να νοικιάσουμε ένα δυάρι και να μείνουμε μαζί. Έχουμε κάνει μεγάλη έρευνα και με τους υπολογισμούς μας θα τα πάμε μια χαρά.

Θα μπορούσαμε να σχηματίσουμε εκατοντάδες ακόμη σενάρια που θα περιέγραφαν όλη αυτήν την ανάγκη του παιδιού, του έφηβου, του νέου, ν’ ανοίξει τα φτερά του και να κάνει ένα βήμα πιο πέρα απ’ τους κηδεμόνες του, πάντα αναλογικά με την ηλικία και τις ανάγκες του. Συναντάμε τέτοιου είδους συμπεριφορές σχεδόν καθημερινά απ΄τα παιδιά μας, τ’ ανίψια μας, τα παιδιά φίλων. Είναι ένα συνεχόμενα εξελισσόμενο μοτίβο ανεξαρτητοποίησης που κάνει την εμφάνισή του πιο έντονα τα τελευταία χρόνια, μιας κι οι νέες γενιές είναι πιο διαβασμένες, πιο ανοιχτόμυαλες και τολμηρές και σίγουρα πιο εκτεθειμένες σε νέα δεδομένα και γεγονότα.

Παλιότερα, αυτό που συναντούσαμε περισσότερο ήταν η προσπάθεια των μεγαλύτερων να μυήσουν τα νεότερα μέλη της οικογένειας σ’ ένα πιο εξαρτημένο κλίμα συμπεριφορών και τρόπων ζωής. Θυμόμαστε σίγουρα τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας να περιγράφουν την «έξω ζωή» ως επικίνδυνη, με πολλά απρόοπτα κι ανεξέλεγκτα. Η ατάκα «τα μάτια σου δεκατέσσερα» πήγαινε κι ερχόταν σ’ όλα τα σπίτια. Η έξοδος απ’ το σπίτι έπαιρνε αγκαζέ τον φόβο, καθώς αυτός ήταν απαραίτητος και βοηθούσε την καθυστερημένη έναρξη ζωής εκτός. Έπρεπε πάντα να συμβουλευόμαστε τους μεγαλύτερους, αν όχι να έχουμε και κανέναν μαζί μας, καθώς η ανήλικη πρωτοβουλία δεν ήταν στα φόρτε της κι αυτό ήταν κάτι που φαινόταν στις περισσότερες οικογένειες.

Αν έρθουμε στο σήμερα, βλέπουμε πως έχουν αλλάξει αρκετά πράματα κι αυτοί που έχουν αναλάβει τον ρόλο του εμψυχωτή είναι οι νεότεροι προς τους μεγαλύτερους. Βλέπουμε τους νέους να έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους -και πολύ καλά κάνουν- κι εμείς ως μεγαλύτεροι νιώθουμε πως στερούμαστε κάποιου ρόλου. Αυτόν του καθοδηγητή και μέντορα. Συνειδητοποιούμε μέρα με τη μέρα, πως εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να δουλέψουμε την ιδέα πως τα παιδιά μας θα φύγουν μακριά, κάνοντας τις επιλογές τους και ζώντας τον βίο που αυτοί θα ορίσουν.

Βλέποντας την ταχύτατη ανεξαρτητοποίησή τους από εμάς, ζοριζόμαστε και νιώθουμε ν’  αμφιταλαντευόμαστε στο αν κάναμε κάτι λάθος ή αν ξεχάσαμε να πούμε κάτι σημαντικό κατά το ταξίδι της ενηλικίωσής τους. Το να τους βλέπουμε να καλούνται να πάρουν σοβαρές αποφάσεις και τελικώς να τις παίρνουν σωστά, μας κάνει ν’ αναρωτιόμαστε αν αυτό οφείλεται και λίγο στη γαλουχία μας. Βασικά επιζητούμε ενδόμυχα να οφείλεται και στη γαλουχία μας γιατί τα “εγώ” μας αγγίζουν καμιά φορά τα ταβάνια. Όταν δε, γινόμαστε θεατές συμπεριφορών που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τις δικές μας, τότε βρισκόμαστε στην πρωτόγνωρη θέση να μαθαίνουμε απ’ τα παιδιά μας εναλλακτικούς τρόπους διευθέτησης καταστάσεων και παράλληλα πλημμυριζόμαστε από συναισθήματα έντονης χαράς κι απορίας, πώς τα κατάφεραν μόνοι τους.

