Μας έχει λείψει ν' αγγίζουμε τον άλλο χωρίς φόβο

Ας προσεγγίσουμε λίγο διακριτικά μία από τις πιο αναίμακτες απώλειες που έφερε η πανδημία. Είτε λοιπόν ανήκαμε στην κατηγορία των πάρτι άνιμαλς ή ήμασταν τύποι με όρεξη για χαλαρό βραδινό ποτό και στις δύο περιπτώσεις χτυπηθήκαμε ανελέητα από την κατάσταση. Χρειαζόταν μεγάλη φαντασία για να μπορέσουμε να πιστέψουμε ότι οι βραδινές μας εξορμήσεις, και όχι μόνο, θα πάγωναν χωρίς πολλές προειδοποιήσεις.  Έπαψαν οι μουσικές, σμικρύνθηκαν τα ωράρια, ήρθε ο έλεγχος κινητικότητας, καταγράφηκε το πότε και πού πηγαίναμε, κωδικοποιήθηκαν οι ανάγκες μας κι αποδέκτης αυτών έγινε ένα τετραψήφιο απρόσωπο νούμερο.

Όλα αυτά και πολλά άλλα γνωστά σε όλους μας, συνετέλεσαν στο να δημιουργηθεί εκείνο το κουτάκι μέσα μας με τα δεκάδες ερωτηματικά. Θα ξαναζήσουμε ανέμελα; Θα μπορέσουμε να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί; Θα είμαστε όπως και πριν; Ποιος θ’ αναλάβει την ευθύνη αν στραβώσει κάτι;  Κι αν προκληθεί ζημιά; Θα μπορέσει ν’ αποκατασταθεί;

Πετραδάκι-πετραδάκι, όλοι και ο καθένας μας ξεχωριστά, κληθήκαμε να αναθεωρήσουμε τι σημαίνει η έκτακτη αλλαγή. Ανακαλύψαμε καινούριους τρόπους επικοινωνίας κι επαφής. Ξαφνικά η κουζίνα μας έγινε το ωραιότερο μέρος να κάθεσαι παρέα με την οικογένεια, τον συγκάτοικο, τον κολλητό ή και τον ίδιο σου τον εαυτό. Φέραμε από την αποθήκη εκείνα τα ξεχασμένα φωτάκια και ντύσαμε τους χώρους μας με ντίσκο διάθεση.  Οι βιντεοκλήσεις έγιναν η απόλυτη καθημερινότητά μας. Ήταν ο βασικός δίαυλος της placebo επαφής μας με τ’ αγαπημένα μας πρόσωπα. Νιώθαμε όλοι ότι έχουμε κάποιον στο εξωτερικό και δοξάστηκε όσο τίποτα άλλο η τεχνολογία του facetime. Προχωρήσαμε σε απαλοιφές δευτερευόντων απασχολήσεων κι επικεντρωθήκαμε σ’ αυτά που είχαν ουσία και που ήταν επιτακτική ανάγκη να ξαναβρεθούν. Στη σημασία της συντροφικότητας.

Βέβαια, όσοι τρόποι κι αν υπήρξαν, όσες διέξοδοι κι αν εφευρέθηκαν, όσα «αντ’ αυτού» κι αν δημιουργήθηκαν, τίποτα σ’ όλο αυτό το διάστημα δεν κατέστη δυνατό ν’ αντικαταστήσει το αναντικατάστατο: την ανθρώπινη επαφή. Η αγκαλιά έγινε είδος προς εξαφάνιση, το σταυρωτό φιλάκι στα μάγουλα μετατράπηκε σε ατομική βόμβα, η by-mistake επαφή πυροδοτούσε άμεση απομάκρυνση του ρούχου με το που έμπαινες στο σπίτι.  Οι αυτοσχέδιοι κλίβανοι κατοικούσαν παντού μέσα στις οικίες μας. Αποκτήσαμε πτυχία αυτοδίδακτης ιατρικής και μάλιστα κάποιοι με φοβερή εξειδίκευση. Αυτός που θα έβρισκε τη λύση σε οικιακό ζήτημα που θα αφορούσε κάτι καινούριο όταν θα εμφανιζόταν ή θα ανακοινώνονταν, θα γινόταν ο κυρ Γρανάζης της εβδομάδας. Φοβερές στιγμές!