Το πιο όμορφο απ’ όλα είναι πως γνωρίζουν τον τρόπο που θα μας επικοινωνήσουν την επιθυμία τους να φύγουν μακριά ή να κάνουν κάτι διαφορετικό στη ζωή τους που μέχρι τώρα δεν είχε γίνει αντιληπτό από εμάς. Θα μπορούσαμε να πούμε πως οι νέες γενιές έχουν καταφέρει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να πετυχαίνουν να φαίνεται φυσιολογική η τυχόν απομάκρυνσή τους απ’ την comfort zone που παρέχει η οικογένεια. Είναι φορές που μας διηγούνται, a priori, κι υποτίθεται άνευ λόγου, ιστορίες που θα ήθελαν να είχαν ζήσει, μέρη που θα ήθελαν να είχαν επισκεφθεί, τρέλες που θα ήθελαν να είχαν κάνει, χτίζοντας έτσι στο μυαλό μας δυνητικές επιθυμίες τους. Όταν τελικά έρχεται η ώρα να συμβούν κάποια απ’ αυτά -αν όχι κι όλα- και σ’ αυτούς, πιάνουμε τους εαυτούς μας να μην πέφτουμε απ’ τα σύννεφα γιατί μας είχαν ήδη εγκαταστήσει στο λογισμικό μας εικόνες και συναισθήματα από τα παραπάνω.

Είναι σημαντικό ν’ αναγνωρίζουμε τις δυνατότητές των παιδιών και να τις αξιολογούμε έξω από εμάς. Παράλληλα είναι καίριας σημασίας να μπορούμε να αποδεχθούμε τη διαφορετικότητα που μπορεί να προκύψει κατά την ανεξαρτητοποίησή τους, νιώθοντας ότι βρίσκονται στο ίδιο τερέν μ’ εμάς. Ακόμη κι αν δε μας είναι εύκολο να το παραδεχθούμε, τα παιδιά πολλές φορές βρίσκουν τρόπους να διαχειριστούν κρίσιμες καταστάσεις με πολύ πιο ψύχραιμο και τελικώς, επιτυχή τρόπο. Σ’ αυτές τις στιγμές, διαφαίνεται ο αέρας της ανεξαρτησίας που τους διακρίνει κι αφορά επίτευγμα εντελώς δικό τους.

Δεν είναι τυχαίο πως το μέρος του ομφαλού μας είναι απ’ τα πιο ευαίσθητα σημεία του σώματός μας. Είναι η σύνδεσή μας με τη φωλιά κι μέσω αυτού προκύπτει η τροφοδοσία μας για ν’ αναπτυχθούμε. Ούτε όμως είναι τυχαίο ότι είναι το πρώτο και συνάμα τελευταίο κομμάτι που ενώνει σαρκικά και κόβεται, χωρίζοντας και ξεχωρίζοντάς μας απ’ την πηγή μας. Αν κάνουμε την πιο απλή αξιολόγηση, θα δούμε ότι η φύση μάς δίνει από μόνη της την απάντηση περί ανεξαρτησίας. Όσο σκληρός κι αν είναι αυτός ο αποχωρισμός, άλλο τόσο είναι κι αυτός που ακολουθεί χρόνια αργότερα, είτε σε φάσεις είτε άπαξ. Κι αλληγορικά να το εξετάζαμε, θα βρισκόμασταν μπροστά στον ορισμό της ανεξαρτητοποίησης που φωνάζει απ’ τα γεννοφάσκια μας.

Τα παιδιά γεννιούνται έτοιμα γι’ αυτή τη διαδικασία που άλλοτε είναι χρονοβόρα κι επίπονη κι άλλοτε πιο σύντομη κι αναίμακτη. Το σημαντικό είναι να θυμόμαστε πως ομφαλό έχουμε όλοι και πως όλοι ξεκινήσαμε από το σημείο 0. Όλοι υπήρξαμε παιδιά και δοκιμαστήκαμε, κάνοντας άπειρες προσπάθειες ανεξαρτητοποίησης- συνειδητά ή μη. Όπως και να ‘χει, αυτό που έχει σημασία είναι ότι καταφέρνουμε αρκετές φορές να μπαλαντσάρουμε τη ζυγαριά και ν’ αντιλαμβανόμαστε τη φυσική λειτουργία του κύκλου ζωής. Η ανεξαρτητοποίηση και κατ’ επέκταση ανεξαρτησία των παιδιών, οφείλει να ταυτίζεται με το κόψιμο του λώρου κι εμείς, ως ενήλικες πια, να το αναγνωρίζουμε ως κάτι που είναι προγραμματισμένο να συμβεί, όντες ταυτόχρονα συμφιλιωμένοι μ’ αυτό και προετοιμασμένοι γι’ αυτό.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!