Ο υποχρεωτικός κοινωνικός αποκλεισμός προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα που είχαν να κάνουν κυρίως με το μπλοκάρισμα της ανύποπτης, αυθόρμητης και παρορμητικής εκτόνωσής μας. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος να διώχνονται οι δεύτερες και τρίτες σκέψεις για τα μέχρι τώρα αυτονόητα και καλούμασταν να συνδυάσουμε επιτυχώς τη λογική. Όλα μπόρεσαν κι άλλαξαν σε απίστευτα γρήγορες ταχύτητες. Αποκαλύφθηκε για ακόμη μία φορά η σημαντικότερη ιδιότητά μας: η προσαρμοστικότητα. Η ανάγκη για διατήρηση στο φυσιολογικό, η μείωση των εναλλακτικών μας, το αίσθημα φόβου, το άγνωστο μέχρι να γίνει γνωστό, είναι λίγα απ’ αυτά που την ξυπνούν. Υπήρχε πάντα μέσα μας, ως έκτακτης χρήσης μηχανισμός, αλλά τώρα έγινε η βασική μας λειτουργία.

Έτσι λοιπόν, με baby steps, μπορούμε να ξεκινήσουμε την επαναδραστηριοποίηση μας. Έφτασε η ώρα που επιβάλλεται να δείξουμε ότι δεν ξεχάσαμε το πριν. Το πριν ήταν ωραίο, όμως η επαναφορά του στο τώρα θα το κάνει ακόμη καλύτερο. Έχοντας γίνει ανθεκτικότεροι, σοφότεροι, ταπεινότεροι και σίγουρα προνοητικότεροι, είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Δεν αιωρούμαστε απλώς στον χώρο. Ήρθε η ώρα να κάνουμε σαματά. Σεβόμαστε την κάθε στιγμή που μας δίνεται και παύουμε να θεωρούμε δεδομένο ότι ήταν να τη ζήσουμε.  Άλλωστε, απ’ αυτές απαρτιζόμαστε και σ’ αυτές χρωστάμε όλα εκείνα τα μικροσκοπικά κομμάτια του παζλ που μας ολοκληρώνουν.

Η λαχτάρα μας για την ανταλλαγή των ολοκληρωμένων βλεμμάτων που συνδυάζουν το χαμόγελο, τους μορφασμούς και την αύρα μας, είναι πια φανερωμένη. Ας ικανοποιήσουμε εκείνη την διακαή επιθυμία να χορέψουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Ας κάνουμε εκείνο το άφοβο reach out απλώνοντας τα χέρια και προκαλώντας την επαφή. Οι εναλλασσόμενες μουσικές του κόσμου θα παίξουν ξανά κι εμείς θα αναζητήσουμε εκείνο το ηχείο που θα «βαράει» τα μπάσα στη διαπασών. Θα κάτσουμε δίπλα του ή πάνω του και θα σειόμαστε μαζί του. Θα ξεχάσουμε ηλικίες που βαραίνουν τα σώματά μας και θ’ αναζητήσουμε την κατάλληλη στιγμή για επανένωση. Θα ψάξουμε ταινίες στο σινεμά με την ελπίδα να φάμε την xxl pop corn συσκευασία, χωρίς να χρειάζεται ν’ ανεβοκατεβάζουμε το δεύτερο πρόσωπό μας όλη την ώρα.

Είναι σίγουρο ότι θα πάμε εκείνη τη βόλτα που αφήσαμε στη μέση. Η συνάντησή μας με τον κολλητό μας για το καθιερωμένο coffee date θα ξαναβρεί την πορεία της και θα διώξει την take away βιαστική μορφή της. Τα όνειρα για εκείνο το ταξίδι με το αμόρε θα πάρουν τη θέση που τους ανήκε εξαρχής, με άμεση εφαρμογή σε πραγματικούς χρόνους και μέρη. Μην ξεχνάμε ποτέ ότι το «θα» απέχει χιλιοστά από την πραγματικότητα. Μην ξεχνάμε ακόμη ότι όλα εκείνα τα mail και τα μηνύματα που στείλαμε σε κάποιον όλο αυτό το ευλογημένα καταραμένο διάστημα, δημιουργούσαν ένα μέλλον μέχρι τη στιγμή που θα διαβάζονταν και κατευθείαν θα αποτελούσαν παρελθόν. Αυτό που μένει λοιπόν και κρέμεται, όσο τίποτε άλλο, από τα χέρια μας, είναι απλώς ν’ αφεθούμε και να συμβεί. Γιατί θα συμβεί και θα είναι καλύτερο από πριν.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!